Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 11

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  charakterystyka morfometryczna
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Populacja lilii złotogłów Lilium martagon L. w Lesie Krzyszkowickim (50°0´3,14˝N; 20°0´41,25˝E) oceniana jest jako najbogatsza w okolicach Krakowa. Celem pracy był opis wielkości osobników lilii i porównanie cech tej populacji z populacjami z Wielkopolski, Dolnego Śląska i Beskidu Makowskiego. Zagęszczenie pędów lilii w badanej populacji (2–10 pędów/m2) jest porównywalne z innymi populacjami. Na Dolnym Śląsku zagęszczenie waha się między 1 a 14 pędów/m2, a w Wielkopolsce wynosi 3,9 pędu/m2. Pędy generatywne są jednymi z wyższych (93,4 ± 13,0 cm) w porównaniu do innych populacji. Wyższe osobniki (o średniej wysokości 110 cm) występowały tylko w Wielkopolskim Parku Narodowym. Z kolei pędy wegetatywne można uznać za przeciętne (22,5 ± 12,0 cm). Rośliny kwitnące badanej populacji są bardziej ulistnione (24 ± 7 liści) niż w populacji z Beskidu Makowskiego; mają one podobną liczbę liści jak rośliny z Dolnego Śląska. Pod względem wielkości liści wszystkie populacje, zarówno tu opisywana, jak i znane z literatury, są zbliżone. Lilie w Lesie Krzyszkowickim osiągnęły duże rozmiary i wytwarzały 3 ± 2 kwiaty, a maksymalnie 6 (według danych literaturowych liczba kwiatów waha się od 1 do 12, a średnio wynosi 3). Kwiatostany wykształciły się na 6% (płat A)–90% (płat B) pędów. W innych regionach Polski proporcje te są bardzo zróżnicowane – w Małopolsce udział pędów generatywnych we wcześniej badanych populacjach wahał się od 13 do 70%, w Wielkopolsce od 0 do 60%, a na Dolnym Śląsku od 40 do 50%.
Badania nad morfometrią i czynnikami fizyczno-chemicznymi kształtującymi rozwój U. prolifera (Enteromorpha prolifera) prowadzono od maja do końca lipca 2008 r. Stanowisko badawcze zlokalizowano na stawie przepływowym we wsi Tulce pod Poznaniem (Wielkopolska). Stwierdzone miejsce występowania U. prolifera jest szóstym śródlądowym stanowiskiem tego gatunku w Polsce. Do analiz morfometrycznych i struktury plechy pobrano szereg prób. Odnaleziony gatunek makrozielenicy cechował się znaczną długością młodych plech (do 210 cm), które pojawiły się na początku maja. Zróżnicowana struktura powierzchni plech U. prolifera u osobników wolnopływających jak i zanurzonych, wynikała m.in. z obecności rozbudowanego peryfitonu okrzemkowego. Obecność znacznej biomasy U. prolifera w ekosystemie słodkowodnym wskazywała na dużą żyzność badanego zbiornika. Stan eutrofii panujący na omawianym stanowisku może wynikać z faktu permanentnego zrzutu zanieczyszczeń komunalnych z Kostrzyna, dopływających rzeką Kopel do badanego stawu
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.