W pracy zbadano wpływ fenyloalaniny i siarczanu wanadylu na zawartość paklitakselu i 10- deacetylobakkatyny III w tkance kalusowej Taxus cuspidata, stosując metodę HPLC. Fenyloalanina i siarczan wanadylu mają większy wpływ na wytwarzanie paklitakselu w kalusie Taxus cuspidata niż na tworzenie się 10-deacetylobakkatyny III. Ilość 10-DAB III zwiększała się jedynie w kalusie rosnącym przez 3 dni na pożywce z siarczanem wanadylu. Zawartość paklitakselu zmieniała się zależnie od czasu działania związków od 3,32 µg/g s.m. (pod wpływem działania siarczanu wanadylu przez 3 dni) do 56,49 µg/g s.m. (pod wpływem fenyloalaniny działającej 6 dni). Kontrola w tym samym czasie wahała się od 0 do 27,52 µg/g s.m. Zawartość 10-DAB III wzrastała od 143,14 µg/g s.m. (pod wpływem fenyloalaniny przez 3 dni) do 302,90 µg/g s.m. (po fenyloalaninie w hodowli przez 12 dni). W kontroli ilość 10-DAB III zależnie od czasu hodowli zmieniała się od 132,30 µg/g s.m. do 288,18 µg/g s.m.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.