Wyniki wyszukiwania

1

Rola mieszanek odmianowych Lolium perenne i Trifolium repens w podsiewie pastwiska

100%

Golinski P., Kozlowski S.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

151-158

W latach 2000–2001, w doświadczeniu założonym na pastwisku w siedlisku gleb murszowych analizowano efektywność podsiewu, mierzoną udziałem gatunków podsianych w runi, plonem oraz jego jakością, w zależności od stosowanych odmian i mieszanek odmianowych Lolium perenne: Anna, Barylou, Anna + Maja, Barylou + Barlano + Barezane i Trifolium repens: Barbian, Barbian + Alice + Haifa. U podstaw stworzenia mieszanek odmian była specyfika ich właściwości biologicznych i chemicznych, które determinują plon i jakość paszy. Podsiew przeprowadzono siewnikiem Vredo wyposażonym w system talerzowy nacinający darń. Zastosowano dwa sposoby przygotowania darni do podsiewu: niskie koszenie (3 cm) oraz oprysk Reglone. Doświadczenie założono w układzie bloków losowanych na poletkach o powierzchni 20 m2. Stosowano symulowane użytkowanie pastwiskowe, zbierając 4–5 odrostów. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że w podsiewie pastwisk uzasadnione jest stosowanie mieszanek odmianowych Lolium perenne i Trifolium repens. Mieszanka odmian Barylou + Barlano + Barezane zwiększa udział Lolium perenne w runi pastwiska i jego plon, zwłaszcza w roku podsiewu, oraz przyczynia się do poprawy wartości pokarmowej runi. Mieszanka odmian Anna + Maja nie gwarantuje istotnego wpływu na skład botaniczny runi podsianego pastwiska, lecz mimo to zwiększa jego plon. Efektem wprowadzenia w podsiewie mieszanki odmian Trifolium repens Barbian + Alice + Haifa, zamiast odmiany Barbian, jest zwiększenie udziału tego gatunku w runi pastwiska, co korzystnie wpływa na jej skład chemiczny. Stosowanie mieszanek odmianowych Lolium perenne i Trifolium repens zwiększa skuteczność podsiewu pastwiska poprzez lepszą stabilność składu botanicznego runi. Uzyskany w ten sposób większy udział podsianych komponentów w runi korzystnie wpływa na produkcyjność pastwiska i jakość runi, głównie w odniesieniu do zawartości białka, lignin i magnezu.

2

Efektywność rozkładu w żwaczu suchej masy lucerny w zależności od terminu zbioru pierwszego pokosu

100%

Zurek J., Gawel E.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

175-181

Celem badań było porównywanie rzeczywistych współczynników rozkładu (EWRsm) i rozkładalności w żwaczu suchej masy lucerny: krajowej Kometa, francuskiej Luzelle i amerykańskiej Legend. Doświadczenie polowe przeprowadzono w RZD IUNG Grabów w latach 1999–2000. Badania wykonano metodą in sacco. Wykorzystano rośliny z pierwszego pokosu, zbierane w różnych fazach rozwojowych. Lucerna odmiany Kometa wykazała maksymalną wartość efektywnego współczynnika rozkładu suchej masy (EWRsm) i najwyższe tempo rozkładu w żwaczu. Opóźnianie terminu zbioru roślin, obniżało wartość EWRsm. Lucerna najszybciej starzała się w okresie od początku do pełni pąkowania.

3

Ocena tempa odrastania gazonowych odmian Lolium perenne L.

100%

Czarnecki Z., Harkot W.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

289-294

Badania przeprowadzono w latach 1996–1999 w Stacji Dydaktyczno-Badawczej Katedry Łąkarstwa Akademii Rolniczej w Lublinie. Doświadczenie założono metodą bloków losowanych w czterech powtórzeniach na glebie mineralnej lekkiej. Badaniami objęto zarejestrowane polskie odmiany Lolium perenne L.: Gazon, Inka, Niga, Nira i Stadion. Na wszystkich obiektach nawożenie mineralne było jednakowe. W okresie wegetacji w latach pełnego użytkowania przeprowadzano 23–26 koszeń na wysokość 4 cm. Intensywność odrastania odmian określano na podstawie wysokości nadziemnej części roślin przed każdym koszeniem. Badania wykazały, że odmiany Stadion i Inka wyróżniały się wolniejszym tempem odrastania niż odmiany Gazon i Niga.

