Badania przeprowadzono w sadzie doświadczalnym jabłoniowym o nasadzeniu pasowym trzyrzędowym w trzech fazach ulistnienia drzew. Jako kryterium oceny pokrycia liści cieczą przyjęto stopień zabarwienia papieru wodoczułego, stosowanego jako sztuczny liść. Oddzielnie oceniano pokrycie spodniej i wierzchniej strony liści. Określenie zabarwienia wykonano przy zastosowaniu komputerowej analizy obrazu. W wyniku badań określono stopień pokrycia opryskiem różnych partii drzewa w trzech fazach ulistnienia dla dwóch typów rozpylaczy wirowych oraz dwóch ciśnień roboczych. Stwierdzono, że kierunek wiatru, przy jego prędkości poniżej 3 m/s, nie ma istotnego wpływu na stopień pokrycia liści. Istotny wpływ mają ciśnienie robocze i rozmieszczenie czujników w koronie.
Badania przeprowadzono w warunkach szklarniowych w celu określenia wpływu adiuwantów surfaktantowych i olejowych, pH cieczy opryskowej oraz różnych soli mineralnych na skuteczność chwastobójczą sulfosulfuronu w stosunku do włośnicy zielonej. Skuteczność chwastobójcza sulfosulfuronu stosowanego z adiuwantami komercjalnymi różniła się znacznie, co wynikało z odmiennej budowy chemicznej tych adiuwantów oraz ze zróżnicowanego ich wpływu na odczyn cieczy opryskowej. Związki alkalizujące, takie jak zasada amonowa, sodowa i wapniowa oraz trójetanoloamina dodane do cieczy opryskowej wpłynęły na podwyższenie skuteczności chwastobójczej sulfosulfuronu. Zwiększenie pH cieczy opryskowej przez niektóre sole mineralne znajdujące się w wodzie użytej do sporządzenia cieczy opryskowej nie gwarantowało zwiększenia skuteczności chwastobójczej sulfosulfuronu. Sole amonowe, sodowe i wapniowe dodane do cieczy opryskowej podwyższały, obniżały lub miały obojętny wpływ na chwastobójcze działanie sulfosulfurou. Solą, która silnie wzmagała to działanie okazał się azotan wapniowy, zwłaszcza w połączeniu z surfaktantem niejonowym i trójetanoloaminą.