Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 17

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  barwniki chlorofilowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W artykule przedstawiono badania nad otrzymaniem różnych form barwników chlorofilowych oraz określeniem ich trwałości i przydatności do barwienia produktów spożywczych. Do badań użyto barwników chlorofilowych otrzymanych w warunkach laboratoryjnych. Surowcem do ich otrzymania były suszone liście pokrzywy.
W latach 2002-2005 przeprowadzono badania, w których oceniono zawartość cukrów ogółem, cukrów redukujących, kwasu pirogronowego oraz barwników chlorofilowych w plonie szczypiorku czosnkowego w zależności od wieku roślin. Na podstawie uzyskanych wyników badań stwierdzono, że wiek roślin szczypiorku czosnkowego nie wpłynął jednoznacznie na zawartość w liściach cukrów ogółem, natomiast wyraźnie różnicował zawartość cukrów redukujących, których ilość malała wraz z wiekiem roślin. Istotnie najwięcej barwników chlorofilowych zawierały liście jednorocznego szczypiorku czosnkowego. Największą zawartością kwasu pirogronowego, decydującego o ostrości warzyw cebulowych (9,22 μmol∙g-1) charakteryzował się jednoroczny, a najmniejszą (4,42 μmol∙g-1) dwuletni szczypiorek czosnkowy.
Celem przeprowadzonych badań było określenie reakcji biochemicznej i fizjologicznej grochu zwyczajnego na nadmiar miedzi w glebie. Materiał do badań stanowił groch zwyczajny (Pisum sativum), którego nasiona wysadzono do gleby z dodatkiem różnych ilości miedzi (2.5, 5 i 10 mmol∙kg-1 gleby). Oznaczenie aktywności katalazy, peroksydazy, zawartości MDA, proliny, chlorofilu a, b, karotenoidów, intensywności asymilacji CO2 i transpiracji oraz bilansu wodnego przeprowadzono w 14, 21 i 28 dniu wegetacji badanej rośliny. W miarę wzrostu zawartości miedzi w podłożu wzrastała zawartość dialdehydu malonowego i proliny u grochu siewnego. Najwyraźniejszy wzrost aktywności enzymów (CAT i POX) odnotowano w roślinach uprawianych w glebie z dodatkiem 5 mmol miedzi. Wzrastające dawki miedzi istotnie zmniejszyły u grochu intensywność asymilacji CO2, transpiracji oraz spowodowały wzrost wskaźnika WSD. Stwierdzono spadek zawartości chlorofilu a i b oraz istotny wzrost karotenoidów w liściach grochu w 28 dniu badań po zastosowaniu najwyższej dawki Cu (10 mmol∙kg-1 gleby).
Jednym z ważniejszych czynników określających pobieranie, akumulację i dystrybucję związków mineralnych w tkankach roślinnych jest interakcja pomiędzy jonami pierwiastków oraz oddziaływanie fizjologicznie ważnych substancji. W niniejszej pracy zbadano zależność pomiędzy akumulacją selenu, kadmu i zawartością barwników chlorofilowych w liściach Zea mays L. Zmierzono również produkcję świeżej masy roślin oraz zawartość suchej masy roślinnej i wody w tkankach liści. Doświadczenia przeprowadzono na 7-10-dniowych siewkach kukurydzy (Zea mays L. odmiany K33xF2) hodowanych kolejno w ciemni i na świetle w temperaturze odpowiednio 27°C i 25°C, na pożywce Hoaglanda; pH pożywki było 6,5. Natężenie światła w trakcie hodowli roślin wynosiło w przybliżeniu 450 µmol·m-2·s-1. W badaniach zastosowano SeO2 w stężeniu 10-6 mol·dm-3 oraz CdCl2 w stężeniu 10-3 mol·dm-3 i 10-4 mol·dm-3. Kumulację kadmu w tkankach liści badano przy zastosowaniu metody optycznej spektrometrii emisyjnej z plazmą wzbudzoną indukcyjnie (ICP-OES). Zawartość barwników chlorofilowych w liściach siewek kukurydzy oznaczano przy zastosowaniu spektrofotometru UV-Vis. Uzyskane w pracy wyniki wskazują na istnienie zależności pomiędzy pobieraniem i akumulacją kadmu w liściach kukurydzy i obecnością selenu w środowisku. Jony kadmu w badanych stężeniach obniżają zawartość barwników chlorofilowych (chlorofilu a i b) w liściach kukurydzy. Z kolei chlorek kadmu w stężeniu 10-4 mol·dm-3 praktycznie nie ma wpływu na produkcję świeżej masy oraz na zawartość suchej masy i wody w roślinie, natomiast CdCl2 w stężeniu 10-3 mol·dm-3 obniża produkcję świeżej masy, a także zawartość suchej masy i wody. Dodanie selenu do pożywek zawierających CdCl2 powoduje przyrost produkcji świeżej i suchej masy, zawartości wody oraz zawartości chlorofilu a i b, w porównaniu do roślin poddanych działaniu samego chlorku kadmu.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.