Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 22

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Olesnica near Wroclaw conference
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy było sprawdzenie możliwości zastosowania metody miareczkowej z kwasem nadchlorowym do ilościowego oznaczania aspartamu w produktach typu „light". Ponadto podjęto próbę walidacji tej metody. W celu oceny metody i określenia jej przydatności sprawdzano liniowość, selektywność, dokładność i powtarzalność oznaczeń aspartamu w badanych próbkach. Wartość średniego odzysku środka słodzącego, w zależności od wzmocnienia i rodzaju próbki, kształtowała się w granicach od 80 do 119%, a współczynnik zmienności charakteryzujący rozrzut wyników w tej metodzie nie przekraczał 5%.
W artykule przedstawiono wyniki badań wpływu Ca(OH)2 dodawanego do krajanki buraczanej na czystość soku. Wodorotlenek wapnia dodawano w ilości 0,03% na masę krajanki. Dodany przed procesem denaturacji powodował zwiększenie czystości odwirowanego soku o około 0,5 jednostki w porównaniu z czystością soku odwirowanego z krajanki niezdenaturowanej. W przypadku krajanki zdenaturowanej bez dodatku wodorotlenku wapnia, różnica ta była jeszcze większa i wynosiła około 3 jednostki.
Wzbogacanie żywności w wapń może zapobiegać takich chorobom cywilizacyjnym jak osteoporoza. Wzbogacanie serów twarogowych, które są ubogie w wapń, z użyciem chlorku wapnia i mleczanu wapnia wydaje się być pożądane. W badaniach zastosowano dodatek mieszanki sterylnego roztworu chlorku wapnia i mleczanu wapnia do mleka pasteryzowanego przeznaczonego do produkcji serów twarogowych. Dodatek wapnia do mleka w ilości 150, 225 i 300 mg% (w postaci wymienionych soli) spowodował zwiększenie zawartości wapnia do odpowiednio 216-239, 223-266 i 287-346 mg%. Najwyższa zawartość wapnia we wzbogaconych serach niepowodująca zmian sensorycznych wynosiła 244 mg%. Uzyskano ją przez dodatek 225 mg% wapnia do mleka w postaci mieszanki chlorku i mleczanu wapnia. Sery wzbogacono w wapń również poprzez dodatek mleczanu wapnia do skrzepu serowego. Akceptowalny poziom wapnia wprowadzonego z mleczanem wapnia wynosił 210 mg% i nie spowodował niekorzystnych zmian cech sensorycznych.
Określono występowanie В. cereus (ogólną liczbę oraz NPL przetrwalników) w mleku surowym, pobieranym od pojedynczych krów (108 prób) z dwóch gospodarstw wielkostadnych o różnym poziomie higieny pozyskiwania mleka oraz w mleku zbiorczym (19 prób) z jednego z tych gospodarstw. W mleku od pojedynczych krów (20 prób) i mleku zbiorczym (19 prób) pozyskiwanym w gospodarstwie o wysokim poziomie higieny doju ogólna liczba B. cereus jak i NPL jego przetrwalników nie przekraczały 2 w 1 cm3. W mleku pozyskiwanym w gospodarstwie o niższym poziomie higieny doju (88 prób od pojedynczych krów) ogólna liczba komórek B. cereus zawierała się w granicach 5,0-6,0-102 j.t.k., a NPL przetrwalników - w granicach 0,018 - > 1,6-102 w 1 cm3.
Badano zależności pomiędzy wybranymi szczepami G. candidum, pochodzącymi z różnych środowisk (słód jęczmienny, sery z porostem pleśni), a toksynotwórczymi grzybami rodzaju Fusarium, licznie występującymi na ziarnie zbóż. Interakcje pomiędzy drobnoustrojami badano trzema metodami: testem biotycznym, punktowym i metodą dyfuzyjną (studzienkową). Testowane drożdże hodowano w różnych podłożach: PDA, YEG, Czapka i ME. Wykazano zróżnicowaną aktywność antagonistyczną zależną od szczepu drożdży i szczepu grzyba strzępkowego. Większą wrażliwością na obecność drożdży charakteryzowały się trzy gatunki: F. graminearum, F. sporotrichoides i F. poae, mniejszą dwa gatunki: F. avena- ceum i F. culmorum. Hamowanie wzrostu grzybów testowych było głównie wynikiem konkurencji o przestrzeń życiową.
