Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 42

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Ocena zmienności i współzależności między długością kłosa i jego zbitością a wybranymi cechami jakościowymi w kolekcji żyta jarego

100%
Galek R.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2004
|
tom 497
|
nr 1
Materiał badawczy stanowiło 20 form żyta jarego. Doświadczenia polowe zakładano metodą losowanych bloków w czterech powtórzeniach, w dwóch miejscowościach w 1997 roku. Określono długość kłosa, liczbę pięterek, zbitość kłosa, zawartość lizyny, włókna oraz białka w ziarnie. Obliczono fenotypowe współczynniki zmienności oraz współczynniki korelacji między analizowanymi cechami. Analiza wariancji wykazała istotną interakcję genotypowo-środowiskową dla liczby pięterek, zbitości kłosa oraz zawartości lizyny w ziarnie. Stwierdzono istotne zróżnicowanie badanych genotypów żyta jarego pod względem wszystkich badanych cech. Na podstawie współczynników korelacji stwierdzono istotną dodatnią zależność między zawartością lizyny i białka w ziarnie, natomiast ujemną zależność między: zawartością białka i lizyny w ziarnie, a liczbą pięterek i zbitością kłosa.
2

Analiza zmiennosci cech struktury plonu w kolekcji zyta jarego

100%
Galek R.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2003
|
tom 226-227
|
nr 2
339-344
3

Ocena podobienstwa form zyta jarego pod wzgledem niektorych cech uzytkowych

63%
Galek R., Bujak H.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2004
|
nr 231
279-285
4

Elementy struktury plonu nasion i niektore cechy morfologiczne mutantow lubinu andyjskiego [L.mutabilis Sweet] w 2001 roku. Komunikat

63%
Sawicka-Sienkiewicz E., Galek R.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2003
|
tom 226-227
|
nr 2
497-502
5
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Analiza zmienności gatunków z rodzaju Lupinus pod wzglądem plonowania

63%
Galek R., Sawicka-Sienkiewicz E. J.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2004
|
tom 497
|
nr 1
Celem przeprowadzonych badań była wstępna ocena zmienności pod względem cech struktury plonu gatunków z rodzaju Lupinus pochodzących z kolekcji Washington State University - Regional Plant Itroduction Station oraz zgromadzonych w Katedrze Hodowli Roślin i Nasiennictwa - Akademii Rolniczej we Wrocławiu w warunkach Dolnego Śląska. Materiał stanowiło 15 populacji należących do siedmiu gatunków z sekcji: Albus, Angustifolius, Luteus, Pilosus, Atlanticus. Doświadczenie założono metodą losowanych bloków w czterech powtórzeniach. Stwierdzono zróżnicowanie analizowanych obiektów pod względem cech struktury plonu. Najkorzystniejszym indeksem płodności charakteryzowały się wszystkie populacje z sekcji Atlanticus (70%), następnie odmiany Graf i Emir L. angustifolius (64%) oraz rośliny L. palaestinus (40%). Pozostałe obiekty zawiązały strąki od 22 do 35% w stosunku do wykształconych kwiatków. Rośliny z sekcji Atlanticus średnio zawiązywały najwięcej strąków na pędzie głównym, bo od 8 do 11. Największą liczbę odgałęzień pierwszego rzędu wytworzyły rośliny L. hispanicus subsp. hispanicus - 8 sztuk oraz odmiany uprawne L. angustifolius 5-6 sztuk. W pozostałych materiałach nie stwierdzono zróżnicowania pod względem tej cechy, a liczba bocznych rozgałęzień wynosiła od 3 do 4 sztuk. Najwyższą masą tysiąca nasion wyróżniły się gatunki z sekcji Pilosus od 794 do 583 g, podczas gdy w sekcji Atlanticus otrzymano dla masy tysiąca nasion wartości od 190 do 297 g. Odmiany uprawne L. angustifolius miały zbliżone wartości średnich dla masy tysiąca nasion (112-133 g). Masa tysiąca nasion dla L. albus odmiany Butan wyniosła 223 g. Uzyskane wyniki pozwoliły na wytypowanie interesujących materiałów do dalszych badań, wytypowanie form rodzicielskich do programu krzyżowań, mającego na celu określenie możliwości uzyskania mieszańców.
6

Influence of growth regulators [IBA,BA] on anatomical and morphological changes in bromeliads in in vitro culture

63%
Galek R., Kukulczanka K.
Acta Societatis Botanicorum Poloniae
|
1996
|
tom 65
|
nr 3-4
213-219
7

