Rośliny sadownicze charakteryzują się stosunkowo wysokimi wymaganiami wodnym, co potwierdzają wyniki dotychczasowych badań. Ograniczona dostępność słodkiej wody wymusza nie tylko rozwój techniki i technologii nawadniania, ale także poszukiwanie metod obniżenia ewaporacji, np. poprzez zastosowanie ściółek. W badaniach nad nawadnianiem, coraz większy nacisk kładzie się na poznanie reakcji na niekorzystne czynniki środowiska poszczególnych odmian roślin uprawnych. Dlatego też podejmuje się w ISK badania reakcji roślin sadowniczych na czynniki środowiska – głównie suszę. Badania nasze obejmują min. ocenę reakcji roślin sadowniczych na poziomie odmian. Wyniki tych doświadczeń są ważne nie tylko dla producentów, ale także dla hodowców nowych odmian. W wielu programach hodowlanych największych firm światowych wprowadza się kryterium odporności roślin na suszę. Nawadnianie roślin powinno być ściśle związane z ich prawidłowym nawożeniem. Wyposażenie sadu w instalacje nawodnieniową daje możliwość stosowania fertygacji – podawania nawozów wraz z wodą. Przy zastosowaniu odpowiedniej diagnostyki staje się ona odpowiednim narzędziem pomocnym do optymalizacji nawożenia roślin sadowniczych. Nowoczesne rozwiązania w nawadnianiu roślin sadowniczych, to połączenie możliwości stosowania nowych technologii, elementów diagnostyki nawadniania oraz hodowli nowych odmian roślin uwzględniającej ograniczenie potrzeb wodnych roślin i wzrost ich odporności na suszę.
Przedmiotem badań była ocena efektywności produkcyjnej wody badanych gatunków traw w warunkach zróżnicowanego poziomu wody gruntowej i składu gatunkowego mieszanki traw. Efektywność produkcyjną wody określono w oparciu o wyniki badań lizymetrycznych prowadzonych w latach 2001-2003. Do badań wybrano obiekty z Poa pratensis, Phleum pratense i Lolium perenne w siewie czystym i mieszanki P. pratensis z Ph. pratense oraz P. pratensis z L. perenne. Trawy rozwijały się w warunkach stałego poziomu wody gruntowej 50 i 90 cm. Na wszystkich obiektach stosowano jednakowy poziom nawożenia mineralnego. Przedstawione wyniki dowodzą, ze średnia za okres wegetacyjny efektywność produkcyjna wody w warunkach Sosnowicy wahała się od 1,6 do 3,2 g s.m.·m⁻²·dm⁻³ wody i była zróżnicowana w zależności od składu botanicznego runi i poziomu wody gruntowej. Przy niższym (90 cm) poziomie wody gruntowej najwyższą efektywnością odznaczały się zbiorowiska dwugatunkowe, natomiast w warunkach wyższego poziomu (50 cm do lustra wody) – P. pratensis i jej mieszanka z Ph. pratense. Najmniej efektywnie woda była wykorzystywana przez ruń L. Perenne. Utrzymywanie wysokiego poziomu wody gruntowej powodowało zmniejszenie efektywności produkcyjnej wody. Stwierdzono istotne zależności pomiędzy wysokością plonu a efektywnością produkcyjną wody.