Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 20

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  cultivation intensity
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem badań była ocena wpływu intensywności uprawy na zawartość Ca, Mg, Zn i Fe w ziarnie, płatkach i otrębach pozyskanych z dwóch nowych odmian pszenicy ozimej. Materiał badawczy stanowiło ziarno, płatki i otręby z pszenicy ozimej odmian Kobiera i Bogatka. Odmiany te pochodziły z upraw doświadczalnych z dwóch Stacji Oceny Odmian na terenie Dolnego Śląska w Zybiszowie i Tomaszowie Bolesławieckim w latach 2007-2008. Uprawa prowadzona była na dwóch poziomach intensywności: ekstensywnym i intensywnym. Zawartość składników mineralnych oznaczono metodą płomieniowej spektrometrii absorpcji atomowej (ASA). Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że poziom uprawy nie wywierał istotnego wpływu na zawartość wszystkich analizowanych składników mineralnych zarówno w ziarnie jak i płatkach oraz otrębach. Jedynie zawartość Ca w badanych próbach była stabilna, niezależnie od odmiany, warunków pogodowych oraz intensywności i miejsca uprawy, natomiast ilość Fe istotnie zależała od warunków glebowych.
Fosfatazy glebowe odgrywają główną rolę w procesach mineralizacji fosforu organicznego, a ich aktywność jest wskaźnikiem biodostępności fosforanów w glebie. Celem pracy było określenie wpływu zróżnicowanej intensywności uprawy roli na aktywność fosfataz glebowych. W schemacie doświadczenia polowego, założonego na glebie piaskowej uwzględniono 3 systemy uprawy: klasyczny (płużny), bezorkowy i siew bezpośredni. Stosowanie uproszczeń uprawowych stymulowało istotnie aktywność fosfataz, co z praktycznego punktu widzenia ma duże znaczenie w aspekcie rozpoznania procesów uwalniających zmagazynowane składniki pokarmowe roślin. Analiza korelacji pomiędzy aktywnością fosfataz a zawartością przyswajalnych form fosforu w glebie wskazuje, że fosfatazy glebowe odzwierciedlają czynniki wpływające na biodostępność fosforanów w glebie.
Dwuczynnikowe doświadczenie polowe przeprowadzono w 2000 roku w Stacji Hodowli Roślin Polanowice na czarnoziemie zdegradowanym, metodą losowanych bloków w dwóch powtórzeniach. Celem doświadczenia była ocena wpływu zróżnicowanego nawożenia azotem i ochrony roślin na plon i komponenty struktury kłosa oraz cechy morfologiczne rośliny pszenicy ozimej. Badano następujące czynniki: odmiany — Elena, Izolda, Kaja, Kobra, Korweta, Mikula, Mobela, Roma, Rysa, Sakwa, Symfonia, Wanda, Wilga, Zyta, sposób uprawy — (A1) niski poziom nawożenia N (72 kg/ha), bez antywylegacza i fungicydów; (A2) wyższy poziom nawożenia N (146 kg/ha) + antywylegacz + fungicydy. Uprawa wybranych odmian pszenicy ozimej na dobrym kompleksie glebowym pozwoliła na zebranie wysokiego plonu ziarna, na poziomie 8,7 t/ha. Pełna ochrona roślin przed chorobami oraz pogłówne nawożenie azotem dało istotnie wyższy plon ziarna (o 35%) w porównaniu do technologii niskonakładowej (A1). Najwyższe plony zebrano z poletek obsianych odmianami: Sakwa, Mikula, Elena i Kobra. Po zastosowaniu większej dawki pogłównej azotu i przy pełnej ochronie roślin zanotowano wzrost masy ziarna z kłosa oraz większy udział ziarniaków powyżej 2,8 mm. Stwierdzono również istotny wzrost masy 1000 ziaren i indeksu LAI w przypadku stosowania intensywnej technologii (A2). Wyleganie roślin i porażenie ich przez choroby (septorioza, rdza brunatna) było bardzo duże na obiektach nie chronionych. Analiza współczynników ścieżek dla badanych cech kłosa wykazała, że największy wpływ bezpośredni na masę ziarna z kłosa miała liczba ziaren w kłosie.
