Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 8

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  cechy mechaniczne
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Jednym ze skutków ubocznych działalności gospodarczej człowieka jest zmiana rzeźby terenu. Zmiana ta jest wywoływana między innymi eksploatacją kopalin, składowaniem odpadów przemysłowych i budownictwem ziemnym. Działalności takiej towarzyszy zniszczenie pokrywy glebowo-roślinnej, a w konsekwencji erozja. W celu zabezpieczania skarp przed erozją stosuje się metodę humusowania i obsiewania skarp najczęściej trawą. Zabieg humusowania jest mało skuteczny na bardzo stromych skarpach. Celem przedstawionych badań było opracowanie mieszanki korowo-cementowo-piaskowej, z której możliwe jest wykonanie gazonowej obudowy biologiczno-technicznej skarp. Założono, że gazony o obrysie sześciokąta foremnego z wydrążeniem wypełnionym humusem i obsiane roślinnością trawiastą przydatne będą do umacniania skarp o dużych nachyleniach (składowisk odpadów przemysłowych, nasypów i wykopów ziemnych, wydm itp.). Ułożone „w kratę” elementy umożliwiają wypełnienie wolnych powierzchni humusem i obsiew bez groźby jego wymycia. Obudowa gazonowa wstępnie zapewnia stabilność stoku aż do momentu rozwoju roślinności, która przejmuje rolę umacniającą. Założono, że roślinność ukorzeniająca się w gruncie gazonu, będzie jednocześnie przerastać jego ściany, a szczególnie jego dno zawierające granulat nawozowy. W efekcie nastąpi proces wrastania korzeni w skarpę i powolny rozpad elementów korowo-cementowo-piaskowych. W pracy przedstawiono wybrane cechy fizyczne i mechaniczne zagęszczonego statycznie kompozytu korowo-cementowo-piaskowego, a w szczególności badania wytrzymałości na ściskanie, nasiąkliwości, mrozoodporności oraz wstępne wyniki badań terenowych.
Celem badań była ocena wybranych właściwości fizycznych chlebów pszennoowsianych wypieczonych metodą na drożdżach, bez zakwasu z mąki żytniej lub z użyciem takiego zakwasu i ze zróżnicowanym udziałem mąki owsianej resztkowej (30 i 50% w stosunku do całkowitej masy mąki). Chleby te porównywano z takimi samymi chlebami z mąki owsianej handlowej. Jako wyróżniki jakości przyjęto: ocenę organoleptyczną, objętość bochenków, wilgotność miękiszu oraz jego cechy mechaniczne (met. TPA), zarówno w dniu wypieku jak i podczas 3-dobowego przechowywania. Stwierdzono, że chleby z 30% i 50% udziałem mąki owsianej resztkowej, niezależnie od metody prowadzenia ciasta, uzyskały ocenę organoleptyczną w I klasie jakości, przy czym chleby pszenno – owsiane na zakwasie uzyskały lepszą ocenę za smak i zapach. Niezależnie od metody prowadzenia ciasta chleby z 30 i 50% udziałem mąki owsianej resztkowej odznaczały się większą objętością niż te z mąką handlową. Miękisz chlebów z 30 i 50% udziałem mąki owsianej resztkowej charakteryzował się mniejszą twardością, zarówno w dniu wypieku, jak i po 72 godzinach przechowywania, w odniesieniu do chlebów z mąką handlową, bez względu od metody prowadzenia ciasta. Niezależnie od ilościowego udziału i rodzaju użytej mąki owsianej chleby wypieczone na zakwasie odznaczały się mniejszym wzrostem twardości miękiszu podczas przechowywania, niż chleby wypieczone wyłącznie na drożdżach. Użycie zakwasu z mąki żytniej wpłynęło korzystnie na proces starzenia się chlebów pszenno-owsianych, zarówno z 30% jak i 50% udziałem obu rodzajów mąk owsianych, nie tylko ze względu na parametry tekstury miękiszu, ale również ograniczyło utratę wody podczas przechowywania.
Badaniami objęto 89 linii wsobnych żyta hodowli IHAR Radzików. Celem badań było określenie współczynnika oraz zakresu zmienności wybranych cech morfologicznych i mechanicznych źdźbła linii wsobnych żyta, a także określenie ich wzajemnej zależności. Cechy morfologiczne obejmowały długość źdźbła, masę źdźbła, średnicę źdźbła na poziomie 1. i 2- międzywęźla, a parametry mechaniczne współczynnik sprężystości (k) i średnią sztywność źdźbła na zginanie (EI). Wykazano, że linie różnią się istotnie pod względem wszystkich badanych cech, przy czym najwyższe wartości współczynnika zmienności stwierdzono dla współczynnika sprężystości (41,3%) oraz dla średniej sztywności źdźbła na zginanie (29,3%). Właściwości mechaniczne znacznie wyraźniej różnicowały badane linie wsobne niż ich cechy morfologiczne. Zaobserwowano bardzo wysokie korelacje między współczynnikiem sprężystości źdźbła a jego długością (-0,65) oraz sztywnością źdźbła na zginanie (0,42) Średnia sztywność źdźbła na zginanie zależała w dużym stopniu od jego masy jak i średnicy źdźbła na poziomie 1. i 2- międzywęźla.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.