Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 13

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Persian clover
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
In 2010-2012, a pot experiment was conducted in order to assess the impact of a sowing method and density of spring wheat and Persian clover on their uptake and content of nitrogen in different parts of the plants. The plants were grown in the following variants: a mixture, pure sowing, higher density (recommended in agricultural practice) and density reduced by 20%. Observations were performed in the following wheat development growth stages (BBCH): leaf development (12-14), tillering (21-23), stem elongation (31-32), inflorescence emergence (54-56) and ripening (87-89). The experiment included determinations of dry matter in different parts of plants (aerial organs, roots) and of the nitrogen content in dry matter. Based on the results, the total nitrogen content was determined in both species. The data were also used to calculate nitrogen translocation from the wheat vegetative mass to grain, and to calculate selected competition indicators. It was demonstrated that - regardless of the density of plants - the nitrogen uptake by spring wheat and Persian clover in the mixed sowing was lower than in the pure sowing treatment. Mixed sowing caused a more limited nitrogen uptake by the aerial parts of both species than by their roots. No impact was demonstrated of the plant density on the nitrogen uptake by different parts of spring wheat. Persian clover in pots with the lower sowing density absorbed less nitrogen than in pots with the recommended density. Nitrogen translocation from the vegetative parts to the grain of spring wheat between the inflorescence emergence and ripening stages was more effective in the mixture than in the pure sown plants. In mixed sowing, after nitrogen uptake, wheat proved to be a stronger competitor than Persian clover during the whole plant growing period.
W badaniach, prowadzonych w latach 1979-1983, na glebie płowej wytworzonej z lessów, określono działanie różnego udziału międzyplonów (rzepak ozimy i koniczyna perska), uprawianych jako rośliny regenerujące glebę, na produkcyjność płodozmianów zbożowych. Stwierdzono, że zwiększenie koncentracji międzyplonów w płodozmianie do 40% powodowało spadek jego produkcyjności.
W latach 2003-2005 w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Pawłowice, należącym do Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, przeprowadzono badania mające na celu ocenę plonowania koniczyny perskiej i życicy westerwoldzkiej wysiewanych w siewie czystym i mieszanym, w zależności od nawożenia azotem. Plonowanie tych gatunków porównywano z plonowaniem jednokośnej mieszanki zbożowo-strączkowej pszenżyta z grochem, zbieranej w fazie dojrzałości mlecznej pszenżyta. Polowa zdolność wschodów była niższa w porównaniu z planowaną ilością wysiewu, wahała się w zakresie od 41 do 77%. Średnio z trzech lat badań uzyskano od 5,62 (życica westerwoldzka w czystym siewie) do 8,25 t s.m. z ha (mieszanka pszenżyta z grochem). Nawożenie azotem korzystnie wpłynęło na plon suchej masy, a najlepszy efekt (wzrost o 63%) uzyskano dla życicy w czystym siewie. Nawożenie koniczyny w czystym siewie oraz mieszanki pszenżyta z grochem było mało efektywne, a przyrost plonu wynosił od 13 do 19%. Jednokośna mieszanka pszenżyta z grochem może być alternatywą dla jednorocznych mieszanek motylkowo-rawiastych ze względu na wyższy plon suchej masy i niższe koszty zbioru.
W doświadczeniu określano wartość pokarmową mieszanek pełnodawkowych PT-1 i PT-2 z udziałem 10% suszu z koniczyny czerwonej (mieszanka II), 10 i 15% suszu z koniczyny perskiej odmiany Ira (mieszanki III i IV) oraz 10 i 15% suszu z koniczyny perskiej z nasion importowanych (mieszanki V i VI). Badania strawnościowo-bilansowe wykonano na 24 wieprzkach o masie początkowej 41 kg (mieszanki PT-1) i 65 kg (mieszanki PT-2). Wprowadzenie do mieszanek suszu z koniczyny czerwonej lub perskiej w ilości 10-15% wpłynęło na obniżenie poziomu energii metabolicznej oraz zawartości białka ogólnego strawnego, nie miało jednak ujemnego wpływu na wyniki bilansu azotu u tuczników.
W doświadczeniu wazonowym, zrealizowanym w latach 2010-2012, analizowano zawartość i pobieranie fosforu, potasu i magnezu przez pszenicę jarą i wsiewkę koniczyny perskiej. Czynnikami doświadczenia były: 1. sposób siewu pszenicy i koniczyny: w siewie czystym (kontrola) i we wzajemnej mieszance; 2. zagęszczenie roślin: zalecane (zgodne z agrotechniką) i mniejsze (zmniejszone w stosunku do zalecanego o 20%). Badania przeprowadzono w fazach rozwojowych pszenicy jarej: kłoszenie i dojrzałość. Na podstawie pomiarów suchej masy części nadziemnych (u pszenicy masy wegetatywnej i kłosów, u koniczyny masy wegetatywnej) i korzeni oraz zawartości w nich – P, K i Mg obliczono pobranie tych pierwiastków przez oba gatunki. Wykazano, że zawartość P i Mg w pszenicy nie zmieniała się pod wpływem wsiewki koniczyny perskiej. Zawartość K w roślinach pszenicy była mniejsza na obiektach z wsiewką. Zawartość P, K i Mg w roślinach koniczyny perskiej w obu sposobach siewu była podobna w fazie kłoszenia zboża. W fazie dojrzałości pszenicy w mieszance stwierdzono jego redukcję. Pobranie P, K i Mg przez pszenicę jarą i wsiewkę koniczyny perskiej było mniejsze niż w siewie czystym. Zagęszczenie roślin nie różnicowało pobrania przez pszenicę analizowanych pierwiastków. Koniczyna z kolei pobrała więcej magnezu na obiekcie z zagęszczeniem większym, a potasu na obiekcie z zagęszczeniem mniejszym.
W celu określenia przydatności suszu z koniczyny perskiej w żywieniu tuczników przeprowadzono dwa doświadczenia produkcyjne. W żywieniu stosowano mieszanki pełnodawkowe PT-1 i PT-2 z udziałem 10% suszu z koniczyny czerwonej (mieszanka II), 10 i 15% suszu z koniczyny perskiej odmiany Ira (mieszanki III i IV) oraz z 10 i 15% suszu z koniczyny perskiej z nasion importowanych (mieszanki V i VI). W doświadczeniu drugim w celu pełniejszego potwierdzenia wyników stosowano w żywieniu tuczników mieszanki I, III i V. Wyniki badań wskazują, że susz z koniczyny perskiej może być stosowany w mieszankach dla tuczników w ilości 10%. Udział tej paszy w mieszankach dla tuczników może być jednak przyczyną nieco niższych efektów produkcyjnych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.