Największe bezwzględne i względne przyrosty plonów i wartości strukturalnych elementów plonowania stwierdzono po zwiększeniu intensywności uprawy fasoli z poziomu technologii ekstensywnej do integrowanej. Obsada strąków na 1 m² miała największy udział w zwiększaniu plonu nasion fasoli w miarę intensyfikacji technologii uprawy. Wraz ze zwiększaniem dawek N i natężeniem innych zabiegów agrotechnicznych w miarę intensyfikacji technologii uprawy fasoli notowano zmniejszenie efektywności rolniczej i fizjologicznej N; wykorzystanie N z nawozów zastosowanych w uprawie fasoli na nasiona wynosiło 77%. Zwiększenie intensywności technologii uprawy fasoli powodowało też wzrost wartości jej plonu, kosztów bezpośrednich i nadwyżki bezpośredniej, wyrażonych w PLN. Największy przyrost nadwyżki bezpośredniej, wynoszący średnio dla odmian 64%, uzyskano po zwiększeniu intensywności uprawy fasoli z poziomu technologii ekstensywnej do integrowanej; dalsza intensyfikacja uprawy fasoli przyniosła znacznie mniejszy przyrost nadwyżki bezpośredniej. Analiza marginalna kosztów wskazuje na ekonomicznie uzasadnione zwiększanie zaangażowania przemysłowych środków produkcji do poziomu technologii umiarkowanie intensywnej.
7
67%
W latach 2004-2005 w Katedrze Roślin Ozdobnych SGGW prowadzono badania nad intensyfikacją uprawy czterech odmian liliowca ogrodowego (Hemerocallis hybrida hort.): ‘Radiant’, ‘Tejas’, ‘Knighthood’, ‘Erin Praire’ oraz liliowca Thunberga (Hemerocallis thunbergii Baker). Rośliny poddano zabiegom mającym na celu stymulowanie rozkrzewienia. Pierwszy z nich polegał na trzykrotnym oprysku preparatem Arbolin 038 w stężeniu 90 ml·dm⁻³, w odstępach miesięcznych, drugim było ucięcie wiosną pąka głównego. Kontrolę stanowiły rośliny nie-traktowane. Pozytywny efekt ogłowienia na przyrost liczby pędów dał się zauważyć podczas pierwszej oceny, natomiast działanie Arbolinu 038 zostało odnotowane podczas drugiej oceny (pod koniec okresu wegetacji). Pędy u roślin ogłowionych były niższe niż u roślin opryskiwanych preparatem Arbolin 038. Badane liliowce zareagowały różnie. Najlepsze efekty przyniosły oba zabiegi u odmiany ‘Erin Praire’ - uzyskano tu dwukrotny przyrost liczby pędów, odmiana ‘Radiant’ wytworzyła ponad dwa razy więcej pędów po zastosowaniu Arbolinu 038. Odmiana liliowca ogrodowego ‘Knighthood’ oraz liliowiec Thunberga nie zareagowały pozytywnie na żaden z powyższych zabiegów.
In experiments carried out within 2001-2004 the effects of irrigation, cultivation technology and nitrogen fertilization on the yields and economic effects of potato production were investigated. It was stated that under irrigation conditions the yields of tubers increased with increasing nitrogen fertilization up to 180 kg N‧ha⁻¹, whereas without irrigation up to 120 kg N‧ha⁻¹. For remaining factors irrigation, increased the yield by 34.9% on an average. The most profitable, at both watering variants, appeared to be the low-input cultivation technology at fertilization rate of 180 kg N‧ha⁻¹. Irrigation increased the direct income, without it diminishing by irrigation cost, by 2419.0 PLN‧ha⁻¹.
