Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 22

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  backfat thickness
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Effect of the backfat thickness at point P2 during insemination on the selected parameters of colostrum and milk of the sows. The studies included 32 females F1 (PL x PLW), inseminated with the semen from Duroc boars. The females were assigned to two groups: L – “lean” sows: P2 ≤18 mm at mating (n=16 heads) and F – “fat” sows: P2 >18 mm (n=16 heads). The observations were carried on from the day of effective mating /insemination throughout the period of gestation and nutrition until weaning (35 day of lactation). Fatness of the sows (measurements of backfat thickness at points P2 and P4) and their muscling (height of M. longissimus dorsi at point P4M) at mating and in high pregnancy (104±1-2 day of gestation) were controlled. The samples of colostrum and milk were collected from all sows (64 samples in total). Basic chemical compositions, somatic cell count – SCC and active acidity – pH, were determined. Thickness of backfat at point P2 did not have any influence on chemical composition of colostrum and milk, SCC and pH; in spite of it. The control of the sows’ condition is justified as there was indicated a significant difference (P≤0.05) in the content of lactose (21. day) in favour of group F vs. L (0.56 pp). The mentioned result indicates the need of continuing the studies because lactose is a valuable, easily assimilated component of mother feed for the newborns.
Badania przeprowadzono w Zakładach Mięsnych w Ostródzie na 180 tuszach tuczników sklasyfikowanych w systemie EUROP. Kryterium wyboru stanowił procentowy udział mięsa w tuszy wieprzowej szacowany za pomocą urządzenia ultradźwiękowego ULTRA-FOM 100. Sprawdzono przydatność niektórych pomiarów liniowych tusz wykonanych suwmiarką i apara­tem ultradźwiękowym do szacowania mięsa i tłuszczu w tuszach wieprzowych. Badania wykaza­ły, że pomiary szerokości szynki i długości tuszy mają małą przydatność do szacowania mięsa i tłuszczu w całej tuszy. Pomiar grubości słoniny wykonany suwmiarką na II krzyżu był wysoko skorelowany z umięśnieniem szynek i ich otłuszczeniem. Pomiary „oka" polędwicy (wysokość, szerokość) wykonane suwmiarką wykazywały większą korelację z zawartością mięsa i tłuszczu w szynce niż pomiar grubości mięśnia najdłuższego grzbietu określony aparatem Ultra-Fom.
Analizowano zależności pomiędzy polimorfizmem GH/HaeII a cechami użytkowości tucznej i rzeźnej tuczników. DNA do badań izolowano z pełnej krwi 369 tuczników należących do pięciu grup rasowych: Landrace, Landrace x Duroc, Landrace x Yorkshire, (Landrace x Yorkshire) x Duroc, (Landrace x Yorkshire ) x (Duroc x Pietrain). Częstość występowania alleli polimorfizmu GH/HaeII wynosiła odpowiednio: A – 0,168 i C – 0,832. Porównując liczebności obserwowane w grupach genotypowych GH/HaeII z liczebnościami teoretycznie skalkulowanymi zgodnie z regułą Hardy’ego-Weinberga nie stwierdzono różnic statystycznie istotnych. Wykazano istotny statystycznie wpływ grupy rasowej na badane cechy użytkowości tucznej i rzeźnej oraz wykazano statystycznie istotną interakcję między grupą rasową a polimorfizmem GH/HaeII dla tempa wzrostu tuczników. Wykazano, że sam polimorfizm GH/HaeII nie różnicował w sposób statystycznie istotny żadnej z analizowanych cech użytkowości tucznej i rzeźnej badanej grupy tuczników.
W badaniach przeprowadzonych na 67 tucznikach, określono grubość słoniny w punkcie C7, grubość mięśnia najdłuższego grzbietu oraz procentową zawartość mięsa w tuszy za pomocą aparatów ultradźwiękowych. Pomiarów mięsności tuszy dokonano przyżyciowo aparatem Dramiński Mini-System i poubojowo aparatem Ultra-Fom 100. Wykonano również na tuszach pomiary grubości słoniny grzbietowej, szerokości szynki i talii za pomocą suwmiarki. Badania wykazały, że średnia procentowa zawartość mięsa w tuszy szacowana przyżyciowo aparatem ultradźwiękowym Dramiński Mini-System kształtowała się na podobnym poziomie jak mierzona urządzeniem Ultra-Fom 100, mimo znacznej różnicy w wynikach pomiarów grubości słoniny i mięśnia najdłuższego grzbietu. Pomiary grubości słoniny wykonane suwmiarką na przecięciu tuszy były znacznie bardziej skorelowane z mięsnością tuszy oszacowaną poubojowo niż przyżyciowo. Najwyżej skorelowane z mięsnością tusz szacowaną przez poszczególne aparaty były pomiary grubości słoniny w punkcie C7 wykonane zarówno przyżyciowo, jak i poubojowo. Uzyskano niskie i ujemne wartości współczynników korelacji prostej pomiędzy szerokością szynki i talii a mięsnością tuszy oszacowaną przyżyciowo i poubojowo.
