Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 50

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W 1993 roku badano wydajność i wartość paszową zielonki z jesiennego odrostu rutwicy wschodniej (ekotyp miejscowy) po zbiorze roślin na nasiona. Plantacje zostały założone w latach 1980, 1988 i 1989. Badano też plon zielonki rutwicy wschodniej odmiany Gale i rodu 'MOR 198' z pierwszego, wiosennego pokosu, zebranego w fazie pąkowania, w połowie maja 1999 roku. Oceniono wielkość plonu, jego strukturę i niektóre wskaźniki wartości paszowej całych pędów, a także liści, soku wyciśniętego z całych pędów bądź tylko z liści oraz wytłoków. Liście rutwicy wschodniej stanowiły ponad 70% plonu suchej masy zielonki z odrostu jesiennego oraz około 50% plonu odrostu wiosennego. Zawartość składników pokarmowych w tak zebranej rutwicy wschodniej wskazuje na wysoką wartość paszową całej masy nadziemnej i jej przydatność jako surowca do produkcji wartościowego suszu lub koncentratu białkowego z soku wyciśniętego z całych roślin lub tylko z liści. Nie stwierdzono znaczących różnic w wartości paszowej jesiennego odrostu rutwicy wschodniej determinowanych wiekiem roślin. Przy zastosowanej technice wytłoki mogą stanowić surowiec na kiszonkę.
W trzech doświadczeniach polowych na glebie lekkiej w okolicach Bydgoszczy stwierdzono, że jęczmień ozimy w plonie głównym, zbierany nawet w dojrzałości pełnej, umożliwiał wysiew poplonu ścierniskowego jeszcze w lipcu. Wysiew mieszanki seradeli z łubinem żółtym lub słonecznika jako poplonu ścierniskowego po jęczmieniu ozimym zbieranym w dojrzałości mlecznej i w dojrzałości pełnej nie powodował jednokierunkowych, znaczących różnic w wydajności suchej masy i białka ogólnego roślin w poplonie. Mieszanka seradeli z łubinem żółtym plonowała gorzej niż słonecznik, ale była wydajniejsza w produkcji białka ogólnego, przyczyniając się tym do większej wydajności białka ogólnego z pola zmianowania jęczmień ozimy - poplon ścierniskowy.
Określono sukcesję roślin zasiedlającej odłóg jak i poznanie struktury fitocenozy chwastów i jej dynamizmu na ugorze obsianym, w łanie roślin jednorocznych i wieloletnich użytych do konserwacji gleb i pozostawianych bez koszenia czy wypasu. Ocenę zachwaszczenia prowadzono przez pięć lat od momentu zaniechania rolniczego użytkowania gruntów. Analizę botaniczną chwastów, metodą ilościowo-jakościową, wykonywano każdego roku dwukrotnie (przełom maja i czerwca oraz we wrześniu), co pozwoliło na uwzględnienie sezonowości pojawiania się gatunków. Fitocenoza chwastów poszczególnych obiektów doświadczenia: odłogu, ugoru obsianego przemiennie roślinami jednorocznymi jarymi lub ozimymi, ugoru obsianego roślinami wieloletnimi w tym rutwicą wschodnią i stokłosą bezostną w siewie jednogatunkowym oraz ich mieszanką była zróżnicowana pod względem taksonów i ich liczebności. Na odłogu w kolejnych latach ugorowania obserwowano zmiany w zbiorowiskach chwastów. W pierwszym roku zaniechania uprawy na obiekcie dominowały gatunki roczne i zimujące chwastów segetalnych z niewielkim udziałem samosiewów roślin uprawnych. W drugim roku kosztem roślin jednorocznych wyraźniej zaznaczała się obecność nowego pokolenia gatunków zimujących i dwuletnich. W trzecim roku obserwuje się sukcesję roślinności ruderalnej. Od czwartego roku na odłogu uformował się wyraźny piętrowy układ zespołu chwastów. Łan roślin jednorocznych ograniczał zachwaszczenie ugoru, ale nie tak skutecznie jak rośliny wieloletnie. W mieszankach rutwicy ze stokłosą już od drugiego roku uprawy, a w czystych zasiewach rutwicy od trzeciego roku zachwaszczenie było znikome. Przydatność rutwicy wschodniej, stokłosy bezostnej i ich mieszanki do ochrony gleby przed chwastami została w pełni udokumentowana.
W 3 ścisłych doświadczeniach polowych na glebie lekkiej, w warunkach niedoboru wody, badano w trakcie wegetacji zmiany zagęszczenia, wysokości, masy roślin bobiku wraz z jego głównymi organami oraz powierzchni liści odmian Nadwiślański i Dino, a także zmiany masy roślin pszenicy jarej ‘Eta’ i pszenżyta jarego ‘Maja’ w mieszankach z 50 i 70 % udziałem bobiku w normie wysiewu. Badania przeprowadzono na tle zmian cech roślin w zasiewach jednogatunkowych. Obie odmiany bobiku w siewach jednogatunkowych charakteryzowały się podobną wielkością organów rośliny i zbliżoną do siebie dynamiką gromadzenia suchej masy w czasie wegetacji. Rośliny pszenżyta jarego ‘Maja’ były wyższe i większe od pszenicy jarej ‘Eta’, co wynikało z szybszego tempa gromadzenia biomasy. Rośliny bobiku w mieszankach były niższe i nieproporcjonalnie mniej zagęszczone w stosunku do udziału nasion w normie wysiewu. Charakteryzowały się mniejszą masą systemu korzeniowego, a zwłaszcza mniejszą masą i powierzchnią liści. Rośliny pszenicy i pszenżyta w mieszankach były względnie lepiej zagęszczone i większe od roślin w zasiewach jednogatunkowych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.