Wielowymiarowa ocena współzależności cech użytkowych w kolekcji żyta jarego

63%
Galek R., Zalewski D.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2010
|
tom 556
|
nr 1
W pracy określono zróżnicowania 20 populacji żyta jarego na podstawie analizy wielocechowej. Doświadczenia w ciągu trzech kolejnych lat (1995-1997) zakładano metodą losowanych bloków w czterech powtórzeniach w dwóch miejscowościach. Oceniono następujące cechy: plon ziarna z poletka, wysokość, liczbę kłosów, masę 1000 nasion, masę hektolitra, zawartość białka ogółem, lizyny i włókna. Dla uchwycenia zachodzących zależności między badanymi właściwościami przeprowadzono porównanie wielowymiarowe. Zastosowano analizę składowych głównych, co pozwala na zredukowanie liczby zmiennych charakteryzujących badane materiały. Ponadto zastosowano hierarchiczną analizą skupień. Analiza składowych głównych pozwoliła na uproszczone przedstawienie wielocechowej zmienności fenotypowej 20 populacji żyta jarego. Stwierdzono, że trzy czynniki wpływają zasadniczo na zmienność obserwowaną w kolekcji. Pierwszy czynnik był uwarunkowany takimi cechami jak: zawartością białka ogólnego, lizyny (dodatnio) i plonu ziarna z poletka (ujemnie), drugi liczbą kłosów z rośliny, a trzeci masą 1000 ziaren. Najbardziej obiecującymi obiektami po kątem badanych cech okazały się odmiany Ludowe i Żyto jare P. Grandosa, ponieważ dobrze plonują, silnie się krzewią i odznaczają się wysoką zawartością białka i lizyny. Zastosowana analiza skupień pozwoliła wydzielić dwie grupy pod względem analizowanych ośmiu cech.
8

Zroznicowanie cech plonu i jakosci w kolekcji zyta jarego

63%
Galek R., Grochowski L.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
1998
|
nr 205-206
45-50
9

Ocena form kolekcyjnych lubinow, pochodzacych z roznych warunkow geograficzno-klimatycznych, pod wzgledem wybranych cech morfologicznych

63%
Galek R., Sawicka-Sienkiewicz E.
Zeszyty Naukowe Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Rolnictwo
|
2001
|
tom 82
31-49
10
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Ocena podobieństwa form żyta jarego na podstawie wybranych cech technologicznych

63%
Galek R., Bujak H.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2002
|
tom 488
|
nr 1
Celem pracy była ocena podobieństwa 20 kolekcyjnych form żyta jarego pochodzących z różnych stref klimatycznych na podstawie kilku cech technologicznych z wykorzystaniem analizy skupień Warda. Doświadczenia polowe zakładano metodą losowanych bloków w czterech powtórzeniach w dwóch miejscowościach przez trzy lata. Analizowano masę 1000 ziaren (g), masę hektolitra (kg) oraz zawartość białka ogólnego (%), lizyny (mg·g⁻¹ ziarniaków) i włókna (mg·g⁻¹ ziarniaków). Analiza wariancji wykazała istotne zróżnicowanie środowisk dla wszystkich badanych cech. Stwierdzono również istotne zróżnicowanie badanych genotypów żyta jarego dla wszystkich badanych cech, za wyjątkiem zawartości włókna w ziarnie. Dla analizowanych cech technologicznych ziarna, oprócz zawartości włókna w ziarnie, wystąpiła również istotna interakcja genotypowo-środowiskowa. Wykreślony dendrogram według metody najdalszego sąsiedztwa Warda pozwolił na podział badanych obiektów na grupy i określenie odległości między nimi. Otrzymano jedenaście grup jednorodnych, z czego aż osiem (SMH-01, 'Gotav', 'Sorom', 'Petka', 'Żyto jare P Grandosa', 'Zenit', 'Wrens Abruzzi', Tiroler') stanowią pojedyncze genotypy. Najbardziej podobne do siebie, pod względem badanych cech jakościowych, okazało się 7 populacji żyta jarego: DL 67/176, DL 67/190, Tiroler Smolicki', Tosevschi', 'Priaborschi', 'Gazelle', 'Bred Bosch'. Następne 2 oddzielne grupy utworzyły również: 'Somro', 'Strzekęcińskie' i SMH-02 oraz 'Ludowe' i 'Karlshulder'.
11
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Ocena gatunków z rodzaju Lupinus pod względem faz fenologicznych i wybranych cech morfologicznych

