W pracy przedstawiono ilość azotu pobranego z różnych źródeł przez jęczmień jary, uprawiany w stanowisku po grochu siewnym. W uprawie grochu zastosowano przedsiewne nawożenie azotem wzbogaconym w izotop 15N, dzięki czemu była możliwość precyzyjnego określenia źródeł azotu dla grochu oraz dla rośliny następczej. Przedplon był zbierany w fazach początku i pełni kwitnienia oraz pełnej dojrzałości. W każdym terminie całą biomasę grochu, z wyjątkiem nasion, wprowadzono do gleby, na której uprawiano tę roślinę. Jęczmień zbierano po uzyskaniu pełnej dojrzałości. Całkowita ilość uzyskanej biomasy jęczmienia jarego oraz plon ziarna były największe, gdy uprawiano go po grochu zbieranym w fazie pełni kwitnienia, nieco mniejsze w fazie początku kwitnienia, natomiast najmniejsze po zbiorze przedplonu w fazie pełnej dojrzałości. Głównymi źródłami azotu dla jęczmienia jarego uprawianego po grochu zebranym w fazie początku i pełni kwitnienia była biomasa przedplonu oraz azot mineralny zastosowany w jego uprawie. Testowane zboże uprawiane po grochu zebranym w fazie pełnej dojrzałości pobrało zbliżone ilości azotu z biomasy przedplonu, nawozu mineralnego zastosowanego w jego uprawie oraz z zapasów glebowych. Azot pobrany przez jęczmień z wprowadzonej do gleby biomasy grochu i pochodzący z procesu biologicznej redukcji N2 stanowił średnio 4,1% całkowitej ilości N pobranego ze wszystkich źródeł. Wykorzystanie azotu związanego w procesie biologicznej redukcji i wprowadzonego do gleby z biomasą grochu zebranego w fazie początku i pełni kwitnienia oraz po uzyskaniu pełnej dojrzałości przez jęczmień wynosiło kolejno: 31,2; 26,1 i 64,4%.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.