Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 21

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  drying method
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Experiments were conducted to study the influence of sowing seasons and drying methods on the seed vigour of two spring soybean (Glycine max (L.) Merr.) cultivars. Two cultivars, ‘Huachun18’ and ‘Huachun 14’, were sown in three seasons viz., spring, summer and autumn and the harvested seeds were dried using three different methods. The results showed that soybean sown in spring had a higher number of branches per plant, pods per branch and seed weight, and consequently resulted in higher seed yields than that of soybean sown in autumn or summer seasons. Seeds sown in the autumn season had the lowest values of electrical conductivity during seed imbibitions, higher peroxidase (POD) activity in germinated seedlings and lower contamination by the seed-borne fungi on the MS medium, which indirectly improved the seed vigour, which was followed by summer sown seeds. Seeds sown during the spring season resulted in poor seed vigour. In addition, the effect of drying methods on the seed vigour was also clarified. Seeds that hung for four days before threshing and then air-dried had the poorest seed vigour which was determined by germination, electrical conductivity, POD activity and seed borne fungal growth. There was no difference in seed vigour between other methods, i.e. seeds threshed directly at harvest and then air-dried on a bamboo sifter or concrete floor. These results indicated that autumn sowing soybean and the drying method in which seeds were threshed directly at harvest and then air-dried on a bamboo sifter resulted in higher seed vigour.
Differential Scanning Calorimetry Method (DSC) was used for determining the parameters of garlic freeze drying process. Garlic with moisture content ranging from 17 to 87% in temperatures from -28 to 5°C (245-278 K) was investigated. The transitions, including change of water into ice (crystallization) and condensed inter-crystalline solution into amorphous solid, were considered. The melting point of ice crystallites Tm and glass transition temperature Tg' were read out from the registered thermographs. Critical moisture of garlic, determining the onset of forced drying stage, was estimated.
Two methods of drying were applied: air-drying (temp.50 oC, time 5h) and freeze drying. The content of water in dried chive was about 3%. The quality of chive was tested before and immediately after drying and than after 3, 6, 9 and 12-months storage. Compared with air-drying, the freeze-drying method allows the production of dried chive characterized by more favourable organoleptic traits and chemical composition, although the organoleptic quality of air-dried chive may be regarded as fairly good. After 12-months storage of chive dried by these two methods the content of dry matter, total sugars, total nitrogen, ash, beta-carotene, and total chlorophylls and the degree of active acidity and ash alkalinity were not statistically different. During the drying procedure and the storing of dried chive losses of 24-34% concerned vitamin C, of 11-18% beta-carotene, of 19-21% - chlorophylls, and of 47-82% - volatile oils, always being greater in the air-dried product.
13
58%
Five different methods of drying (microwave-drying, oven-drying at 50 and 70°C, sun-drying and shade drying) the fresh fruits of two hawthorn species – Crataegus azarolus L. (yellow) and Crataegus orientalis L. (red) – were investigated in this study to determine its impact on their antioxidant capacity and antioxidant content. The results showed that antioxidant capacity increased, and at the same time the number of total phenolic compounds decreased with increase in the temperature in oven drying, whereas in other drying methods (microwave, sun and shade-drying) the amount of total phenolic compounds increased. It was observed that in all samples the vitamin C content decreased. Samples dried in a microwave appeared to have the strongest antioxidant capacity. Microwave-drying appeared to be the best method for preserving bioactive chemicals.
Celem pracy było zbadanie wpływu parametrów blanszowania oraz metod suszenia na właściwości mechaniczne suszonych pieczarek. Materiałem badawczym były pieczarki odmiany Agarcius bisporus, krojone w plastry grubości 5 mm, które poddawano blanszowaniu w wodzie przez 15, 30, 45 i 60 minut w temperaturze 60oC oraz przez 3 minuty w 95oC. Następnie materiał suszono trzema metodami: sublimacyjną (zamrażanie w –18 i –40oC), konwekcyjną oraz mikrofalowo-konwekcyjną. Właściwości mechaniczne określono przeprowadzając test zginania suszy sublimacyjnych i konwekcyjnych i test cięcia suszu mikrofalowego. Zdjęcia mikroskopowe wykazały znaczne zniszczenie struktury wewnętrznej pod wpływem wstępnej obróbki termicznej. Susze sublimacyjne, zamrażane w –40oC charakteryzowały się największymi wartościami pracy łamania podczas testu zginania. Jednocześnie, w wyniku zamrażania w wyższej temperaturze otrzymywano liofilizaty mniej odporne na odkształcenia. Najwyższymi siłami cięcia charakteryzowały się susze mikrofalowo-konwekcyjne wstępnie blanszowane w temperaturze 60oC przez krótszy czas. Analizując różne metody suszenia, nie stwierdzono jednoznacznego wpływu parametrów wstępnego blanszowania na właściwości mechaniczne pieczarek. Był on zależny od zastosowanego sposobu usuwania wody.
