Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 18

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  cukry rozpuszczalne
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Traditionally the seeds have been divided into three storage behaviour classes: recalcitrant, desiccation-sensitive (orthodox) and intermediate. Desiccation tolerance is one of fundamental properties of the orthodox seeds. Desiccation evolves a water stress that leads to many physiological, phenological and morfological changes. Several hypotheses were proposed to explain the physiological basis of desiccation tolerance, including accumulation of osmoprotectants, protein synthesis and genes with upregulated expression in response to dehydratation. Numerous studies on the seeds demonstrated their accumulation of soluble sugars during the acquisition of desiccation tolerance.
Celem pracy jest ocena efektów poprawy składu florystycznego łąk grądowych metodą siewu bezpośredniego i pełnej uprawy z zastosowaniem mieszanek nasion traw i roślin bobowatych w zróżnicowanych warunkach pluwiotermicznych na terenie północno-wschodniej Polski. Badania typu łanowego prowadzono w trzech gospodarstwach: w Dymniku (53°58′N 19°28′E), w Kątach Milewskich (53°22′N 22°59′E) i w Kodniu (51°54′N 23°36′E). Zabiegi w celu poprawy stanu trwałych użytków zielonych (TUZ) wykonano wiosną 2012 r., a zauważalną zmianę składu runi uzyskano w następnym roku. Efektywność obu sposobów poprawy TUZ oceniano na podstawie zmian składu botanicznego runi oraz wielkości plonów białka ogólnego i cukrów rozpuszczalnych. Pozytywny efekt zastosowania obu metod poprawy składu florystycznego uzyskano w siedliskach łąk grądowych położonych na glebach wytworzonych z gliny lekkiej i średniej. Podsiew spowodował wzbogacenie składu gatunkowego runi, a pełna uprawa poprzez przeoranie rodzimych ekotypów – znaczne jego uproszczenie. W wyniku obu zabiegów w siedliskach grądowych na glebach wytworzonych z gliny uzyskano poprawę wartości użytkowej runi, wzrost sumarycznych plonów białka i cukrów rozpuszczalnych. Przeprowadzone badania wykazały, że powodzenie poprawy TUZ zarówno metodą podsiewu z udziałem diplo- i tetraploidalnych odmian gatunków traw i bobowatych, jak i pełnej uprawy nie zawsze jest skuteczne i zależy od warunków glebowych oraz pluwiotermicznych po przeprowadzonych zabiegach.
Obiektem badań w latach 2003-2006 była kapusta czerwona odmiany ‘Langendijker’. W nawożeniu roślin w uprawie polowej ustalono pięć kombinacji różniących się formą azotu: 1. Naturalna zawartość N w glebie (kontrola), 2. Ca(NO3)2, 3. (NH4)2SO4, 4. NH4NO3 i 5. CO(NH2)2. W pracy określono wpływ różnych form azotu zastosowanych w nawożeniu na zawartość cukrów rozpuszczalnych, suchej masy, tiocyjanianów, wolnych aminokwasów oraz azotanów w kapuście po 4-miesięcznym okresie przechowywania główek w chłodni (w temp. 1-2°C i wilgotności względnej 95-98%). Zawartość cukrów rozpuszczalnych na ogół korelowała z zawartością suchej masy i była największa w przechowywanych główkach kontrolnych, natomiast najmniejsza po zastosowaniu w nawożeniu formy azotanowej azotu. Poziom tiocyjanianów był istotnie najniższy w liściach kapusty nawożonej mocznikiem. Zawartość tych związków zwiększała się po okresie przechowywania główek, a największy przyrost obserwowano w kombinacji z siarczanem amonu. W porównaniu z wynikami uzyskanymi tuż po zbiorze, we wszystkich przypadkach poziom azotanów w główkach kapusty po przechowywaniu wzrósł. Najmniej azotanów wykazano w przechowywanych główkach roślin kontrolnych, natomiast najwięcej w pochodzących z obiektu nawożonego azotanową formą N.
Badano wpływ dokarmiania dojrzewających ziarniaków żyta egzogennymi cyklitolami - D-pinitolem i D-chiro-inozytolem na akumulację cukrowców rozpuszczalnych podczas wysychania eksplantatów, desykacji ziarniaków i ich przyspieszonego starzenia się. Wykazano, że cyklitole, naturalnie nieobecne w zbożach, mogą docierać z tkanek wegetatywnych do ziarniaków, a D-chiro-inozytol może być włączany w szlak biosyntezy α-D-galaktozydów, osłabiając wytwarzanie rafinozy. Pobieranie i akumulacja cyklitoli nie wywołują zaburzeń w profilu zmian cukrowców rozpuszczalnych zarówno podczas dojrzewania jak i desykacji oraz starzenia się ziarniaków. Ziarniaki gromadzące cyklitole mogą wykazywać niższą tolerancję na szybką desykację, niż ziarniaki kontrolne. Nie wykazano istotnego wpływu cyklitoli na odporność ziarniaków na test przyspieszonego starzenia się.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.