63%
Galek R., Sawicka-Sienkiewicz E.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2002
|
tom 488
|
nr 1
Łubiny jako grupa wysokobiałkowych roślin uprawnych, ciągle nie są w pełni wykorzystane pomimo wielowiekowej historii uprawy. Trwają prace nad udomowieniem kolejnych dzikich gatunków, które mogą stanowić cenną pulę genową w hodowli łubinów. Celem podjętych badań była ocena faz fenologicznych oraz wybranych cech morfologicznych w warunkach Dolnego Śląska dzikich gatunków z rodzaju Lupinus, otrzymanych z kolekcji Washington State University - Regional Plant Introduction Station oraz będących w posiadaniu Katedry Hodowli Roślin i Nasiennictwa AR we Wrocławiu. Materiał badawczy stanowiło 11 gatunków dzikich oraz 1 odmiana L. albus i 3 odmiany L. angustifolius. Doświadczenie w 2001 roku założono metodą losowanych bloków w czterech powtórzeniach w RZD zlokalizowanym na Swojcu. Oceniono takie cechy morfologiczne jak: wysokość pędu głównego (cm), wysokość całej rośliny (cm), liczbę rozgałęzień bocznych I rzędu (sztuki), długość kwiatostanu (cm), liczbę okółków (sztuki), liczbę kwiatków (sztuki). U badanych populacji przeanalizowano przebieg wzrostu i rozwoju. Określono po ilu dniach nastąpiły wschody, pąkowanie, kwitnienie, początek zawiązywania strąków na pędzie głównym oraz dojrzałość żniwna. Stwierdzono istotne zróżnicowanie badanych obiektów pod względem badanych cech morfologicznych i faz fenologicznych. Najkrótszym okresem wegetacji i osiągnięciem pełnej dojrzałości żniwnej z pędu głównego i pędów bocznych charakteryzowały się populacje L. atlanticus (100-108 dni) i odmiana 'Butan' L. albus (110 dni). Długość faz rozwojowych u badanych genotypów była zróżnicowana i wyraźnie uwidocznił się odmienny rytm wzrostu porównywanych form.
12

Wartość hodowlana wybranych form żyta jarego w kolekcji

63%
Galek R., Kaczmarek J.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2001
|
tom 218-219
419-429
Przeprowadzone badania miały na celu oszacowanie przydatności 20 genotypów pochodzących z różnych stref klimatycznych dla wznowionej hodowli żyta jarego. Określono również współzależności pomiędzy cechami bonitacyjnymi, technologicznymi i ilościowymi. Synteza wyników obejmuje lata 1995–1997. Wśród zgromadzonych obiektów w kolekcji znajdują się interesujące materiały, o szerokim spektrum zmienności analizowanych cech, do badań genetycznych i dalszej hodowli. Spośród 20 badanych populacji kilka wykazywało całkowitą odporność na mączniaka prawdziwego. Na wyróżnienie zasługuje ród SMH–01, którego cechowała wysoka zawartość białka ogólnego (15,4%) i lizyny w ziarnie (5,02 mg/g ziarna), skrócone źdźbło do 131 cm, wysoka wartość masy 1000 ziaren (zaliczanego do ziarna grubego, co jest rzadko spotykane u form jarych). Do poważnych wad badanych rodów i odmian żyta należała długość słomy powyżej 150 cm i duża podatność na wyleganie. Najwięcej korzystnych cech łączyła w sobie odmiana Petka, która charakteryzowała się dobrymi wschodami, odpornością na mączniaka i dobrym plonowaniem.
13
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Ocena tolerancyjności materiałów hodowlanych pszenżyta jarego na toksyczne działanie jonów glinu

51%
Galek R., Bojarczuk J., Kaczmarek J.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2004
|
tom 497
|
nr 1
Badano wpływ jonów glinu w koncentacjach 0 (kontrola), 10, 20, 60 ppm, w środowisku zakwaszonym (pH 4,2) na kiełkowanie nasion i wzrost korzeni siewek 19 mieszańców F₄ i F₅ otrzymanych przez krzyżowanie Triticum durum (LGR 1359/18, odmiana Helidur, odmiana Orjaune) z Triticale (odmiany: Wanad, Kargo, Migo), Triticum aestivum (odmiany: Banti, Helia) z Triticale (odmiany: Wanad, Kargo, Migo) i Secale cereale (odmiany: Abago, Bajtos). Nasiona kiełkowano na bibule, w szalkach Petriego uzupełnionych roztworem wodnym glinu. Określono procent skiełkowanych nasion oraz długość systemu korzeniowego, koleoptyli i liści. Na tej podstawie obliczono indeks tolerancji glinu (IT) według zmodyfikowanego testu Wilkinsa (1978). Najmniej tolerancyjne na glin były: pszenica jara odmiana Jasna i pszenżyto odmiany Kargo. Najwyższą tolerancyjnością charakteryzowały się siewki mieszańców: (Wanad x Helidur) x Wanad, (Kargo x Oijaune) x Wanad, (Kargo x Helidur) x Wanad, (Banti x Bajtos) x Migo, (Banti x Bajtos) x Wanad, (Migo x Helia) x Wanad oraz (Wanad x Helia) x Wanad.
14