Celem badania była analiza tekstury oraz zdolności adsorpcji wody jabłek suszonych dwustopniowo: metodą mikrofalowo-konwekcyjną i dosuszanych konwekcyjnie oraz metodą konwekcyjną z dosuszeniem techniką mikrofalowo-konwekcyjną. W pierwszym etapie otrzymywano susz o zawartości wody na poziomie 30 lub 50%, który dosuszano w drugim stopniu do równowagowej zawartości wody. Suszenie konwekcyjne przeprowadzono w temperaturze powietrza 70°C i prędkości jego przepływu 2,5 m·s-1, natomiast podczas suszenia mikrofalowo-konwekcyjnego zastosowano następujące parametry: moc mikrofal 300 W, temperatura powietrza 40°C i prędkość przepływu powietrza 3,5 m·s-1. W celu analizy właściwości mechanicznych przeprowadzono test cięcia. Właściwości sorpcyjne określano na podstawie zmian masy suszy przetrzymywanych przez 72 godziny w eksykatorze nad nasyconym roztworem NaCl (w środowisku o aw = 0,75). Sposób suszenia dwustopniowe-go zdecydowanie wpłynął na właściwości mechaniczne oraz sorpcyjne jabłek. Maksymalna siła cięcia oraz praca cięcia mieściły się w zakresach odpowiednio 159-222 N i 178-290 mJ. Natomiast względny przyrost masy po 72 h wyniósł 11-24%, w zależności od metody suszenia. Najwyższe wartości uzyskały jabłka suszone mikrofalowo-konwekcyjnie z dosuszaniem konwekcyjnym od 50% zawartości wo-dy. Z kolei susze konwekcyjne oraz mikrofalowo-konwekcyjne z dosuszaniem konwekcyjnym (od 30% zawartości wody) charakteryzowały się znacząco niższymi wartościami maksymalnej siły i pracy cięcia oraz adsorpcji pary wodnej.
Dynia jest warzywem bogatym w składniki odżywcze, przez co może być dopełnieniem zdrowej, zbilansowanej diety. Ze względu na sezonowość upraw i nietrwałość surowca istotne jest przedłużanie trwałości dyni. Za metodę utrwalania umożliwiającą uzyskanie produktu o bardzo dobrej jakości uważana jest liofilizacja. Na skutek usunięcia wody w niskiej temperaturze większość reakcji mikrobiologicznych ulega zatrzymaniu, co pozwala otrzymać produkt o wysokiej jakości. W pracy przedstawiono wpływ temperatury liofilizacji i metody suszenia na wybrane właściwości fizyczne suszonej dyni. Zamrożone kostki dyni poddawano liofilizacji przez 24 godziny przy stałym ciśnieniu równym 63 Pa oraz ciśnieniu bezpieczeństwa 103 Pa i temperaturze półek 10, 40 i 70oC. Wykonano także suszenie konwekcyjne (temperatura 50°C) i próżniowe (temperatura 50°C, ciśnienie 4 kPa). W otrzymanych suszach oznaczano: zawartość i aktywność wody, barwę, skurcz, porowatość, właściwości sorpcyjne. Wykazano, że temperatura liofilizacji nie wpływa znacząco na wskaźniki barwy i skurcz gotowego produktu. Liofilizacja w temperaturze 70oC umożliwia otrzymanie suszu o najniższej aktywności wody. Najwyższą porowatością cechowały się liofilizaty otrzymane przy zastosowaniu temperatury 10oC. Podwyższenie temperatury procesu liofilizacji powodowało wzrost właściwości sorpcyjnych suszonej dyni. Liofilizacja umożliwia otrzymanie suszu o najniższej aktywności wody i skurczu oraz największej porowatości. Suszenie próżniowe skutkowało najlepszym zachowaniem barwy gotowego produktu, ale większym skurczem. Suszenie konwekcyjne powoduje bardzo duży skurcz i obniżenie porowatości materiału i pogorszenie zdolności sorpcyjnych.
W pracy podjęto próbę określenia wpływu metody suszenia na wybrane właściwości fizyczne i mechaniczne suszy z truskawek. Rozmrożone przed suszeniem truskawki odmiany Senga Sengana suszono w temperaturze 65oC metodami: konwekcyjną, próżniową (ciśnienie w komorze suszarki 4 i 16 kPa) oraz konwekcyjno-próżniową, w której 50, 75 i 90% początkowej zawartości wody usunięto w etapie suszenia konwekcyjnego. Dla każdej z zastosowanych metod suszenia określono właściwości fizyczne takie jak: skurcz suszarniczy i gęstość pozorną suszy oraz właściwości mechaniczne wynikające z testu ściskania i relaksacji naprężeń: pracę ściskania oraz moduł relaksacji. Przeprowadzona analiza wykazała, że stosując kombinowane, konwekcyjno-próżniowe metody suszenia, można uzyskać susz truskawkowy charakteryzujący się niewielkim skurczem suszarniczym rzędu 30%, niską gęstością pozorną (0,1-0,15 g·cm-3) oraz właściwościami mechanicznymi korzystnymi z punktu widzenia konsumenta. Optymalnym stopniem odwodnienia truskawek w etapie suszenia konwekcyjnego przed suszeniem próżniowym jest poziom 50% początkowej zawartości wody, co odpowiada wilgotności właściwej około 3,70 g H2O·(g s s)-1.
W pracy zbadano, jak wpływają różne metody suszenia, ich parametry oraz przechowywanie na zdolność fermentacyjną drożdży Saccharomyces cerevisiae. Miarą wykorzystaną do oznaczenia aktywności świeżych drożdży oraz suszy bezpośrednio po suszeniu była ilość CO2 uwolnionego w trakcie pomiaru zdolności fermentacyjnej. Suszono następującymi metodami: fluidyzacyjnie, konwekcyjnie w suszarce tunelowej, liofilizacyjnie i rozpyłowo. W wyniku procesu suszenia oraz w trakcie przechowywania aktywność biologiczna drożdży ulega zmniejszeniu. Najmniejszą degradację zanotowano po dwuetapowym konwekcyjnym suszeniu w temperaturze 40 i 60°C w suszarce tunelowej. Średnie wyniki aktywności zanotowano dla sublimacji przy –40 i –30°C, a także po fl uidyzacji w 40 i 60°C. Liofilizacja przy zamrażaniu materiału w temperaturze –70 i –20°C, suszenie fl uidyzacyjne w 80°C oraz suszenie rozpyłowe spowodowały największą degradację materiału.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.