W pracy określono skład pożywki umożliwiającej otrzymywanie pędów przybyszowych borówki drzewiastej (Vaccinium arboreum MARSH) w kulturach in vitro. Liście pochodzące z intensywnie rosnących kultur pędowych umieszczono na zmodyfikowanej pożywce ZB. Zamieranie eksplantatów liściowych było wyraźnie częstsze na pożywkach z dodatkiem 2,4-D (0,1 mg∙dm-3) niż IAA (2 mg∙dm-3), zaś ich kalusowanie - w obecności TDZ (0,2 mg∙dm-3) niż 2iP (10 mg∙dm-3). Istotnie więcej liści wytworzyło pędy przybyszowe w obecności 2iP niż TDZ. Proliferacja pędów przybyszowych była jednak najsilniejsza na pożywce zawierającej TDZ i IAA. W efekcie wydajność pożywek 2iP+IAA i TDZ+IAA była zbliżona. Z reguły pędy przybyszowe powstawały na pożywce 2iP+IAA drogą organogenezy bezpośredniej, zaś na pozostałych pożywkach (TDZ+IAA, 2iP+2,4-D) - za pośrednictwem kalusa. Na pożywce TDZ+2,4-D organogeneza była całkowicie zahamowana. Zamieranie liści było wyraźnie rzadsze, zaś ich kalusowanie częstsze na pożywkach z dodatkiem sacharozy (30 g∙dm-3) i glukozy (15,8 g∙dm-3) w porównaniu do pożywek zawierających fruktozę, galaktozę lub sacharozę w stężeniu 15,8 g∙dm-3. Wzrost kalusa był najsilniejszy w obecności galaktozy. Wydajność powstawania pędów przybyszowych była nieznacznie większa na pożywkach z dodatkiem sacharozy w porównaniu do pozostałych. Klony użyte w doświadczeniach różniły się pod względem reakcji na testowane pożywki, co wskazuje na konieczność optymalizacji warunków regeneracji pędów przybyszowych dla każdego klonu osobno.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.