Doświadczenie przeprowadzono w latach 2004-2006 w Stacji Doświadczalnej Osiny (51°28’ N; 22°04’ E), należącej do Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – PIB w Puławach. Badaniami objęto pszenicę ozimą odmiany Sukces, pszenżyto ozime ‘Kitaro’ i jęczmień jary ‘Stratus’, uprawiane w trzech technologiach różniących się wysokością zużycia przemysłowych środków produkcji: oszczędnej, średnio intensywnej i intensywnej. Każdy gatunek wysiewany był na powierzchni 1 ha, na której wydzielono trzy parcele o różnej intensywności technologii. Zastosowane technologie produkcji zbóż wpływały na poziom plonowania i efektywność ekonomiczną. Pszenica ozima i pszenżyto ozime najlepiej plonowały uprawiane w technologii średnio intensywnej oraz intensywnej, a największą nadwyżkę bezpośrednią uzyskano stosując technologię średnio intensywną i oszczędną. Intensyfikacja nakładów na uprawę jęczmienia jarego nie spowodowała znaczącego wzrostu plonu, co sprawiło, że nadwyżka bezpośrednia była największa przy stosowaniu technologii oszczędnej lub średnio intensywnej.
Ścisłe dwuczynnikowe doświadczenie polowe wykonano w latach 2005-2007 na polu doświadczalnym Stacji Badawczej w Mochełku, należącej do Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Trzy odmiany grochu siewnego: Kolia, Wenus i Winerek uprawiano w czterech technologiach różniących się wykorzystaniem przemysłowych środków produkcji: ekstensywnej, niskonakładowej, umiarkowanie intensywnej i intensywnej. Zróżnicowanie nakładów na przemysłowe środki produkcji w technologiach niskonakładowej, umiarkowanie intensywnej i intensywnej nie różnicowało istotnie wskaźnika LAI, zawartości chlorofilu w liściach i całkowitego plonu biomasy. Pomimo znaczącego zróżnicowania warunków wilgotnościowych w okresie wegetacji, a zwłaszcza podczas rozwoju generatywnego, groch siewny plonował podobnie. Wąsolistna odmiana Wenus charakteryzowała się istotnie najniższym, a tradycyjnie ulistnione ‘Kolia’ i ‘Winerek’ –wyższym i podobnym wskaźnikiem LAI. Indeks żniwny plonu nasion w technologiach ekstensywnej i niskonakładowej oraz w niskonakładowej i intensywnych był statystycznie podobny. W zastosowanych technologiach produkcji nie stwierdzono różnic międzyodmianowych w indeksie żniwnym, zawartości chlorofilu ani w plonie nasion.
W trzyletnich doświadczeniach polowych przeprowadzonych w latach 2001-2003 oceniano wpływ zróżnicowanej intensywności uprawy grochu siewnego na zawartość i plon białka w nasionach. Badaniami objęto nisko-, średnio- i wysokonakładową technologię uprawy. Materiał doświadczalny stanowiły cztery odmiany grochu siewnego – dwie jadalne: Rola i Agra oraz dwie pastewne: Sokolik i Wiato. Mimo iż najwyższą zawartość i plon białka w nasionach stwierdzono u wszystkich odmian grochu uprawianego z zastosowaniem technologii wysoko intensywnej, to wpływ samej technologii był istotnie statystycznie mniejszy, bowiem znacznie większe zróżnicowanie zawartości i plonu białka wynikało ze zmienności warunków klimatycznych w latach uprawy.