In vitro cultures of embryonic axes of Lupinus mutabilis and L. albus

51%
Arendt M., Galek R., Sawicka-Sienkiewicz E.
Acta Biologica Cracoviensia. Series Botanica. Supplement
|
2009
|
tom 51
|
nr 1
15

Influence of powdery mildew, brown rust and stem rust on growth and yield of spring rye

51%
Kaczmarek J., Galek R., Bujak H., Grochowski L.
Plant Breeding and Seed Science
|
1998
|
tom 42
|
nr 1
16

Wielocechowa statystyczna analiza kolekcji łubinu wąskolistnego (Lupinus angustifolius L.)

51%
Zalewski D., Galek R., Sawicka-Sienkiewicz E.
Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Rolnictwo
|
2013
|
tom 104
Celem przeprowadzonych badań było określenie zróżnicowania linii i odmian łubinu wąskolistne­go na podstawie analizy wielocechowej. Do badań wykorzystano siedem genotypów o zdetermi­nowanym typie wzrostu (LAE-1, LAE-2, R/24/99, R108/99, R170, Sonet, Wersal) i osiem o trady­cyjnym (Boruta, Baron, Elf, LAG-24, linia 451, Mulat, Zeus, Graf). W pracy zastosowano analizę składowych głównych, co pozwoliło na zredukowanie liczby zmiennych charakteryzujących bada­ne materiały oraz wykorzystano hierarchiczną analizę skupień. Analiza składowych głównych przeprowadzona na podstawie piętnastu cech badanych geno­typów wykazała, że 77,7% całkowitej zmienności było efektem działania 3 składowych głównych. Pierwsza z nich najsilniej związana była z długością kwiatostanu, liczbą kwiatów oraz liczbą strą­ków i nasion z pędów bocznych, zaś druga składowa - z długością kwiatostanu pędu głównego, liczbą kwiatów na pędzie głównym, liczbą nasion z tego pędu i masą 1000 nasion, natomiast trzecia składowa - z liczbą pędów bocznych i indeksem płodności dla pędu głównego. Badane genotypy na podstawie średnich arytmetycznych piętnastu ocenianych cech pogrupo­wano - stosując analizę skupień. Wykazała ona, że odmiana Wersal wyraźnie różni się od pozosta­łych obiektów. Biorąc pod uwagę położenie genotypów na wykresie w przestrzeni dwóch pierw­szych składowych głównych, stwierdzono większe zróżnicowanie genotypów o tradycyjnym typie wzrostu, a odmiana Boruta najbardziej odbiegała od pozostałych linii i odmian z tej grupy.
17

Porównanie mieszańców międzygatunkowych Lupinus albus (sensu lato) x Lupinus mutabilis pod względem wybranych cech ilościowych

51%
Sawicka-Sienkiewicz E., Galek R., Zalewski D., Augiewicz J.
Biuletyn Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin
|
2006
|
nr 240-241
253-259
Otrzymywanie mieszańców międzygatunkowych w rodzaju Lupinus należy do trudnych zadań. Przez wiele lat podejmowano próby przełamania barier krzyżowalności między gatunkami L. albus x L. mutabilis. W wyniku tych prac otrzymano niewiele nasion z niektórych kombinacji krzyżówkowych. Rośliny mieszańcowe rozmnożono i oceniono w kolejnych generacjach. Celem porównania mieszańców międzygatunkowych między sobą i gatunkami rodzicielskimi przeprowadzono ocenę materiału pod względem wybranych cech ilościowych. Materiał badawczy stanowiło dziewięć mieszańców na poziomie pokolenia F6 i F7 i dziesięć form rodzicielskich (L. mutabilis XM-5, LM-13, LM-34, Mut-45, MUT.136, MUT-628, L. graecus, L.vavilovi, L.termis, L. albus ‘WAT’). Na podstawie przeprowadzonej analizy wariancji stwierdzono istotne zróżnicowanie badanych materiałów dla wszystkich analizowanych cech. Biorąc pod uwagę badane cechy sześć mieszańców — (L. termis x L. mutabilis Mut-628), (L. termis x L. mutabilis KW), (L. vavilovi x L. mutabilis Mut.45), (L. vavilovi x L. mutabilis LM.34), (L. mutabilis XM.5 x L. vavilovi), (L. mutabilis LM.13 x L. graecus) było zbliżonych do form matecznych a dwa mieszańce — (L. albus ‘WAT’ x L. mutabilis Mut.136), (L. termis x L. mutabilis XM.5) do form ojcowskich. Masą tysiąca nasion wyróżniły się cztery mieszańce (L. termis x L. mutabilis Mut. 628, L. termis x L. mutabilis KW, L. vavilov x L. mutabilis Mut.45, i L. vavilovi x L. mutabilis LM-34), które zaliczono do tej samej grupy jednorodnej o masie 1000 nasion powyżej 300 g.
18