W pracy podjęto próbę otrzymania suszonych koncentratów białek serwatkowych z serwatki kwasowej i podpuszczkowej. Oznaczono skład chemiczny, kwasowość czynną i miareczkową serwatki kwasowej, podpuszczkowej, płynnych i suszonych koncentratów białek serwatkowych. Zbadano i porównano właściwości funkcjonalne koncentratów białek serwatkowych. Koncentrat białek serwatkowych w proszku otrzymany z serwatki kwasowej, pod względem zdolności tworzenia emulsji i tej trwałości po obróbce cieplnej, wykazał lepsze właściwości od koncentratu białek serwatkowych otrzymanych z serwatki podpuszczkowej, natomiast gorsze właściwości pod względem ilości wiązanego oleju i jego absorpcji na powierzchni białka w utworzonej emulsji, w porównaniu z koncentratem białek serwatkowych uzyskanych z serwatki podpuszczkowej. Analiza zdolności żelujących 10% roztworów otrzymanych z koncentratów białek serwatkowych wykazała, że oba te koncentraty nie tworzą silnych żeli.
Celem pracy była ocena możliwości wytwarzania inuliny krystalicznej w oparciu o korzenie cykorii uprawianej w Polsce i ocena przydatności suszu do otrzymywania inuliny krystalicznej i jej koncentratów. Celem pracy było również porównanie przydatności korzeni cykorii różnej wielkości z różnych terminów zbioru, a także oznaczenie składu węglowodanów w koncentratach z korzeni cykorii metodą chromatografii cieczowej HPLC. Uzyskany preparat charakteryzował się wysoką czystością, gdyż zawierał 94% inuliny krystalicznej. Wydajność inuliny krystalicznej zmieniała się w zależności od wielkości korzeni cykorii, a także w zależności od terminu ich zbioru. Największą wydajność uzyskano z korzeni dużych, ze zbiorów do 15 października. Największą 92% s.s.. zawartość inuliny miały koncentraty otrzymane z korzeni dużych Susze przemysłowe charakteryzowały się niższą wartością technologiczną.
Zaprezentowano wyniki doświadczeń mających na celu określenie wpływu temperatury wlotowej i wylotowej powietrza na przebieg suszenia rozpyłowego i stopień inaktywacji α-amylazy w czasie procesu. Względna aktywność enzymu suszonego w stosunku do enzymu płynnego była wyższa po zastosowaniu wyższej temperatury suszenia i zwiększeniu szybkości odparowania. Wzrost temperatury powietrza powodował skrócenie czasu suszenia, zmniejszenie zawartości wody w suszu oraz zwiększenie strat ciepła w czasie procesu.
Celem badań było wykonanie analizy procesu inaktywacji termicznej spor bakteryjnych w obecności NaCl, z wyróżnieniem zjawiska aktywacji spor uśpionych i destrukcji spor zaktywowanych. Badano wpływ różnych stężeń chlorku sodu na ciepłooporność spor bakterii Bacillus stearothermophilus (ATCC 10149). Spory były ogrzewane w roztworach wodnych NaCl o stężeniach 0-6%, w trzech zakresach temperatury (110-121 °С). Na podstawie wykonanych badań stwierdzono, że obecność NaCl w analizowanym środowisku zwiększa wrażliwość spor bakteryjnych na ogrzewanie i istotnie wpływa na proces inaktywacji przetrwalników. Zaobserwowano, że wraz ze wzrostem stężenia NaCl w środowisku, przy tej samej temperaturze, czas potrzebny do osiągnięcia założonej czystości mikrobiologicznej ulega skróceniu.
W niniejszej pracy przedstawiono wyniki badań nad modyfikacją właściwości proszku z żółtek jaj kurzych na drodze aglomeracji. Otrzymano aglomerat o cechach proszku typu instant i przechowywano przez okres 9 miesięcy w opakowaniach gazoszczelnych z zastosowaniem trzech wariantów składu atmosfery. Wpływ atmosfery na badane próbki był nieistotny, a więc nie ma potrzeby podrażania procesu wytwarzaniem zmodyfikowanej atmosfery. Czas przechowywania wpływał istotnie na niektóre parametry proszku, jednak zaawansowanie tych procesów było niewielkie i nie dyskwalifikowało produktu.