The assessment of disease occurrence on winter wheat was performed in 2005–2007 at the Experimental Station Osiny (Institute of Soil Science and Plant Cultivation, Pulawy, Poland). Since 1998 wheat was cultivated in cereal crop rotation under three technologies varying in production intensity. The level of production intensity was diversified by plant protection strategy, and had an impact on the healthiness of winter wheat. Roots’ infection by Geumannomyces graminis varied significantly between technologies according to plant production systems extensive or intensive. No significant differences were stated among technology treatments. Infection of wheat by the stem base disease did not differ between the tested technologies. The percentage of leaf area infected by wheat disease in all technologies was low.
Badania prowadzono w latach 2003-2005 w Stacji Dydaktyczno-Badawczej w Krasnem koło Rzeszowa (50°03’ N; 22°06’ E), należącej do Uniwersytetu Rzeszowskiego. Celem badań było określenie wpływu sposobu i poziomu intensywności uprawy wyki siewnej odmiany Ina – o zdeterminowanym typie wzrostu – na plonowanie i cechy struktury plonu. Wykę uprawiano w siewie jednogatunkowym i w mieszance z jęczmieniem jarym odmiany Rataj. Wyka uprawiana w siewie jednogatunkowym plonowała istotnie wyżej niż w mieszance z jęczmieniem jarym, ale wytworzyła nasiona o mniejszej masie. Zwiększanie nakładów na uprawę wyki i jej mieszanek miało wpływ na wzrost dorodności nasion. Wzrost intensywności uprawy wyki w siewie jednogatunkowym powodował istotny wzrost plonu nasion oraz zwiększenie wartości badanych cech struktury plonu. Intensyfikacja uprawy mieszanek z jęczmieniem jarym skutkowała spadkiem plonu nasion oraz ich udziału w plonie ogólnym mieszanki. Wzrost nakładów na uprawę mieszanek wpłynął na istotny spadek liczby strąków ogółem. Plonowanie i elementy struktury plonu były różnicowane warunkami pogodowymi w latach badań.
W latach 2003-2005 oceniano wielkość i strukturę plonu ziarna dziewięciu odmian pszenicy jarej uprawianej na glebie kompleksu pszennego bardzo dobrego według dwóch technologii: intensywnej i średnio intensywnej. Technologie różniły się dawką azotu oraz aplikacją (lub jej brakiem) w odniesieniu do retardantu i fungicydów. Wielkość plonu ziarna pszenicy jarej istotnie zależała od roku uprawy, intensywności technologii oraz odmiany. Średni plon ziarna badanych odmian pszenicy jarej uprawianej według technologii intensywnej wyniósł 9,34 t·ha⁻¹ i był większy o blisko 12% od plonu uzyskanego w uprawie średnio intensywnej. W grupie badanych odmian najlepiej plonowała ‘Żura’ –średnio 9,64 t·ha⁻¹, pozostałe odmiany plonowały o 7 do 14% niżej. Czynnik odmianowy oraz warunki pogodowe istotnie różnicowały wielkość wszystkich elementów struktury plonu ziarna, natomiast wpływ intensywności technologii zaznaczył się tylko w liczbie kłosów na jednostce powierzchni.
Badania przeprowadzono w latach 2005-2007 w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowym Instytucie Badawczym w Puławach. Doświadczenie mikropoletkowe umieszczono w obrębie doświadczenia łanowego założonego w 1998 roku. W płodozmianie zbożowym uprawiano pszenicę ozimą, pszenżyto ozime i jęczmień jary w technologiach: oszczędnej, średnio intensywnej oraz intensywnej, różniących się poziomem nakładów ponoszonych na produkcję ziarna, w tym także na herbicydy. Określono rzeczywiste i potencjalne zachwaszczenie łanów. Stwierdzono bardzo dobrą i dobrą skuteczność chwastobójczą zastosowanych herbicydów oraz duże i bardzo duże zróżnicowanie potencjalnego zachwaszczenia trzech gatunków zbóż w kolejnych latach w zależności od stopnia intensywności technologii produkcji. Stopień zachwaszczenia podlegał znacznie większym zmianom w poszczególnych latach niż stan zachwaszczenia.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.