W końcu drugiej dekady XX wieku nastąpił rozwój tej dyscypliny w Polsce. Początki tej gry są związane ze środowiskiem akademickim. Studenci polskich uczelni Alter i Grodnicki byli pierwszymi tenisistami stołowymi z kraju, którzy wystąpili w mistrzostwach świata (Praga – 1932). Nieoficjalnym mistrzem Wilna został już w 1926 roku tamtejszy AZS. Najpopularniejszym i najlepiej zorganizowanym klubem akademickim tamtych czasów było Żydowskie Akademickie Stowarzyszenie Sportowe z Warszawy. Zawodnicy AZS w badanym okresie zdobywali czołowe miejsca w mistrzostwach Poznania, Wilna, Warszawy. Działacze klubów AZS współtworzyli okręgowe związki pingpongowe w Warszawie, Lwowie, Poznaniu, Lublinie i w Wilnie. Popularyzowali tę dyscyplinę sportu poprzez organizację mistrzostw uczelnianych i międzyuczelnianych. Ping-pong był dyscypliną tanią i ogólno dostępną, traktowaną jako gra rekreacyjna. Tenis stołowy spełnił swoje zadanie jako sposób na aktywną realizację czasu wolnego przez studentów. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktor nauk prawniczych Maksymilian Hornung podjął próbę powołania Polskiego Związku Tenisa Stołowego (1929).