4

Żywotność Miscanthus sacchariflorus w siedlisku trudnym

100%

Lyszczarz J.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

399-404

Preferowany ostatnio parkowy kierunek zagospodarowania nieużytków poprzemysłowych stwarza możliwość szerszego wykorzystania w rekultywacji wieloletnich gatunków traw z grupy rabatowych. Trawy te mogą tworzyć trwałe i efektowne kompozycje na tych terenach. Celem pracy były badania żywotności Miscanthus sacchariflorus w siódmym roku wzrostu na zwałowisku odpadów karbońskich. Badane cechy morfologiczne w tym okresie takie jak wysokość i liczba pędów generatywnych, długość kwiatostanów wskazują na osłabienie żywotności oraz ograniczone możliwości rozprzestrzeniania się miskanta w trudnych warunkach siedliska. Przy zastosowaniu niskiego i nieregularnego nawożenia gatunek utrzymuje się jednak w warunkach ekstremalnych zwałowiska, zachowuje wartości dekoracyjne i spełnia wymogi jakie stawia się roślinom w procesie rekultywacji.

5

Wpływ geosiatki na rozwój mieszanek trawiasto-motylkowatych na wale przeciwpowodziowym

100%

Zurek G., Dembek R., Majtkowski W., Lyszczarz R., Ajdukiewicz J.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

381-386

Celem badań była ocena przydatności geosiatki typu HaTe® 23.142 do ochrony powierzchni wału przeciwpowodziowego przed erozją oraz określenie jej wpływu na rozwój nowych zasiewów i skuteczność zadarniania tych powierzchni. Doświadczenie założono we wrześniu 1999 roku na, odbudowanym po powodzi w 1998 roku wale przeciwpowodziowym nad Odrą w Raciborzu. Wysiano trzy mieszanki w 3 powtórzeniach na przyrzecznej skarpie wału na poletkach o wymiarach 3,5 m x 7 m w dwóch wariantach: z geosiatką oraz bez niej. Zastosowano trzy mieszanki: wielogatunkową — trawiasto-motylkowatą, z trawami niskimi, wielogatunkową — trawiasto-motylkowatą, z udziałem traw wysokich oraz trawnikową z dużym udziałem życicy trwałej. W wyniku przeprowadzonej analizy statystycznej nie wykazano istotnego zróżnicowania zadarniania i składu florystycznego powierzchni pasów okrytych geosiatką i bez niej. Stwierdzono, że geosiatka chroniła zbocze wału przed minowaniem przez zwierzęta ryjące (krety, nornice, karczowniki) oraz ograniczała zasiedlanie przez niepożądane gatunki głęboko korzeniących się chwastów zwiększając tym samym trwałość całej konstrukcji.

6

Zróżnicowanie fitosocjologiczne i wartość rolnicza zbiorowisk łąkowych z udziałem motylkowatych w Wielkopolsce i na Kujawach

88%

Szoszkiewicz J., Zbierska J., Dembek R., Szoszkiewicz K., Staniszewski R.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

107-119

W latach 1993–2000 prowadzono szerokie badania geobotaniczne na łąkach trwałych w środkowej części Polski, głównie w Wielkopolsce i na Kujawach, których celem było poznanie wymagań ekologicznych licznych taksonów motylkowatych jako stałych składników zespołów. Oznaczono i oceniono pod względem wymagań ekologicznych i przydatności rolniczej 31 gatunków występujących w 33 zespołach, skupionych w 9 klasach. Stwierdzono duże różnice gatunkowe co do spektrum ekologicznego, od typowych stenobiontów, występujących w nielicznych fitocenozach, do powszechnych eurybiontów, obecnych niemal we wszystkich wyróżnionych pratocenozach.

