Przez politykę budowlaną państwa należy rozumieć świadomą i spójną działalność władzy rządowej i samorządowej, mającą na celu ustalanie zasad planistycznych, organizacyjnych i legislacyjnych, a przede wszystkim zapewnienia środków w wieloletnim cyklu planowania. Analiza sytuacji budownictwa, w tym zwłaszcza mieszkaniowego, wykazuje po prostu brak i niedocenianie tej polityki przez kolejne rządy, a także samorządy terytorialne. Pozytywne wyniki gospodarcze Polski nie znajdują odzwierciedlenia w klimacie koniunktury budownictwie, w którym notuje się od dłuższego już czasu spadek sprzedaży, przy równoczesnym spadku cen produkcji. Przy niekorzystnych wskaźnikach mieszkań przypadających na mieszkańca, czy też gospodarstwo domowe (znacznie gorsze od pozostałych krajów UE) państwo nadal przeznacza zbyt małą część PKB na strefę mieszkaniową, ponadto likwiduje kolejne ulgi podatkowe, które motywowały ludzi do angażowania własnych środków. Koncepcje polityki budowlanej państwa w odniesieniu do mieszkalnictwa, tworzone w ostatnich kilkunastu latach, mimo bardzo dobrej diagnozy sytuacji oraz prawidłowego oszacowania potrzeb nie znajdują praktycznego przełożenia na przepisy prawne, system podatkowy, obligatoryjne przygotowywanie planów miejscowych zagospodarowania przestrzennego, zapewnienie środków budżetowych itd. Brak polityki państwa w tym zakresie przenosi się w znacznym stopniu na brak polityki samorządów terytorialnych, które nie dostrzegają szansy uruchomienia ,,koła zamachowego gospodarki", jakim może być budownictwo, nie mówiąc już o efektach społecznych takiego stanu rzeczy.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.