Analizie poddano dane 152 konie fiordzkie wpisane do: I tomu Księgi stadnej koni fiordzkich [1962], Krajowego Rejestru Koni Małych [1995], Rejestru kuców i koni małych tom II [2002]. Średnie wymiary współczesnego stada koni fiordzkich w Polsce wynoszą: dla klaczy 140,23–179,85–19,08 cm, a dla ogierów 139–171,23–19,44 cm. Parametry biometryczne obecnego stada koni fiordzkich stanową przeciwieństwo efektów hodowlanych zakładanych w początkowej fazie hodowli tych koni prowadzonej w Polsce, kiedy zasadniczym celem było powiększenie masy i kościstości fiordinga. Współczesne klacze fiordzkie charakteryzują się średnim indeksem obwodu klatki piersiowej właściwym dla koni w typie pociągowym, natomiast indeksem kościstości mieszczącym się w zakresie odpowiednim dla koni ogólnoużytkowych. U ogierów obserwuje się odwrotne zależności. Średnia bonitacja klaczy w 2002 r. istotnie wzrosła w porównaniu z oceną stada wyjściowego (1962), co jest zjawiskiem korzystnym. Natomiast u ogierów zaobserwowano niepokojący spadek średniej bonitacji. W dalszej pracy hodowlanej należy zwrócić uwagę na poprawność cech pokroju i prawidłowy typ rasowy ogierów fiordzkich aby zapobiec dalszemu obniżaniu się oceny bonitacyjnej, a jednocześnie dążyć do uzyskania wartości indeksów pokrojowych właściwych dla określonego typu użytkowego.
Dynamika wzrostu drzewostanu bardzo silnie zależy od klasy bonitacyjnej siedliska leśnego. Dodatkowo w drzewostanach zagospodarowanych bezzrębowo (odnowienia naturalne) można zaobserwować bardzo duże zróżnicowanie wysokości drzew, zwłaszcza w pierwszych latach ich życia. Drzewa rosnące pod okapem wykazują dość długi okres powolnego wzrostu, co jest głównie spowodowane ocienianiem przez górne piętro drzewostanu. Zgromadzone empirycznie dane wskazują również, że nawet długi powolny wzrost w zagłuszeniu nie uniemożliwia takim drzewom szybkiego wzrostu w późniejszym okresie ich życia. W pracy opisano metodę, pozwalającą określić zarówno zmienność jakości siedliska w czasie, a także szacunkowy czas wzrost w zagłuszeniu. Opracowany algorytm wykorzystuje model wzrostu drzewostanu zaproponowany przez Sulińskiego [2007]. Występujące w tym modelu parametry mają jednoznaczną treść ekologiczną. Weryfikacja metody została przeprowadzona na podstawie danych wysokości drzewostanów świerkowych wzrastających na różnych siedliskach w Puszczy Białowieskiej i Witowie (Tatry Zachodnie).