7

Ocena przydatności gatunków i odmian traw gazonowych na trawniki rekreacyjne w warunkach Pojezierza Olsztyńskiego

88%

Grabowski K., Grzegorczyk S., Kwietniewski H.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

295-302

W pracy przedstawiono wyniki 3-letnich badań dotyczące przydatności niektórych gatunków i odmian oraz mieszanek traw gazonowych na trawniki rekreacyjne w warunkach Pojezierza Olsztyńskiego. W doświadczeniach ścisłych oceniano w skali 9° przezimowanie, zadarnienie, kolor, delikatność liścia i ogólny aspekt murawy. Wykazano, że spośród różnych wariantów badawczych najbardziej przydatnymi do obsiewu rekreacyjnych nawierzchni trawiastych okazały się mieszanki zaprojektowane w Katedrze Łąkarstwa oraz niektóre handlowe mieszanki importowane z zagranicy.

8

Rozmnażanie wegetatywne ozdobnych gatunków traw z rodzaju Sesleria

88%

Urbanski P., Wilkaniec A.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

393-397

Badania przeprowadzone w latach 1999–2001 miały na celu porównanie trzech sposobów rozmnażania wegetatywnego i dwóch sposobów podziału roślin, 4 gatunków traw z rodzaju Sesleria, przez zastosowanie: podziału tradycyjnego (kontrola) — najczęściej stosowany dotychczas podział roślin matecznych na 3–5 kępek, z sadzeniem podzielonych części roślin bezpośrednio do gruntu (podział tradycyjny); podziału intensywnego — nie stosowane dotąd dzielenie roślin matecznych na możliwie najmniejsze, zdolne do podjęcia dalszego wzrostu części 1–3 pędowe, sadzone bezpośrednio po podziale do gruntu (podział intensywny I); podziału intensywnego, jak w punkcie b, lecz sadzonki uprawiano przez 14 dni po podziale w szklarni, a następnie sadzone do gruntu (podział intensywny II). Z przeprowadzonych badań wynika, że z jednej rośliny matecznej, przy zastosowaniu podziału intensywnego, można uzyskać znacznie większą liczbę roślin potomnych niż z podziału tradycyjnego, co może przyczynić się do większej popularyzacji i dostępności gatunków “traw rabatowych” z rodzaju Sesleria oraz szerszego ich zastosowania.

9

Zmiany w składzie gatunkowym i wartość użytkowa runi pastwiska zagospodarowanego metodą podsiewu

88%

Grzelak M., Kryszak J.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

121-128

Badania prowadzone w latach 1999–2002 oceniające zmiany w składzie gatunkowym runi oraz wartość użytkową pastwiska wykazały, że uwarunkowania siedliskowo-klimatyczne oraz cechy biologiczne gatunków i ich odmian odgrywają istotną rolę w powodzeniu zabiegu. Podsiew wykonany mieszanką nasion intensywnie rosnących gatunków traw (głównie tetraploidalnych odmian życic) i motylkowatych, spowodował w krótkim czasie zmianę składu gatunkowego runi. Wpłynęło to na zwiększenie plonu już w roku wysiewu, średnio o 35–45%. Wartość użytkowa runi, wynosząca Lwu = 5,6 przed renowacją, już jesienią po renowacji osiągnęła wartość 8,7. Koszt zakupu i wysiewu nasion oraz herbicydów, przy stosunkowo niskich nakładach na robociznę oraz eliminacji użycia wyspecjalizowanego sprzętu mechanicznego spowodował, uzyskanie znacznych korzyści ekonomicznych, zapewniając gospodarstwu tanie, o wysokiej wartości pokarmowej pasze.

