Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 17

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Insulinooporność oznacza upośledzoną wrażliwość tkanek na insulinę, najczęściej związaną z defektem insulinowego szlaku przekaźnictwa wewnątrzkomórkowego sygnału. Insulinooporność hepatocytów manifestuje się przede wszystkim niekontrolowaną produkcją i uwalnianiem glukozy z wątroby, czego skutkiem jest hiperglikemia. Prowadzi do zaburzeń metabolicznych, zwłaszcza dotyczących gospodarki węglowodanowej, jak również lipidowej prowadząc do nadmiernej akumulacji lipidów w wątrobie. Wewnątrzkomórkowy nadmiar lipidów estryfikowany jest przede wszystkim do triacylogliceroli (TAG), diacylogliceroli (DAG) i ceramidów (CER), które w sposób bezpośredni interferują z insulinowym szlakiem przekaźnictwa sygnału, nasilając insulinooporność hepatocytów. Wzrost zawartości diacylogliceroli wewnątrz hepatocytów powoduje wzmożenie aktywności kinazy białkowej C (PKC), a nadmierna akumulacja ceramidów może być przyczyną inaktywacji kinazy białkowej B (PKB), czego skutkiem jest fosforylacja i dezaktywacja substratu receptora insulinowego (IRS-1), co prowadzi do zmniejszenia translokacji transporterów dla glukozy do błony komórkowej (GLUT-2). Znaczenie insulinooporności hepatocytów przede wszystkim objawaia się rozwojem zespolu metabolicznego, wzrostem ryzyka sercowo-naczyniowego i przewpleklym prozesem zapalanym i nowotworzeniem.
Wstęp. Nadciśnienie tętnicze przyczynia się do rozwoju powikłań wielonarządowych, przez co jest jedną z głównych przyczyn zgonów na świecie. Ważna pozostaje wczesna identyfikacja osób chorych na nadciśnienie tętnicze oraz ich skuteczne leczenie. Cel. Ocena wpływu edukacji pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i ciśnieniem tętniczym prawidłowym wysokim na kontrolę i leczenie hipotensyjne. Materiał i metody. W badaniu uczestniczyło 210 osób. Poziom wiedzy i zachowań zdrowotnych badanych w zakresie leczenia hipotensyjnego oceniono przed, a następnie 3 miesiące po ukończeniu programu edukacyjnego. Wyniki. Przeprowadzone szkolenie wpłynęło istotnie na kontrolę i leczenie hipotensyjne jego uczestników. Z ogółu badanych 65.2% przed oraz 69.5% po edukacji stosowało leczenie farmakologiczne (p=0.007). Chorzy systematycznie przyjmowali leki, a także nie przerywali farmakoterapii po normalizacji ciśnienia tętniczego. W przypadku nagłego wzrostu ciśnienia tętniczego badani częściej sami przyjmowali lek hipotensyjny (10.5% vs 43.8%, p<0.001) oraz dodatkowo stosowali techniki relaksacyjne (1.4% vs 11%, p<0.001). Po szkoleniu codziennie kontrolowało ciśnienie tętnicze 49% uczestników, przed programem tylko 24.8% (p<0.001), a 64.3% badanych systematycznie prowadziło dzienniczki samokontroli. Wnioski. Wprowadzenie w Polsce programu edukacyjnego poprawi skuteczność kontroli i leczenia nadciśnienia tętniczego, a przez to zmniejszy częstość występowania jego powikłań.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.