W artykule przedstawiono definicje żywności funkcjonalnej, w tym żywności probiotycznej. Opisano właściwości jakimi powinny charakteryzować się szczepy bakterii, aby mogły być w przyszłości stosowane w produktach probiotycznych. Wymieniono korzystne oddziaływanie tych mikroorganizmów na organizm człowieka. Dokonano przeglądu różnych rodzajów żywności probiotycznej obecnej w sprzedaży w Polsce i Europie.
Obecność polichlorowanych bifenyli w środowisku wodnym, z uwagi na ich trwałość, toksyczność i wysokie współczynniki bioakumulacji, stanowi poważny problem z punktu widzenia ochrony środowiska i toksykologii żywności. Niniejsza praca przedstawia wpływ podstawowych procesów kulinarnych i technologicznych, czyli gotowania, pieczenia i sterylizacji na poziom zawartości PCB w mięsie karpi skażonych Clophenem A50. Oznaczenia poziomu zawartości PCB dokonano metodą chromatograficzną przy użyciu aparatu Chromatron GCHF 18.3 z detektorem ECD. Otrzymane wyniki wskazują, że poszczególne rodzaje obróbki cieplnej wpływają na poziom zawartości tych związków. Największy wzrost koncentracji PCB nastąpił w wyniku pieczenia w naczyniu szklanym, a najmniejszy pod wpływem gotowania.
W pracy dokonano oceny przydatności korzeni cykorii do przerobu na mączkę. Czynnikami różnicującymi próby mączki były: wielkość korzeni i pora ich zbioru oraz odmiana cykorii (Polanowicka i Fredonia). Stwierdzono, ze skład korzeni cykorii był wyrównany w okresie ich dojrzałości zbiorczej. Mączka cykoriowa zawierała średnio 6% błonnika, 3,7% białka, 74% substancji rozpuszczalnych, w tym około 63% inuliny. Największą zawartość inuliny (około 70%) uzyskano z mączki dużych korzeni, zebranych na przełomie września i października. Korzenie małe, o masie poniżej 200 g, oceniono jako mniej przydatne do przerobu na mączkę, z uwagi na najmniejszą zawartość inuliny. Odmiana cykorii nie miała istotnego wpływu na skład uzyskanej mączki. Do przerobu wytypowano jednak cykorię odmiany Polanowicka, gdyż jej korzenie w trakcie prowadzonego procesu technologicznego nie ulegały brunatnieniu.
Celem pracy było określenie wpływu wybranych tłuszczów na właściwości lepkosprężyste ciasta pszennego, przy zróżnicowaniu wielkości dodatku i sposobu wprowadzania tłuszczu do ciasta. Do badań zastosowano olej z pestek winogron, masło kakaowe oraz tłuszcz kokosowy. Właściwości lepkosprężyste ciast charakteryzowano metodą reometrii oscylacyjnej o kontrolowanym odkształceniu. Wyznaczono spektra mechaniczne badanych ciast w zakresie częstości oscylacji od 0,1 do 100 rad/s. Olej z pestek winogron i tłuszcz kokosowy powodowały, nieproporcjonalnie do wielkości dodatku, obniżanie wartości modułów G' i G", w całym zakresie badanych częstości oscylacji, oraz wzrost kąta δ. Masło kakaowe wzmacniało cechy lepkosprężyste ciasta. Stwierdzono silniejszy efekt dodatku tłuszczu do mąki w porównaniu z jego dodatkiem do ciasta.
Celem niniejszej pracy było zbadanie wpływu wybranych powłok jadalnych na proces odwadniania osmotycznego mrożonych truskawek oraz określenie barierowości tych powłok w stosunku do soku komórkowego w czasie rozmrażania owoców. Dziewięć rodzajów powłok jadalnych sporządzono z roztworów pektyny niskometylowanej, alginianu sodu oraz mieszanin tych substancji ze skrobią ziemniaczaną. Proces odwadniania prowadzono w 61,5% roztworze sacharozy o temperaturze 30°C przez 180 min. W celu określenia barierowości poszczególnych powłok wyznaczono procentowy ubytek masy po 180 min rozmrażania w temperaturze 25°C powleczonych prób. Stwierdzono, że zastosowane powłoki istotnie wpływały na wielkość wycieku soku komórkowego w czasie rozmrażania owoców, jak również na przyrost masy suchej substancji w czasie odwadniania osmotycznego. Wraz ze wzrostem stężenia roztworu błonotwórczego (stężenia w przedziale 0,75-4%) wzrastała grubość powłok, czego konsekwencją było zmniejszenie wycieku po rozmrożeniu w porównaniu z próbami niepokrytymi powłokami. Spośród przebadanych wariantów najkorzystniejsze właściwości wykazały powłoki sporządzone z roztworów zawierających w swym składzie alginian sodu.
