Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: auksyny egzogenne

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik

Wplyw egzogennej auksyny lub cytokininy, stosowanych w miejscu dekapitacji, na plonowanie roslin bobiku [Vicia faba L. minor]

100%

Czyczylo-Mysza I., Dubert F.

Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych

2006

tom 509

305-314

Eksperyment dotyczył oceny, czy auksyna (NAA) lub cytokinina (kinetyna), podawane dołodygowo przez pewien czas po dekapitacji roślin, wpływają na parametry wzrostu oraz strukturę plonu, a także określenie, które z badanych parametrów są najbardziej wrażliwe na podawanie tych hormonów oraz czy hormonizacja zdekapitowanych uprzednio roślin mogłaby mieć znaczenie dla produkcji rolniczej. Najwrażliwsze na traktowanie auksyną i cytokininą były kwiaty i młode strąki, następnie organy związane z rozwojem brodawek korzeniowych, dalej organy wegetatywne, a najmniej wrażliwe okazały się dojrzałe strąki. Organy generatywne reagowały silniej na auksynę, natomiast organy pozostałe na cytokininę. Wpływ kinetyny był silniejszy u najmłodszych roślin, natomiast najsilniejszy niedobór auksyny zaznaczał się u roślin ogławianych najpóźniej. Może to oznaczać, że u młodych roślin wierzchołek wzrostu produkuje więcej cytokinin, a wierzchołek roślin starszych więcej auksyn. Na wielkość plonu zastosowane hormony jednak działały negatywnie. Hormonizowanie ogłowionych roślin ma znaczenie jedynie poznawcze. Korzystny jego wpływ ujawnia się głównie wobec młodych strąków, które wprawdzie nie odpadają, ale jednak najczęściej nie przyczyniają się do wzrostu liczby organów dorosłych. Wierzchołek wzrostu młodej rośliny wytwarza zbyt mało cytokinin, a u rośliny starszej zbyt mało auksyn, aby powstrzymać młode strąki przed odpadnięciem. Strąki te jednak nie dojrzewają, można więc sądzić, że stosunek produkowanych przez wierzchołek wzrostu auksyn i cytokinin jest optymalny dla końcowego plonu i ingerencja w tę równowagę jest z reguły niekorzystna.

Wpływ 2,4-D i Picloramu na indukcję i namanżanie kalusa w kulturach in vitro róży ‘New Dawn’

70%

Pawlowska B., Pieszczoch R.

Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych

2008

tom 525

Zróżnicowana reakcja odmian róż w stosunku do rodzaju regulatora wzrostu, a także jego stężenia, nie pozwala na stworzenie jednolitego schematu mnożenia in vitro i wymusza konieczność prowadzenia indywidualnych badań nad każdą z odmian. W niniejszej pracy podjęto próbę indukcji kalusa u odmiany róży pnącej ‛New Dawn’. Określono wpływ pożywek o składzie podstawowym QL (1977) zawierających różne stężenia 2,4-D lub Picloramu (5-90 µM), a także wzbogaconych oprócz badanych auksyn w cytokininę BA w stężeniu 0,5 µM, na indukcję kalusa. Do zainicjowania kultur pobrano z roślin kultywowanych in vitro pędy, blaszki liściowe i ogonki liściowe. Na wszystkich testowanych pożywkach formował się kalus. Najwięcej kalusa powstawało na eksplantatach pędowych. Ponadto w obecności wyłącznie auksyn (2,4-D lub Picloramu), zwłaszcza na kalusie uformowanym na eksplantatach pędowych, rozwijały się korzenie przybyszowe. Kalus indukowany na pożywkach wzbogaconych w 5 lub 15 µM 2,4-D i 0,5 µM BA namnażał się słabo, ale różnicował się tworząc owalne struktury przypominające stadia globularne zarodków somatycznych, na pożywkach zawierających BA (10 µM BA) lub tidiazuron (2,5; 10 µM).

Ograniczanie wyników

2 Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych

1 Czyczylo-Mysza I.

1 Dubert F.

1 Pawlowska B.

1 Pieszczoch R.

1 2008

1 2006

Wyniki wyszukiwania

Wplyw egzogennej auksyny lub cytokininy, stosowanych w miejscu dekapitacji, na plonowanie roslin bobiku [Vicia faba L. minor]

Wpływ 2,4-D i Picloramu na indukcję i namanżanie kalusa w kulturach in vitro róży ‘New Dawn’