Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 29

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  computation
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W pracy przedstawiono rozwiązania dla belek o zmiennej sztywności. Obliczenia wykonano metodą różnic skończonych. Pokazano sposób postępowania przy budowie macierzy układów równań przemieszczeniowych oraz przedstawiono rozwiązania dla kilku schematów statycznych belek o zmiennej sztywności, obciążonych w sposób masowy oraz różnicą temperatury między dolną i górną płaszczyzną belki. Przedstawione w pracy macierze ze współczynnikami o ogólnych oznaczeniach pozwalają w prosty sposób uzyskać rozwiązania dla belek o tym samym schemacie statycznym, ale o dowolnych sztywnościach.
W pracy dla wybranych przykładów przedstawiono wyniki obliczeń okresu drgań własnych słupów stalowych otrzymane ze wzorów wyprowadzonych w pierwszej części tego artykułu. Wyniki te dotyczą słupa w kształcie stożka ściętego, szczególnego przypadku wydrążonego stożka ściętego (rury stożkowej) i ściętych ostrosłupów prawidłowych – pełnych i wydrążonych. Wyniki obliczeń własnych porównano z obliczeniami według załącznika 2 do normy PN-77/B-02011 i obliczeniami wykonanymi w programie komputerowym ANSYS.
W pracy wyprowadzono wzory na pierwszą częstość drgań własnych słupa w kształcie ściętego stożka i wydrążonego ściętego stożka (rury stożkowej). Przyjęto, że słup jest z materiału sprężystego, a jego masa jest rozłożona w sposób ciągły. Zastosowano metodą Rayleigha i przyjęto, że amplituda przemieszczeń osi drgającego pręta opisana jest funkcję trygonometryczną. Sposób wykorzystania wzorów pokazano na przykładach. Otrzymane wyniki porównano z rezultatami obliczeń z innych prac i obliczeń według normy PN-77/B-02011.
Podstawowym celem artykułu jest opracowanie matematycznego modelu opartego na opisie Lagrange’a. Model ten umożliwia określenie ilościowe transportowanego sedymentu w warstwie rumowiska wleczonego. Model dotyczy opisu trajektorii ruchu saltacyjnego cząstki rumowiska. Wśród wielu naukowców istnieje pogląd, że ruch ten jest dominujący w strefie rumowiska wleczonego i ma istotny wpływ na jego transport. Opis trajektorii cząstek rumowiska poruszających się ruchem saltacyjnym opiera się na ogólnych równaniach hydrodynamiki opisujących bilans wszystkich sił działających na cząstkę podlegającą saltacji, tzn. sił: nośnej, oporu, Basseta, Magnusa, od mas stowarzyszonych oraz wyporu. Na podstawie licznej grupy symulacji dla szerokiego zakresu wielkości cząstek określone zostały gęstości prawdopodobieństwa położenia cząstek w funkcji czasu i odległości od dna kanału oraz prędkości cząstek w kierunku poziomym. Metoda określania funkcji gęstości prawdopodobieństwa oraz transportu rumowiska wleczonego jest rozwinięciem propozycji przedstawionej przez Wiberg i Smitha [1989]. Jej udoskonalenie bazuje na zastosowaniu technik Monte-Carlo, które pozwalają na dokładne określenie koncentracji cząstek ulegających saltacji. Otrzymane wyniki są porównane ze znanymi formułami eksperymentalnymi, które m.in. zaprezentowali Fernandez-Luque i Van Beek [1976] oraz Meyer-Peter i Mueller [1948]. Otrzymane wyniki z symulacji numerycznych wykazują bardzo dobrą zgodność z wynikami z formuł eksperymentalnych i dowodzą, że podana propozycja obliczania transportu rumowiska wleczonego może być traktowana jako alternatywna dla tych formuł.
