W 2007 r. w Gospodarstwie Doświadczalnym Felin Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie, w eksperymencie z kilkoma gatunkami roślin energetycznych (miskantów: cukrowego i olbrzymiego, ślazowca pensylwańskiego i dwóch klonów wierzby wiciowej – 1047 i 1054) wykonano oznaczenie zachwaszczenia w drugim roku uprawy. Przeprowadzono też ocenę stanu zachwaszczenia ślazowca pensylwańskiego w drugim, trzecim i piątym roku uprawy. W trzeciej dekadzie czerwca w czterech losowo wybranych miejscach z powierzchni 0,5 m-2 pobrano nadziemną część chwastów, oznaczono ich skład gatunkowy, liczebność oraz powietrznie suchą masę w każdym z wymienionych obiektów. W drugim roku uprawy wymienionych gatunków najmniej chwastów stwierdzono w ślazowcu pensylwańskim. Najwięcej chwastów wystąpiło w obydwu klonach wierzby, ale ich powietrznie sucha masa nie różniła się istotnie od masy chwastów w miskancie cukrowym i olbrzymim z niską obsadą roślin (10 tys. szt·ha-1). W piątym roku uprawy ślazowca pensylwańskiego wystąpiło najmniej chwastów, jednak w drugim roku, mimo znacznej ich liczby powietrznie sucha masa chwastów była istotnie najniższa z porównywanych lat uprawy.