Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 14

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  biokumulacja
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W dużych aglomeracjach miejskich, na skutek postępującej chemicznej degradacji środowiska, problemem staje się wzrastająca zawartość metali ciężkich w glebach ogródków działkowych. Celem przeprowadzonych badań było określenie zawartości miedzi i cynku w glebach i w marchwi z ogrodów działkowych z miast o różnej presji zanieczyszczeń. Do badań wytypowano dziewięć ogródków działkowych z trzech okręgów o różnym wpływie zanieczyszczeń miejskich i przemysłowych: Śląsk, Lublin i Biała Podlaska. Z każdego ogrodu pobrano glebę z poziomu próchnicznego (0-20 cm), a także korzenie i liście marchwi. Badane gleby charakteryzowały się zróżnicowanym stopniem zanieczyszczenia miedzią i cynkiem. Zawartość tych pierwiastków w marchwi zależała od części rośliny jak również od lokalizacji ogródka. Więcej miedzi i cynku stwierdzono w liściach niż korzeniach marchwi. Zawartość miedzi w korzeniach marchwi tak z ogrodów działkowych jak i zakupionych na targu wskazywała na jej przydatność konsumpcyjną, natomiast cynku w roślinach pochodzących ze Śląska była wyższa od naturalnej. Wskaźnik bioakumulacji dla miedzi i cynku był podobny, wahał się od słabej (0,04) do średniej (1,0) akumulacji. Wyższe wartości tego wskaźnika dla obu pierwiastków otrzymano dla gleb i roślin z terenów o naturalnej zawartości miedzi i cynku w glebie.
Polibromowane difenyloetery (PBDE) ze względu na swoje właściwości fizyko-chemiczne są zaliczane do grupy persystentnych zanieczyszczeń organicznych (POPs - Persystent Organie Pollutants). Charakteryzują się one dużą trwałością w środowisku i znaczną lipofilnością co może stanowić istotne zagrożenie dla zdrowia człowieka. Obecnie pozostałości tych związków stwierdza się we wszystkich elementach środowiska, w tym również w tkankach pochodzących od człowieka, na całym świecie. Najwyższe ich stężenia występują w próbkach pochodzących ze Stanów Zjednoczonych, co związane jest z powszechnością stosowania PBDE w tym kraju jako uniepalniaczy. Badania prowadzone w ostatnich latach dowodzą, że poziomy PBDE w próbkach środowiskowych zdecydowanie wzrosły. Kongenerami stwierdzanymi w najwyższych stężeniach są BDE-47, -99, -153, -209. Najnowsze szwedzkie dane wskazują jednak na możliwy spadek stężeń związków należących do tej grupy chemicznej co interpretowane jest jako konsekwencja wprowadzonych obostrzeń dotyczących ich stosowania i produkcji. Ponadto wykazano, że oddziałują one na układ nerwowy, dokrewny i immunologiczny, a pojawiają się również prace sugerujące związek między środowiskowym narażeniem na te związki wyrażonym wielkością ich tkankowych depozytów a ryzykiem zachorowania na niektóre rodzaje nowotworów. Dlatego też kontynuacja badań dotyczących występowania PBDE w środowisku oraz ich skutków toksykologicznych wydaje się uzasadniona.
Opracowano bibliografię publikacji dotyczących występowania i biokumulacji pierwiastków oraz radionuklidów w grzybach wielkoowocnikowych rosnących na terenie Polski, lokalizacji metali w grzybni i owocnikach, jak również właściwości bioindykacyjnych grzybów, w tym głównie gatunków należących do klasy podstawczaków (Basidiomycetes). W opracowaniu ujęto, chronologicznie, nazwisko pierwszego autora, rok opublikowania pracy, nazwę stanowiska gdzie zebrano grzyby, rodzaj badań (in situ, uprawa komercyjna, eksperyment polowy, uprawa doświadczalna), symbole chemiczne badanych pierwiastków oraz skróty nazw gatunkowych grzybów w języku łacińskim.
Na podstawie przeglądu piśmiennictwa przedstawiono zagadnienie obecności w środowisku trwałych (persystentnych) zanieczyszczeń mogących wywoływać niekorzystny wpływ na układ hormonalny człowieka. Omówiono działanie związków chloroorganicznych wykazujących zdolność do wywoływania odpowiedzi biologicznej zbliżonej do działania żeńskich hormonów płciowych (17β-estradiolu), tzw. ksenoestrogenów oraz mechanizmy prowadzące do nadmiernej proliferacji komórek m.in. gruczołu piersiowego i w konsekwencji zwiększonego prawdopodobieństwa powstania nowotworu złośliwego sutka u kobiet. Opisano badania zależności miedzy stężeniem związków chloroorganicznych w osoczu i tkance tłuszczowej kobiet, a występowaniem nowotworu sutka.
Przedstawiono źródła skażeń środowiska Cr, Mo, Co i Se oraz omówiono znaczenie tych pierwiastków w środowisku i organizmach zwierząt, zwracając uwagę na biochemiczne właściwości rzutujące na toksyczność i biokumulację. Uwypuklono również skutki niedoboru i nadmiaru tych pierwiastków w organizmie zwierząt.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.