Ewidencja gruntów jest środkiem trwałym, będącym w dyspozycji sfery nieprodukcyjnej i stąd też wszelkie nakłady gospodarcze związane z jej założeniem i postępującą modernizacją stanowią przykład inwestycji nieprodukcyjnych. Uwzględniając specyficzne, historycznie uzasadnione uwarunkowania dotyczące zakładania jednolitej ewidencji gruntów po zakończeniu II wojny światowej oraz tendencje rozwojowe katastru gruntowego, wyróżnione rodzaje inwestycji w ujęciu ogólnym można w odniesieniu do tego systemu informacyjnego scharakteryzować jako inwestycje: odtworzeniowe, zwiększające stan wyposażenia, modernizacyjne, rozwojowe, przyszłości. Zmierzając do osiągnięcia optymalnych korzyści ekonomicznych z ewidencji gruntów niezbędne jest realizowanie takich wariantów techniczno-ekonomicznych inwestycji, w których relacja między pracą żywą i uprzedmiotowioną odpowiada optymalnej stopie substytucji. Ustalona podczas konkretnej analizy wartość granicznego czasu zwrotu - optymalna stopa substytucji - musi być elementem rachunku ekonomicznej efektywności realizowanej inwestycji. W celu przeprowadzenia oceny efektywności ewidencji gruntów może być wykorzystana metoda analizy wartości, oparta na analizie funkcji i kosztów. Metoda ta umożliwia badanie systemów informacji zarówno istniejących, jak i projektowanych oraz zmierza do obniżenia kosztów badanego przedmiotu przy jednoczesnym zachowaniu lub podwyższeniu jego jakości.