W pracy otrzymano lody niskotłuszczowe o zawartości 0,3% tłuszczu, niskotłuszczowe i niskocukrowe o zawartości 0,3% tłuszczu i 5% sacharozy oraz lody o zawartości 8,5% tłuszczu i 11 % sacharozy, które stanowiły próbę odniesienia. W mieszankach lodowych dokonano pomiaru kwasowości miareczkowej i czynnej oraz lepkości. W lodach oznaczono stopień napowietrzenia oraz dokonano oceny sensorycznej i konsumenckiej. Lody badano bezpośrednio po wytworzeniu i po 10 tygodniach przechowywania w temperaturze -20°C. Po okresie przechowywania, w badanych lodach nastąpiło zmniejszenie stopnia napowietrzenia, za wyjątkiem lodów o zawartości 8,5% tłuszczu i 11% sacharozy. W ocenie sensorycznej i konsumenckiej najwyższe noty uzyskała próba kontrolna.
W pracy przedstawiono wyniki badań, które objęły materiał odwodniony osmotycznie i przechowywany w 4°C przez 3 i 6 dni, w 15°C przez 3 dni i w 20°C przez 24 godziny. Badania te miały na celu określenie profilu suchej substancji i sacharozy w jabłkach odwodnionych osmotycznie w roztworze sacharozy i przechowywanych w zróżnicowanej temperaturze. Stwierdzono, że wytworzona różnica stężeń sacharozy w procesie odwadniania osmotycznego prowadzi do przenoszenia masy wewnątrz materiału, a szybkość tego procesu zależy od temperatury i czasu przechowywania prób.
Zgodnie z normą PN-EN ISO/IEC 17025:2000 [13], przed wprowadzeniem nowej metody do badań, laboratorium powinno potwierdzić, że jest w stanie prawidłowo ją realizować. Analizie poddano metodę enzymatyczną oznaczania zawartości cukrów w napojach stosując test enzymatyczny firmy Boehringer Mannheim. W pracy sprawdzono metodykę oznaczania zawartości D-glukozy, D-fruktozy i sacharozy w napoju bezalkoholowym, niegazowanym w oparciu o standardy dostępne w teście oraz przeprowadzono ocenę statystyczną metody. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że powyższa metoda nadaje się do zastosowania w warunkach laboratorium.
Celem pracy było określenie wpływu technologii uprawy i terminu zbioru na wartość żywieniową ziarna jęczmienia jarego formy nieoplewionej i oplewionej. W prowadzonym przez dwa lata doświadczeniu polowym (2000, 2001) zastosowano trzy technologie uprawy różniące się poziomem nawożenia mineralnego oraz chemicznej ochrony roślin. Ziarno zebrano w trzech terminach w zależności od stopnia jego dojrzałości. Stwierdzono, iż wartość żywieniowa jęczmienia determinowana była technologią uprawy i terminem zbioru. Warunki pogodowe również wpływały na zawartość składników odżywczych w ziarnie badanych odmian jęczmienia. Forma nieoplewiona zawierała w suchej masie więcej białka ogółem oraz wszystkich, za wyjątkiem nierozpuszczalnych, frakcji białkowych, aniżeli forma oplewiona. W białku jęczmienia nieoplewionego hordeina i gluteliny stanowiły większy udział niż w białku formy oplewionej. Więcej pentozanów ogółem, nierozpuszczalnych oraz ß-glukanów stwierdzono w ziarnie odmiany oplewionej. Intensyfikacja technologii uprawy powodowała wzrost zawartości białka ogółem, ß-glukanów oraz form rozpuszczalnych i nierozpuszczalnych pentozanów. Wpływ tego czynnika na poszczególne frakcje białka był niejednakowy. Stwierdzono, iż opóźnienie terminu zbioru powodowało wzrost zawartości ß-glukanów oraz frakcji globulinowej w białku jęczmienia.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.