Fungal extracellular enzymes may play a role in biodeterioration of dried materials of medicinal plants and in propagation of toxigenic and pathogenic fungal strains. However, no data on enzymatic activities of xerophilic fungi contaminating these materials have been found in the literature. The objective of the study was to determine extracellular enzyme profiles of slow-growing fungi, i.e. Eurotium amstelodami, E. chevalieri, E. herbariorum and Aspergillus versicolor isolated from dried materials of medicinal plants from herbal shops of Szczecin, Poland. Solid media and API ZYM® test were used to determine enzymatic activities. The highest colony diameters were observed in A. versicolor on gelatin, cellulose, tributyrin, rapeseed oil, biodiesel oil and diesel oil agars, and in E. herbariorum on milk and starch agars. A. versicolor also showed the highest hydrolytic activity on milk, gelatin, starch and tributyrin agars. No hydrolysis zones were formed on cellulose, rapeseed oil and biodiesel oil agars, but the stimulation effect of the oils on fungal growth was clearly observed. The effect was the highest in E. amstelodami, and considerably increased during a 21-day incubation period. In addition, E. amstelodami and A. versicolor showed high catalase, urease and DNA-se activities. A. versicolor had higher pectate lyase activity compared to E. amstelodami. Of the fungi examined, E. amstelodami showed the highest hydrolase activity in the API ZYM® test. A. versicolor and E. amstelodami were found to be the two species with the highest biodeterioration potential for dried materials of medicinal plants. Xerophilic fungi isolated from this environment could also be used in bioremediation.
W doświadczeniu określano wartość pokarmową mieszanek pełnodawkowych PT-1 i PT-2 z udziałem 10% suszu z koniczyny czerwonej (mieszanka II), 10 i 15% suszu z koniczyny perskiej odmiany Ira (mieszanki III i IV) oraz 10 i 15% suszu z koniczyny perskiej z nasion importowanych (mieszanki V i VI). Badania strawnościowo-bilansowe wykonano na 24 wieprzkach o masie początkowej 41 kg (mieszanki PT-1) i 65 kg (mieszanki PT-2). Wprowadzenie do mieszanek suszu z koniczyny czerwonej lub perskiej w ilości 10-15% wpłynęło na obniżenie poziomu energii metabolicznej oraz zawartości białka ogólnego strawnego, nie miało jednak ujemnego wpływu na wyniki bilansu azotu u tuczników.
Badano wpływ różnych technologii produkcji oraz okresu przechowywania pasz na zmiany w koncentracji makroelementów (Ca, P, Mg, Na, K). Stwierdzono, że produkcja i kilkumiesięczne przechowywanie siana z zielonki łąkowej suszonej na pokosach powodowało większe zmiany w koncentracji badanych składników mineralnych niż produkcja i przechowywanie siana z przewiędniętej zielonki łąkowej dosuszanej przy użyciu kolektora słonecznego. Zmiany w zawartości składników mineralnych stwierdzono także przy produkcji kiszonki z żyta oraz kiszonki z traw z udziałem roślin motylkowatych. W okresie zimowego przechowywania tych kiszonek nastąpił dalszy spadek zawartości badanych makroelementów, co przypuszczalnie było wynikiem wycieku soków zawierających składniki mineralne. Najlepszą metodą konserwowania zielonek, ze względu na najmniejsze zmiany zawartości składników (do 5%), jest mechaniczne suszenie zielonek, tym bardziej, że kilkumiesięczny okres składowania tych pasz powoduje także najmniejsze straty badanych składników mineralnych.
Badano koncentrację β-karotenu w świeżych surowcach roślinnych, w wyprodukowanych z nich paszach konserwowanych oraz w różnych okresach ich przechowywania. Wykazano, że największe straty β-karotenu (70%-82%) wystąpiły w czasie produkcji brykietów z lucerny, siana łąkowego suszonego na pokosach oraz kiszonki z żyta. Suszenie zielonki przy użyciu kolektora słonecznego powodowało mniejsze zmiany w zawartości β-karotenu niż metoda suszenia tradycyjnego na pokosach. Najlepszą metodą konserwowania zielonek ze względu na najniższe straty B-karotenu (14%-21.8%) jest mechaniczne suszenie zielonek i kiszenie surowców nieprzewiędniętych. W czasie kilkumiesięcznego przechowywania pasz najniższe straty β-karotenu w przeliczeniu na okres jednego miesiąca występowały w suszach i kiszonce z traw (4.5%-5.5%), a najwyższe w sianie uzyskanym metodą tradycyjną (9.2%).
W celu określenia przydatności suszu z koniczyny perskiej w żywieniu tuczników przeprowadzono dwa doświadczenia produkcyjne. W żywieniu stosowano mieszanki pełnodawkowe PT-1 i PT-2 z udziałem 10% suszu z koniczyny czerwonej (mieszanka II), 10 i 15% suszu z koniczyny perskiej odmiany Ira (mieszanki III i IV) oraz z 10 i 15% suszu z koniczyny perskiej z nasion importowanych (mieszanki V i VI). W doświadczeniu drugim w celu pełniejszego potwierdzenia wyników stosowano w żywieniu tuczników mieszanki I, III i V. Wyniki badań wskazują, że susz z koniczyny perskiej może być stosowany w mieszankach dla tuczników w ilości 10%. Udział tej paszy w mieszankach dla tuczników może być jednak przyczyną nieco niższych efektów produkcyjnych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.