Analizowano wyniki oceny przyżyciowej loszek hodowlanych ras - wielka biała polska (wbp) i polska biała zwisłoucha (pbz) z terenu Okręgowej Stacji Hodowli Zwierząt (OSHZ) w Białymstoku. Badaniami objęto ogółem 1322 loszki (585 rasy wbp i 737 rasy pbz), ocenione przyżyciowo w okresie od stycznia 1992 r. do końca czerwca 1993 r. W analizie wyników uwzględniono rasę, sezon urodzenia loszek oraz pochodzenie z miotów loch pierwiastek lub wieloródek. Stwierdzono, iż loszki rasy wbp charakteryzowały się lepszą wartością hodowlaną niż loszki rasy pbz. Sezon urodzenia loszek wpłynął istotnie na grubość słoniny i poziom indeksu selekcyjnego. Loszki pochodzące od loch pierwiastek rosły wprawdzie szybciej w porównaniu z urodzonymi w miotach wieloródek, ale średnia wartość indeksów selekcyjnych obu tych grup była zbliżona. W odniesieniu do danych z lat 1977-1981 wystąpił wyraźny postęp hodowlany w zakresie badanych cech.
Badania przeprowadzono na 180 tuszach wieprzowych, na których w trakcie obróbki poubojowej określano grubość słoniny i mięśnia najdłuższego grzbietu aparatem ULTRA-FOM 100, a po wychłodzeniu tusz wykonano pomiary mięśnia najdłuższego grzbietu i grubości słoniny suwmiarką. Badania wykazały, że w dalszym doskonaleniu określania umięśnienia tusz apara­tem ULTRA-FOM 100 należy brać pod uwagę niską (r =0.303) współzależność pomiędzy pomia­rem wysokości mięśnia najdłuższego grzbietu wykonanym suwmiarką a pomiarem wykonanym w tym punkcie aparatem ultradźwiękowym. Różnice pomiędzy pomiarami wykonanymi suw­miarką i ultradźwiękami dochodziły aż do 15 mm, przy czym najczęściej wynosiły one od 0 do 8 mm (66% badanych tusz). Stwierdzono natomiast wysoki współczynnik korelacji (r = 0.78) pomiędzy pomiarem grubości słoniny wykonanym aparatem ultradźwiękowym a suwmiarką. Najczęściej różnica między tak wykonanymi pomiarami grubości słoniny wynosiła do 2 mm (70% badanych tusz).
Przeprowadzone badania miały na celu oszacowanie współczynników korelacji fenotypowych pomiędzy parametrami określającymi dojrzałość rozpłodową loszek mieszańców ras wbp x pbz przed pierwszym pokryciem a wynikami ich użytkowości rozpłodowej w pierwszym i drugim cyklu reprodukcyjnym. Stwierdzono istotne zależności pomiędzy wiekiem pierwszego krycia loszek a liczbą prosiąt w 21. dniu i liczbą prosiąt odsadzonych (0,282*; 0,276*), pomiędzy masą ciała loszek w dniu pierwszego pokrycia a liczbą prosiąt urodzonych w 21. dniu, odsadzonych i masą miotu w 1. i 21. dniu życia oraz średnią masą prosięcia w 21. dniu (0,482**; 0,507**; 0,490**; 0,381**; 0,509**; 0,234*). Istotne współczynniki korelacji stwierdzono również pomiędzy grubością słoniny nad łopatką (P1a) w dniu pierwszego pokrycia a liczbą prosiąt urodzonych ogólnie (0,311*) oraz w 21. dniu życia (0,272*) i w dniu odsadzenia (0,265*). Grubość słoniny na grzbiecie w punkcie P2a była istotnie skorelowana z liczbą prosiąt żywo urodzonych (0,314*) w 21. dniu (0,248*) i w dniu odsadzenia (237*). Uzyskane w prezentowanych badaniach współczynniki korelacji fenotypowych wskazują, że dążąc do poprawy efektywności cech rozrodczych należy monitorować parametry podczas pierwszego krycia loszek, włączając do ich oceny dodatkowe kryteria, jakimi mogą być grubość słoniny, mierzona przed pierwszym kryciem nad łopatką oraz na grzbiecie za ostatnim żebrem.