W projektowych normach europejskich ISO 4356 oraz PN-EN 1992-1-1 i PN-EN 15037-1 sprawdzanie ugięć żelbetowych elementów zginanych zostało sprowadzone do wskazania wartości dopuszczalnych i ogólnych zarysów metodyki obliczeniowej. Rygorystyczne wymaganie weryfikacji ugięć, z uwagi na możliwość uszkodzeń elementów niekonstrukcyjnych i wykończeniowych przylegających na przykład do deformujących się elementów stropowych i brak czytelnego algorytmu obliczeniowego, prowadzi w środowisku projektowym do zwyczajowej praktyki wymiarowania elementów ustroju nośnego przy przyjęciu wartości dopuszczalnych leff/500. Tak konserwatywne podejście przy sprawdzaniu stanów granicznych ugięć, bez jakichkolwiek podstaw merytorycznych, generuje w konsekwencji nieuzasadnione przewymiarowanie zginanych elementów ustroju nośnego i znaczne zwiększenie kosztów wykonania obiektu budowlanego.
13
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Analiza niezawodności konstrukcji kratowej

67%
W 1974 roku Hasofer i Lind pokazali, że problem braku niezmienniczości, charakterystyczny dla wskaźnika Cornella, może być rozwiązany przez rozwinięcie funkcji granicznej w szereg Taylora wokół punktu leżącego na powierzchni granicznej (punkt linearyzacji nazywamy punktem projektowym). W pracy do wyznaczenia punktu projektowego i wskaźnika niezawodności Hasofera-Linda zastosowano algorytm iteracyjnej procedury Rackwitza-Fiesslera. Przeanalizowano, jak zmienia się wartość wskaźnika niezawodności Hasofera-Linda, a tym samym prawdopodobieństwo awarii konstrukcji kratowej w zależności od przyjętego typu rozkładu prawdopodobieństwa zmiennej losowej w miarę zbliżania się do wartości granicznej obciążenia.
14
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Dynamika mostu Solidarności w Płocku

67%
W pracy przedstawiono analizę dynamiczną mostu podwieszonego w Płocku (mostu Solidarności). Do obliczeń zbudowano model metodą elementów skończonych przy wykorzystaniu programu SOFISTIK. Jako podstawę do analizy dynamicznej wykonano obliczenia częstości drgań własnych i postaci drgań. Analizę drgań nieustalonych przeprowadzono metodą Newmarka i metodą superpozycji modalnej. Porównano obie te metody pod kątem kosztu obliczeń. Podano, przy jakich warunkach można z powodzeniem stoso wać metodę superpozycji modalnej.
W pracy podjęto próbę wymodelowania elementu płytowo-żebrowego. Współdziałanie płyty i żebra zapewnia się, spełniając równania równowagi statycznej sił normalnych i stycznych występujących na dolnej powierzchni płyty i górnej powierzchni żebra. Następnie uogólnia się opis elementu płytowego, uwzględniając nieznane przemieszczenia poziome. Otrzymane równanie ugięcia elementu płytowego zawiera nieznane siły oddziaływania dolnej powierzchni płyty. Rozwiązaniem równania jest suma całki ogólnej równania jednorodnego i całki szczególnej równania niejednorodnego. Całkę ogólną przyjęto w postaci symetrycznej. Rozwiązanie szczególne wyznacza się, dokonując rozkładów w szeregi funkcyjne obciążeń płyty i sił współdziałania. W kolejnym etapie modelowania powtarza się ten proces dla żebra. Połączenie tych dwu opisów – płyty i żebra, definiuje model elementu płytowo-żebrowego.
W pracy przedstawiono obliczenia zbiornika prostopadłościennego poddanego działaniu temperatury wykonane metodą różnic skończonych w ujęciu wariacyjnym. Uzyskane wyniki obliczeń porównano z obliczeniami znanymi z literatury oraz z polskich norm. Stwierdzono, że występujące różnice wynikają z braku uwzględnienia w obliczeniach analitycznych przestrzennej pracy konstrukcji, jakim jest zbiornik prostopadłościenny.
