Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 8

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Właściwości sorpcyjne wybranych gatunków ryżu

100%
W pracy wyznaczono izotermy adsorpcji i desorpcji wody dla wybranych gatunków ryżu metodą statyczno-eksykatorową w temperaturze 25°C, w zakresie aktywności wody od 0,113 do 0,932 (adsorpcja) i od 0,810 do 0,113 (desorpcja). Do badań użyto ryż długoziarnisty biały, brązowy, czerwony, czarny i biały parzony. Stwierdzono, że izotermy adsorpcji i desorpcji wody badanych gatunków ryżu miały kształt sigmoidalny i zgodnie z klasyfikacją Brunauera i in. odpowiadały II typowi izoterm. Do opisu izoterm adsorpcji i desorpcji wody zastosowano modele Oswina, GAB, Lewickiego i Pelega. Modele GAB, Lewickiego i Pelega bardzo dobrze opisywały otrzymane izotermy adsorpcji i desorpcji wody. Obliczony średni błąd kwadratowy (RMS) nie przekroczył 6,5 %. Wszystkie izotermy wykazały pętlę histerezy, przy czym największą pętlą histerezy charakteryzował się ryż biały parzony, a najmniejszą ryż czarny. Zawartość wody w monowarstwie wyznaczona w modelu GAB była większa w procesie desorpcji niż w procesie adsorpcji wody dla wszystkich badanych gatunków ryżu. Ryż biały posiadał największą zawartość wody w monowarstwie w obu procesach (7,182 g wody·100 gˉ¹ s.m. – adsorpcja; 11,162 g wody·100 gˉ¹ s.m. – desorpcja). Największą powierzchnię właściwą posiadał ryż biały (254,7 m²·gˉ¹ s.m.), a najmniejszą ryż biały parzony – 158,0 m²·gˉ¹ s.m.
Sodium salts of ethyl N,N-dimethyl- and N,N-dimethylamidophosphoric acids I and II were obtained and their hydrolysis to respective acids was investigated. The salts and acids were characterized by spectral methods (MS, FT/IR, 1H, 13C, 31P NMR).
The activity of the cymiazol salts of oxalic and boric acids against Ascopharea apis fungi was examined. A method of synthesising cymiazol salts was elaborated. The pathogenic fungi were isolated from honeybees infected with chalk brood. Fungistatic and fungicidal properties of the salts were examined in vitro, though their efficacy was tested in vivo in the infected beehives of honeybee colonies. Although cymiazol oxalate showed a slightly higher inhibiting activity than borate (MIC = 0.008 mol/L and 0.012 mol/L, respectively), the latter is a definitely stronger fungicide (MFC > 0.032 mol/L for oxalate, as compared with 0.012-0.014 mol/L for borate). Used separately, none of these active ingredients (boric acid, oxalic acid, cymiazol) was effective as fungicide, exhibiting only fungistatic properties in tested concentrations. High fungicidal efficacy was displayed only by cymiazol borate. Studies on honeybee colonies confirmed the effectiveness of the salts of cymiazol in treating ascosphaeriosis. After 12-16 days of administering sugar syrup containing these preparations, either a considerable alleviation of the symptoms or even their complete abatement were observed. In families cured with a mixture of cymiazol oxalate and borate a complete abatement of symptoms was obtained. Cymiazol salts can be a valuable and safe supplement of fungicidal formulations used in apiculture.
Additional cymiazole salts and oxalic, salicylic, citric and boric acids were received. The study aimed at determining the efficacy of controlling Varroa destructor mites with these salts and their toxicity for honey-bees. The most effective were the boric acid salts (efficacy up to 98.1%), salicylic acid (efficacy up to 96.0%) and the mixture of boric acid salt and oxalic acid salt (efficacy up to 98.8%). The honeybee colonies were treated with sugar syrup (1:1) containing about 200 mg of salt per 1 dm³. The acute toxicity of these salts was lower than the toxicity of the initial cymiazole. Values of LD₅₀ of the above salts were higher than 100 mg/bee.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.