Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 26

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  biogospodarka
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W grudniu 2015 r. Komisja Europejska opublikowała Komunikat do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pn.„Zamknięcie obiegu - plan działania UE dotyczący gospodarki o obiegu zamkniętym". Komisja Europejska przyjęła także działania zmierzające do udoskonalenia planu działania w kierunku zrównoważonej biogospodarki uwzględniającej ograniczenie procesów wytwarzania odpadów. Wyeliminowanie znacznej części odpadów może bowiem zapewnić zrównoważone funkcjonowanie współczesnej cywilizacji. Cel ten powinien stać się priorytetem realizowanej polityki, a umiejętność zapewnienia warunków rozwoju nauki, transferu wiedzy i innowacji do praktyki zadecyduje o przyszłości nie tylko Unii Europejskiej ale i każdego z państw członkowskich Wspólnoty. Efektywne wykorzystanie zaplecza naukowo-badawczego nauk rolniczych i pokrewnych, partnerstwa (jubliczno-prywatnego, środków pozabudżetowych i pochodzących z budżetów państw członkowskich oraz ze środków programu Horyzont 2020 powinno zapewnić zrównoważony rozwój nie tylko w Europie, ale i w Polsce. W artykule przedstawiono podstawowe kierunki prac w ramach biogospodarki z uwzględnieniem reguł gospodarki o obiegu zamkniętym.
45-letnia japońsko-polska interdyscyplinarna współpraca w zakresie stadium przypadku choroby Minamata spowodowanej skażeniem rtęcią środowiska i związanego z tym ryzyka dla zdrowia. Uzupełniające informacje dotyczą twórczego udziału polskich specjalistów we współpracy międzynarodowej dla promocji zrównoważonej gospodarki zasobami przyrody, ukierunkowanej na poprawę zdrowia środowiskowego oraz systemowe rozwiązania biotechnologiczne na przykładzie Brazylii, Indii, Uzbekistanu itd.
W ostatnich latach biogospodarka, a wraz z nią także biopochodne tworzywa stają się coraz ważniejszym i bardziej obiecującym obszarem wspólnotowej polityki ekonomicznej. O ich roli świadczyć może fakt, iż już dzisiaj biotworzywa uznane zostały przez Komisję Europejską na wiodący sektor unijnego rynku [1], zaś zgodnie z przewidywaniami analityków [2], globalne moce wytwórcze w tym obszarze mogą się zwiększyć do roku 2017 o 400 proc. Rozmaite zagadnienia dotyczące zarówno perspektyw rynkowych, jak też udziału w zrównoważonej gospodarce, a także zagadnień praktycznych jak certyfikacja materiałów opakowaniowych i opakowań z biotworzyw były tematami IX Konferencji European Bioplastics, zorganizowanej w dniach 2-3 grudnia 2014 w Brukseli.
Celem badań była próba oceny instrumentów wsparcia badań i innowacji w zakresie biogospodarki w Unii Europejskiej. Omówiono instrumenty dostępne w ramach programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont 2020”. Zwrócono również uwagę na mechanizm partnerstwa publiczno- -prywatnego pod nazwą „Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Bioprzemysłu”. Badania wykazały, że łączna pula środków przeznaczona na projekty ukierunkowane na badania i innowacje w zakresie biogospodarki jest jedną z najważniejszych pozycji w budżecie programu „Horyzont 2020”. Na wsparcie biogospodarki przeznaczono ponad 15,3 mld euro, co stanowiło prawie 20% całego budżetu programu. „Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Bioprzemysłu” ma przyczyniać się do rozwoju zrównoważonej, niskoemisyjnej gospodarki oraz zwiększyć tempo wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, w szczególności na obszarach wiejskich.
Działania Komisji Europejskiej poprzez wprowadzenie biogospodarki do planów pracy zarówno Wspólnej Polityki Rolnej, jak i działań na rzecz realizacji strategii Europa 2020, a także programu Horyzont 2020 wskazują, że dla aktywnie działających podmiotów gospodarczych w Unii Europejskiej, w tym zwłaszcza w rolnictwie i jego otoczeniu najbliższe lata będą szansą ich rozwoju i poprawy konkurencyjności. Duże znaczenie w rozwoju działań gospodarczych w ramach biogospodarki przywiązuje się do działalności gospodarstw drobnotowarowych, zwłaszcza tych które prowadzą produkcję o wysokim wskaźniku nakładu pracy. Ich funkcjonowanie w systemie gospodarczym i społecznym Unii Europejskiej, jest nierozerwalnie związane nie tylko z rolą jaką one odgrywają w udziale produkcji i przetwórstwa płodów rolnych, ale także w sposobie oddziaływania na realizację celów związanych z rozwojem specyficznych segmentów biogospodarki i zrównoważonym rozwojem obszarów wiejskich.
Celem artykułu jest identyfikacja i ocena instrumentów wsparcia biogospodarki w województwie lubelskim. Waga podjętego problemu wynika z faktu, że koncepcja ta wymieniana jest w dokumentach strategicznych jako kluczowy element rozwoju regionu, a także jako obszar jego inteligentnej specjalizacji. W opracowaniu zaprezentowano działania instytucji otoczenia biznesu, jednostek naukowych i badawczo-rozwojowych, szkół wyższych, ośrodków innowacji i przedsiębiorczości, parków naukowo-technologicznych i klastrów w województwie lubelskim, które aktywnie uczestniczą w procesie wsparcia założeń biogospodarki. Materiał źródłowy stanowią dokumenty strategiczne województwa lubelskiego, a także raporty oraz informacje udostępniane przez przyjęte do analizy instytucje, w tym instytucje administracyjno-polityczne, jednostki naukowe, badawczo-rozwojowe, szkoły wyższe oraz instytucje otoczenia biznesu. Za mocną stronę regionu z punktu widzenia wsparcia rozwoju biogospodarki należy uznać kompetencje naukowe i technologiczne, kształtowane m.in. przez 97 uczelni i jednostek badawczo-rozwojowych. Istotną rolę w zakresie wspierania działań sieciowania współpracy nauki i biznesu oraz promocji innowacyjnych rozwiązań stworzonych w regionie odgrywa także funkcjonujący od 2015 roku Klaster Biotechnologiczny.