W pracy przedstawiono wyniki obliczeń wielkości spływu powierzchniowego z wykorzystaniem jednowymiarowych modeli infiltracji Green-Ampta, Diskina-Nazimowa oraz metodą NRCS-CN. W celu weryfikacji poprawności zastosowanych metod obliczeniowych wyniki obliczeń porównano z pomiarami spływu powierzchniowego z dwóch zdarzeń opadowych zarejestrowanych na jednym z poletek doświadczalnych Stacji Naukowo--Badawczej Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk w Szymbarku k. Gorlic (Beskid Niski). Wyniki obliczeń wykazały, że model Green-Ampta dał najbardziej zbliżone wyniki obliczeń do danych pomiarowych. Nieco gorsze wyniki obliczeń uzyskano z modelu Diskina-Nazimowa, przy czym model ten dał wyniki porównywalne do danych pomiarowych w przypadku drugiego zdarzenia opadowego charakteryzującego się znaczną intensywnością, a zaniżał wyraźnie wielkość spływu w przypadku pierwszego zdarzenia opadowego. Natomiast wyniki obliczeń otrzymane z modelu NRCS-CN wykazały znaczną rozbieżność w stosunku do wyników pomiarów, co wskazuje, że model ten wymaga kalibracji uwzględniającej warunki klimatyczne naszego kraju.
Podczas XVII Krajowej Konferencji MGiIG zorganizowanej w 2015 roku w Łodzi autor wygłosił referat oraz opublikował artykuł pt.: „Ocena działania iniekcji pod podstawą pala wierconego za pomocą badania statycznego nośności z pomiarem rozkładu siły w trzonie pala”. W artykule przeanalizowano mechanizm działania iniekcji i wykazano, że w głównej mierze uaktywnia ona zwiększone opory gruntu wzdłuż pobocznicy pala, poprawiając w ten sposób sztywność osiową pala w gruncie. Analizę poparto wynikami badań pali rzeczywistych, oprzyrządowanych pomiarowo. Na bazie wyników wyżej opisanych analiz i rozważań w niniejszym artykule zaproponowano metodę obliczeniową prognozowania krzywej osiadania pala wierconego z iniekcją ciśnieniową pod podstawą. W schemacie obliczeniowym pala zastosowano charakterystyki współpracy pala z gruntem opisane funkcjami transferowymi. Procedura obliczeniowa przebiega kilkuetapowo i może być zrealizowana w standardowym arkuszu kalkulacyjnym. W artykule przedstawiono dwa przykłady obliczeniowe, w których zaprognozowano krzywą osiadania pala z iniekcją i porównawczo tego samego pala bez iniekcji pod podstawą. Zaproponowana metoda obliczeniowa dobrze odwzorowuje mechanizm i efekt działania iniekcji. Przy swojej przejrzystości i prostocie może znaleźć zastosowanie praktyczne w efektywnym projektowaniu fundamentów palowych.
W normach krajowych dotyczących płyt kanałowych wskazuje się, że w przypadku stosowania podpór odkształcalnych przy wyznaczaniu wartości naprężeń głównych rozciągających, stanowiących element warunku nośności na ścinanie stropu, uwzględnić należy dodatkowe naprężenia ścinające, działające poprzecznie w stosunku do rozpiętości elementów płytowych. Przeprowadzone w laboratorium VTT-Espoo w Finlandii badania doświadczalne oraz wykonane analizy obliczeniowe wykazały, że wielkość wpływu podatności podpór uzależniona jest od szeregu szczegółów konstrukcyjnych, m.in. od głębokości wypełnienia kanałów płyt stropowych betonem czy obecności warstwy nadbetonu konstrukcyjnego. W artykule przedstawiono schemat obliczeniowy sprawdzania nośności na ścinanie stropu z płyt kanałowych opartych na podporach sprężystych z podaniem konsekwencji w przypadku pominięcia tego zagadnienia.
W artykule przedstawiono wyniki obliczeń nośności podłoża gruntowego dla wybranych stóp fundamentowych budynku Centrum Wody SGGW w Warszawie przeprowadzone według normy polskiej oraz Eurokodu 7. Wyniki obliczeń pokazują, że postępowanie według metodyki podanej w obu normach prowadzi do uzyskania odmiennych wyników. Przyczyną są różnice w wartościach i sposobie uwzględniania częściowych współczynników bezpieczeństwa oraz różnice w wartościach poszczególnych współczynników uwzględnianych we wzorze na całkowitą wartość oporu granicznego podłoża gruntowego.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.