Badania przeprowadzono na 40 tucznikach (wbpxxpbz) podzielonych na cztery grupy, po 10 szt. w każdej. Grupa I byla żywiona mieszanką standardową zbożowo-sojową, II - mieszanką zbożowo-sojową z dodatkiem 5% nasion rzepaku, III - z dodatkiem 8% nasion rzepaku, IV - z dodatkiem 12% nasion rzepaku. Tucz byl prowadzony od masy 36 kg do 105 kg. Tuczniki żywiono grupowo, dwa razy dziennie. Po zakończonym tuczu zwierzęta poddano ubojowi i ocenie wartości rzeźnej. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że mieszanki z udziałem nasion rzepaku zwiększyły przyrosty dobowe tuczników oraz wydajność rzeźną, która była większa o ponad 1%. Dodatek nasion rzepaku nie miał istotnego wpływu na grubość słoniny oraz masę schabu, szynki i procentowy udział mięsa z kością w szynce oraz mięsa w tuszy. Dokonana na mięśniu najdłuższym grzbietu analiza jakości mięsa nie wykazała także wpływu zróżnicowanego poziomu nasion rzepaku w mieszankach na jakość mięsa.
Badania przeprowadzono na 42 tucznikach rasy wbp w Zakładzie Rolnym Lipowo. Z odkoszulkowanych i rozdrobnionych kolb kukurydzy (CCM) wyprodukowano dwie kiszonki - jedną bez dodatków, drugą z 25-procentowym udziałem nasion bobiku. Zwierzęta podzielono na 3 grupy. W I grupie (kontrolnej) podano w dawce 1.75 kg kiszonki z CCM i 0.65kg koncentratu Prowit, w II grupie zastosowano 1.50 kg kiszonki z CCM, 0.50 kg nasion bobiku i 0.3 kg koncentratu Prowit, natomiast tuczniki w grupie III otrzymały 2 kg kiszonki sporządzonej z CCM i nasion bobiku oraz 0.3kg koncentratu Prowit. Tucz prowadzono od ok. 40 do ok. 110 kg masy ciała. Określono przyrosty dobowe i całkowite za okres doświadczenia. Ponadto obliczono wykorzystanie paszy i przeprowadzono ocenę poubojową wybranych tusz. Stwierdzono, że zastosowany w dawkach pokarmowych tuczników bobik nie kiszony lub zakiszony z CCM pozwolił uzyskać zbliżony przyrost masy ciała jak przy żywieniu kiszonką z CCM i koncentratem Prowit. Zużycie energii na przyrost masy ciała było nieco lepsze przy wprowadzeniu bobiku do dawek pokarmowych, natomiast zużycie białka ogólnego strawnego w grupach było zbliżone. Wyniki oceny poubojowej tuczników były także bardzo zbliżone we wszystkich grupach. Udział bobiku w dawkach pokarmowych tuczników nie wpłynął na cechy fizykochemiczne mięśnia najdłuższego grzbietu w porównaniu z wynikami uzyskanymi u zwierząt grupy kontrolnej, gdzie stosowano dawkę pokarmową bez udziału tej paszy.
W fermie zarodowej w Waplewie Wlk. (250 loch) użyto do kojarzeń 6 zakupionych w Anglii knurów rasy wba i 6 knurów wbp z hodowli własnej. Po knurach wbp i wba oceniono odpowiednio 331 i 352 mioty oraz wartość hodowlaną 89 i 127 knurków. Lochy wbp kojarzone z knurami obu ras wykazywały bardzo podobną płodność (9.37 i 9.44 szt.). Prosięta po knurach wbp z miotów pierwiastek w wieku 21 dni byly cięższe (p<0.05) aniżeli po knurach wba (6.17 i 6.02 kg). Użycie knurów wba wpłynęło statystycznie wysoko istotnie na zmniejszenie grubości słoniny ich synów (15.5 w porównaniu z 16.3 mm u knurków wbp), zwiększenie życiowych przyrostów dziennych (642 wobec 589 g) oraz na większą wartość indeksu selekcyjnego (131 wobec 119 pkt knurków wbp). Jednakże w obrębie populacji knurków wbp x wbp więcej było osobników o słoninie cieńszej niż 13.9 mm, w porównaniu z populacją wbp x wba (10 wobec 3.9%). W obrębie tej populacji więcej było również sztuk o słoninie grubszej niż 18 mm (22.6 wobec 0.8%). Pomimo to wszystkie knurki otrzymały 1 lub 2 klasę indeksu selekcyjnego.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.