10

Reakcja mieszanek traw z odmianami koniczyny białej na nawożenie mineralne i organiczne

88%

Dembek R.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

201-209

W latach 1999–2001 prowadzono badania nad wpływem odmian koniczyny białej: Arta i Rawo na plonowanie i jakość runi trawiasto-motylkowatej nawożonej wyłącznie mineralnymi formami PK i NPK oraz nawozami mineralnymi NPK uzupełnionymi obornikiem. Mieszanki te porównywano do runi trawiastej. Na płytkich i silnie zmineralizowanych glebach organogenicznych czynnikiem ograniczającym rozwój obu odmian koniczyny białej był niedobór opadów. W korzystnych warunkach wilgotnościowych udział koniczyn w runi przekroczył ich procentowy udział w mieszance siewnej. Mieszanka z odmianą Arta nawożona wyłącznie fosforem i potasem plonowała o 0,65, a z odmianą Rawo o 0,89 t·ha-1 lepiej niż mieszanki trawiaste. Mieszanki trawiasto-koniczynowe i trawiasta, nawożone dodatkowo saletrą amonową (120 kg N×ha-1) i saletrą uzupełnioną obornikiem (razem również 120 kg N·ha-1), plonowały istotnie lepiej od nawożonych fosforem i potasem. Pod wpływem obornika, ruń trawiasta, w której pojawiła się samorzutnie koniczyna biała plonowała nieco lepiej niż mieszanka z odmianą Arta. Średnia ważona zawartość białka ogółem w runi trawiasto-koniczynowej nawożonej fosforem i potasem różniła się nieznacznie i wyniosła 194 g×kg-1 w mieszance z odmianą Rawo oraz 201 g×kg-1 w mieszance z odmianą Arta. Mieszanka z odmianą Rawo zapewniała jednak przy wszystkich rodzajach nawożenia wyższe plony białka ogółem. Większy udział koniczyny w runi, jak i nieco wyższe plony wskazują, iż w badanych warunkach glebowych i klimatycznych w mieszankach powinna być stosowana odmiana Rawo.

11

Zbiorowiska roślinne łąk i pastwisk w fitosocjologicznym systemie klasyfikacyjnym

88%

Grynia M., Kryszak A.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

211-220

Badania przeprowadzone w ostatnim 50-leciu wykazały znaczne zróżnicowanie zbiorowisk łąk i pastwisk pod względem syntaksonomicznym. W klasie Molinio-Arrhenatheretea, Matuszkiewicz (2001) wyróżnił 29 jednostek podstawowych (zespołów), faktycznie włączając podzespoły, warianty i inne zbiorowiska roślinne jest ich o ok. 50% więcej. W związku z postępem badań fitosocjologicznych w całej Europie, w tym także w Polsce zachodzi potrzeba dokonywania zmian w systemie klasyfikacyjnym zbiorowisk. W przedstawionym opracowaniu uwzględniono wyniki wieloletnich badań, od roku 1955–2001, Katedry Łąkarstwa Akademii Rolniczej w Poznaniu oraz prace z innych ośrodków naukowych w kraju. W sumie oparto się na ponad 10 tysiącach zdjęć florystycznych, wykonanych metodą Braun-Blanqueta i na zestawieniach tabelarycznych własnych i różnych autorów w Polsce. W pracy dokonano porównania, z wynikami własnymi, zmian zaszłych w fitosocjologicznym systemie klasyfikacyjnym (Matuszkiewicz, 2001) w klasach: Phragmitetea i Molinio-Arrhenatheretea. W systemie tym nie uwzględnia się wielu prac i wyników badaczy z katedr łąkarskich Akademii Rolniczych w kraju prowadzących od wielu lat badania na łąkach i pastwiskach, co jest ze szkodą dla systemu klasyfikacyjnego. W tej sytuacji warto byłoby uzupełnić dotychczasowy system zbiorowisk łąkowych, podając w nim oprócz zespołów, także niższe jednostki systematyczne: podzespoły i warianty, a nawet postaci degradacyjne fitocenoz, gdyż ma to duże znaczenie zarówno dla nauki (ubożenie florystyczne łąk), praktyki rolniczej (wysokość i jakość plonów), jak i ochrony środowiska i przyrody.