Zmienność wybranych cech u mutantów odmiany Emir łubinu wąskolistnego (Lupinus angustifolius L.)

51%
Sawicka-Sienkiewicz E., Galek R., Zalewski D.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2007
|
tom 522
Łubin wąskolistny (Lupinus angustifolius) jest samopylnym, uprawnym gatunkiem o małych wymaganiach glebowych, o korzystnej budowie anatomicznej rośliny, co przyczynia się do słabszego porażania antraknozą w warunkach pola. Łubin ten, podobnie jak inne gatunki rodzaju Lupinus, trudno tworzy mieszańce międzygatunkowe, a jego zmienność naturalna jest ograniczona. To było powodem podjęcia próby indukowania mutacji u odmiany Emir, która była plenną i długie lata utrzymującą się w czołowce odmianą. W wyniku pięciu lat selekcji wybrano 19 mutantów różniących się od odmiany Emir (odmiana wyjściowa). Przeprowadzono charakterystykę pokolenia M₅₋₆ (jednolitych, linii pomutacyjnych) pod względem sześciu faz fenologicznych i jedenastu cech morfologicznych. Oceniono zależności pomiędzy cechami. Najciekawsze mutanty wytypowano do dalszych badań i wykorzystania w programach krzyżówkowych. Szczególnie obiecujące są mutanty (1529, 1323, 1194 i 1077) odznaczające się krótszymi kwiatostanami na pędzie głównym i pędach bocznych, które zawiązują strąki na całej długości kwiatostanu.
19

Mikrorozmnażanie wybranych przedstawicieli rodzaju Lupinus w kulturze merystemów

51%
Galek R., Sawicka-Sienkiewicz E., Buzar M.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2010
|
tom 550
W pracy określono warunki mikrorozmnażania mieszańca (L. termis x L. mutabilis Mut-628) oraz jego form rodzicielskich w kulturze merystemów. Do inicjacji kultury wykorzystano apikalne merystemy. Eksplantaty po sterylizacji zostały wyłożone na pożywkę B5 oraz z dodatkiem regulatorów wzrostu (mg·dm-3): B5 + 1,5 BA, B5 + 1,0 NAA, B5 + 3,0 IBA, B5 + 1,0 NAA. B5 + 1,5 BA + 3,0 IBA. Analizowane formy rodzicielskie i ich mieszaniec wykazały odmienną organogenezę w zależności od warunków kultury. W długoterminowej kulturze merystemów u eksplantatów L. termis na pożywce B5 obserwowano rozwój pędów bocznych i przybyszowych oraz kwitnienie. Pełną morfogenezę (obecność korzeni, pędów bocznych i przybyszowych) stwierdzono na pożywce z dodatkiem auksyny - B5 + 3,0 IBA. Regeneracja roślin, łącznie z ich ukorzenianiem, obserwowano również u L. mutabilis Mut-628 na pożywce B5, B5 + 1,5 BA oraz B5 + 3,0 IBA. U tego gatunku stwierdzono intensywne formowanie tkanki kalusowej. Mieszaniec wykazał podobieństwo w regeneracji do formy matecznej, ale zaobserwowano pewne istotne różnice. Najkorzystniejszy rozwój pędów nastąpił na pożywce B5 z dodatkiem 1,5 BA - 3,0 IBA, ale nie odnotowano formowania korzeni. Na pożywce B5 rośliny mieszańca kwitły podobnie jak forma mateczna. Eksplantaty mieszańca wytwarzały kalus, ale mniej obfity niż forma ojcowska.
20

Induced androgenesis in anther culture of Lupinus angustifolius

51%
Kozak K., Galek R., Sawicka-Sienkiewicz E.
Acta Biologica Cracoviensia. Series Botanica. Supplement
|
2009
|
tom 51
|
nr 1
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.