Pojęcie bariery wiąże się z zastosowaniem teorii wysp do interpretacji specyficznych zjawisk obserwowanych w funkcjonowaniu biocenoz miejskich. Obecność lub brak niektórych gatunków roślin i zwierząt wiąże się nie tylko z brakiem miejsc o dogodnych dla nich warunkach, ale także z nagromadzeniem różnego typu barier na drodze przemieszczania się organizmów. Struktura lub czynnik o charakterze bariery stanowi przeszkodę dla określonego typu organizmów (gatunek, grupa gatunków). Nagromadzenie barier różnego typu lub oddziaływanie tego samego typu zagospodarowania na jedne gatunki jako bariera mechaniczna, na inne jako pułapka lub obszar gradientowo różnych warunków powoduje, że na terenach ograniczonych wieloma strukturami o barierowym charakterze powstaję biocenozy złożone z organizmów najlepiej dostosowanych do rozprzestrzeniania. Często są to organizmy przenoszone przez wiatr, namnażające się szybko i po krótkim okresie ilościowej dominacji zanikające i zastępowane przez inne o podobnych cechach. Ponieważ w miastach jest zwykle wszędzie podobny układ podstawowy tzw. zieleni miejskiej ze względu na tło dla formowania się samorzutnie biocenoz, zróżnicowanie tworzących się z czasem biocenoz jest efektem bezpośredniego i pośredniego barierowego oddziaływania struktur miejskich.