Celem opracowania jest określenie tempa zmian w agrobiznesie w Polsce w latach 1995-2013. Na podstawie danych statystycznych dokonano oceny zmiany znaczenia agrobiznesu w Polsce i jego wewnętrznej strukturze. Stwierdzono, że wartość dodana wytwarzana w agrobiznesie w Polsce zwiększyła się w ujęciu realnym o 20 mld zł, czyli o 30%. Tylko 15% tego wzrostu można przypisać rolnictwu. Udział agrobiznesu w całej gospodarce zmniejszył się z 4,1% w latach 1995-1999 do 3,1% w latach 2011-2013, czyli 0,06 p.p. rocznie. Udział rolnictwa w tworzeniu wartości dodanej brutto w ramach agrobiznesu zmniejszał się w tempie 1,1% rocznie i w latach 1995-2013 obniżył się z 59% do 49%. Wydajność pracy w całym sektorze wynosiła w 2013 roku 38% średniej dla całej gospodarki i obniżała się. W rolnictwie było to tylko 20%, a w przemyśle rolno-spożywczy 102% średniej krajowej. Bardzo wysoki był udział sektora w handlu zagranicznym – aż 13% w 2013 roku, czyli dwa razy więcej niż udział w produkcji globalnej. Agrobiznes w Polsce wciąż odgrywa bardzo ważną rolę w gospodarce, główną siłą napędową jego rozwoju są przetwórstwo rolno-spożywcze oraz eksport produktów żywnościowych.
W artykule omówiono działania Komisji Europejskiej w zakresie strategii i udoskonalania planu działań w kierunku zrównoważonej biogospodarki. Cel ten powinien stać się priorytetem realizowanych polityk na poziomie unijnym i w ramach polityk narodowych. W analizowanych dokumentach unijnych wskazuje się, że umiejętność zapewnienia warunków rozwoju nauki, transferu wiedzy i innowacji do praktyki w warunkach współczesnego, dynamicznego rozwoju konkurencyjności gospodarki na poziomie międzynarodowym zadecyduje o pozycji na rynku globalnym nie tylko samej Unii Europejskiej, ale także każdego z państw członkowskich Wspólnoty. Efektywne wykorzystanie zarówno kapitału ludzkiego, zaplecza naukowo-badawczego nauk rolniczych i pokrewnych, partnerstwa publiczno-prywatnego, środków pozabudżetowych, jak i z budżetów państw członkowskich, a także środków programu Horyzont 2020 przeznaczonych na realizacje badań i wdrażanie innowacji w biogospodarce powinno zapewnić zrównoważony rozwój nie tylko w Europie, ale również w Polsce. W artykule przedstawiono również podstawowe kierunki prac w ramach biogospodarki z uwzględnieniem uwarunkowań wynikających z rozwiązań dotyczących reguł gospodarki o obiegu zamkniętym, co pozwoli na ukierunkowanie biogospodarki na jej zrównoważony rozwój.
Wykorzystanie zasobów świata roślinnego, zwierzęcego i mikroorganizmów, przy wsparciu jakie daje: biotechnologia, genetyka, chemia, fizyka czy nauki ekonomiczne, może zapewnić zarówno konsumentowi, jak i gospodarce Unii oczekiwane rezultaty. Rozwój badań na rzecz racjonalnego zagospodarowania tych zasobów, w powiązaniu z zastosowaniem rozwiązań innowacyjnych poprawiających efektywność ich wykorzystywania, tworzy nowy obszar działań pod nazwą biogospodarka. Biogospodarka obejmuje praktycznie wszystkie sektory i związane z nimi usługi, które produkują, przetwarzają lub wykorzystują zasoby biologiczne w jakiejkolwiek formie. Ponadto biogospodarka stanowi strategiczną, ponadsektorową integrującą formę działań wpływających na rozwój gospodarczy i wpisuje się w dominujące obecnie interdyscyplinarne podejście do zasad finansowania badań naukowych. Artykuł omawia uwarunkowania rozwoju sektora rolno-żywnościowego w ramach programu biogospodarki oraz wskazuje na kierunki działań, jakie powinny zostać podjęte, aby można było poprawić warunki rozwoju zarówno w rolnictwie, jak i przemyśle spożywczym.
Znaczenie rolnictwa jako podstawowego sektora biogospodarki rośnie wraz z jej rozwojem. Jednak rola ta jest różnie postrzegana w programowaniu tego rozwoju. Dlatego też w artykule omówiono rolę i znaczenie rolnictwa w koncepcji biogospodarki, opierając się na przeglądzie literatury. Wykazano, iż rola ta jest znacząca i obecnie skupia się głównie na aspektach podażowych w zakresie produkcji biomasy i kwestiach społecznych, w odniesieniu do efektów zewnętrznych. Dodatkowo na podstawie badania metodą delficką w czasie rzeczywistym określono uwarunkowania wykorzystania innowacji popytowych w rozwoju sektora rolnego jako obszaru biogospodarki. Stwierdzono, że dyfuzja innowacji popytowych warunkowana jest istnieniem katalizatorów o charakterze instytucjonalnym.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.