12

Wzrost i rozwój wybranych traw i motylkowatych wysianych w mieszankach na wale przeciwpowodziowym

88%

Lyszczarz R., Majtkowski W., Dembek R., Zurek G.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

371-379

W roku 1999 na przyrzecznej południowo-zachodniej skarpie wału przeciwpowodziowego nad Odrą w Raciborzu wysiano trzy mieszanki składające się z dostępnych w handlu nasion traw i motylkowatych. Podstawowym kryterium doboru komponentów do mieszanek była obserwacja gatunków występujących w podobnych warunkach siedliskowych. W badaniach wykazano wyraźny wpływ składu mieszanki na rozwój gatunków w kolejnych latach i na zadarnianie powierzchni. W pierwszym roku po zasiewie najlepiej rozwijała się życica trwała. Była ona w tym roku faktycznym dominantem w runi powstałej z wysiewu każdej mieszanki. Od drugiego roku wykazano wyraźne zmniejszenie jej udziału do zaledwie kilkuprocentowego poziomu w 2002 roku. Wykazano, że większy udział tego gatunku negatywnie wpływał na zadarnianie skarpy w drugim roku po zasiewie. Miejsce ustępującej życicy trwałej zajmowała przede wszystkim kostrzewa czerwona, która w trzecim roku badań na obiektach obsianych mieszankami z dominacją traw niskich stanowiła połowę udziału w składzie botanicznym. Spośród innych komponentów bardzo dobrze, szczególnie w dwóch pierwszych latach badań, rozwijały się: rajgras wyniosły, koniczyna biała i lucerna nerkowata, a w trzecim roku kostrzewa czerwona i umiarkowanie dobrze kostrzewa trzcinowa oraz nie siana, poza mieszanką nr 1, stokłosa bezostna. O rozwoju gatunków decydowała również odległość od podstawy wału. W dolnej części skarpy zdecydowanie lepiej rozwijały się trawy wysokie, nawet jeżeli nie były wysiewane w mieszance i życica trwała. W miarę wzrostu wysokości wału ustępowały one miejsca kostrzewie czerwonej i koniczynie białej.

13

Zmienność cech u odmian Poa pratensis L. w umiarkowanie intensywnym użytkowaniu trawnikowym

88%

Pronczuk S., Pronczuk M.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

265-276

Dwadzieścia odmian w tym 5 rodów hodowlanych Poa pratensis pochodzących z Polski, krajów Unii Europejskiej i Kanady było badane w latach 1999–2001 w użytkowaniu trawnikowym w Radzikowie (centralna Polska). Oceniano następujące cechy odmian w sezonach i latach: przezimowanie, ogólny aspekt estetyczny, zadarnianie, powolność odrastania, doskonałość liścia, jakość trawnika, zimozieloność, kolor oraz odporność na choroby: helmintosporioza (Dreschlera poae) i rdzę żółtą (Puccinia striiformis). Cechy podzielono na główne (4 cechy) i szczegółowe (13 cech). Analizowano zmienność i współzależność cech. Badania wykazały, że odmiany P. pratensis różnią się pod względem wielu cech. Polskie odmiany należały do grupy drobnych pod względem cech głównych (przezimowanie, ogólny aspekt, jakość i zimozieloność). Odznaczały się dość dobrą odpornością na helmintosporiozę, i stosunkowo niską odpornością na rdzę żółtą. Najlepszymi pod względem wiekszości cech okazały się odmiany holenderskie: Barcelona i Bartitia. Rody hodowlane nie ujawniły nowych wartości użytkowych. Stwierdzono dużą zmienność cech u odmian w sezonach i latach. Największą zmienność (ponad 20%) wykazały takie cechy jak: przezimownie, zimozieloność oraz odporność na helmintosporiozę i rdzę żółtą. Zakres zmienności u odmian zawierał się w granicach od 0 do 47%. Stwierdzono istotną współzależność pomiędzy cechami głównymi i szczegółowymi. Ogólny aspekt estetyczny wykazał wysoko istotną współzależność z większością cech szczegółowych. Wynik ten potwierdza że ogólny aspekt jest cechą najważniejszą w ocenie odmian gazonowych.

14

76%

Gawel E., Zurek J.

Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin

|

2003

|

tom 225

167-174

W latach 1998–2000 przeprowadzono doświadczenie nad określeniem wpływu terminu zbioru I pokosu na jakość paszy lucerny mieszańcowej — odmiana polska kośna Kometa, lucerny siewnej — odmiana typu pastwiskowego Luzelle (francuska) i odmiana wielolistkowa Legend, pochodząca z USA. Zbiór I pokosu lucerny przeprowadzono w 4 terminach: pierwszy termin po osiągnięciu przez łan wysokości 30 cm (faza wegetatywna), a następne terminy w odstępach tygodniowych. Oznaczono skład mineralny, zawartość włókna surowego w masie roślin i frakcji włókna w pędach oraz wartość energetyczną i białkową suchej masy lucerny. Kolejne odrosty koszono po upływie 35 dni od daty zbioru poprzedniego pokosu. Uzyskane wyniki wskazują, że termin koszenia I pokosu ma decydujący wpływ na skład chemiczny, wartość energetyczną i białkową lucerny. Zbiór lucerny w późniejszych terminach, tzn. w pełni pąkowania i zakończenia pąkowania powodował wzrost zawartości suchej masy, włókna surowego, NDF, ADF, celulozy, ADL oraz substancji organicznej. Zmniejszał się też udział liści w masie lucerny i zawartość N ogólnego, a także obniżała się strawność substancji organicznej, wartość energetyczna i białkowa paszy. Najlepszym składem chemicznym, najniższą zawartością frakcji NDF w całej roślinie i lignin w pędach oraz nieco większą koncentracją energii (JPM i JPŻ) wyróżniała się polska odmiana lucerny Kometa.

Ograniczanie wyników

Rola mieszanek odmianowych Lolium perenne i Trifolium repens w podsiewie pastwiska

Efektywność rozkładu w żwaczu suchej masy lucerny w zależności od terminu zbioru pierwszego pokosu

Ocena tempa odrastania gazonowych odmian Lolium perenne L.

Żywotność Miscanthus sacchariflorus w siedlisku trudnym

Wpływ geosiatki na rozwój mieszanek trawiasto-motylkowatych na wale przeciwpowodziowym

Zróżnicowanie fitosocjologiczne i wartość rolnicza zbiorowisk łąkowych z udziałem motylkowatych w Wielkopolsce i na Kujawach

Ocena przydatności gatunków i odmian traw gazonowych na trawniki rekreacyjne w warunkach Pojezierza Olsztyńskiego

Rozmnażanie wegetatywne ozdobnych gatunków traw z rodzaju Sesleria

Zmiany w składzie gatunkowym i wartość użytkowa runi pastwiska zagospodarowanego metodą podsiewu

Reakcja mieszanek traw z odmianami koniczyny białej na nawożenie mineralne i organiczne

Zbiorowiska roślinne łąk i pastwisk w fitosocjologicznym systemie klasyfikacyjnym

Wzrost i rozwój wybranych traw i motylkowatych wysianych w mieszankach na wale przeciwpowodziowym

Zmienność cech u odmian Poa pratensis L. w umiarkowanie intensywnym użytkowaniu trawnikowym

Ogólnopolska Konferencja Łąkarska. Wielofunkcyjna rola gatunków i odmian traw oraz motylkowatych drobnonasiennych. 21–23 maj 2002, Bydgoszcz-Pieczyska

Przydatność Festulolium do renowacji użytków zielonych

Zawartość niektórych mikroelementów w roślinach motylkowatych oraz w runi łąk kłosówkowych i rajgrasowych

Wartość trawnikowa nowych odmian Poa pratensis L. wyhodowanych w IHAR

Wpływ terminu zbioru pierwszego pokosu na plonowanie i strukturę plonu mieszanek koniczyny czerwonej z kostrzewą łąkową

Wpływ allelopatyczny jastrzębca kosmaczka (Hieracium pilosella L.) na początkowy rozwój życicy trwałej (Lolium perenne L.) i kostrzewy czerwonej (Festuca rubra L.)

Wartość pokarmowa wybranych odmian lucerny