Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 16

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  zroznicowanie odmianowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
In tuber samples of 95 table and 50 starch potato cultivars grown over the years 1988-2005 on light loamy sand at Jadwisin Experimental Station, near Warsaw, the average tuber weight (m) and glycoalkaloids (cTGA) content (according to Berger’s colorimetric method) were determinated. Relationship between the tuber weight and cTGA content was analysed for all tested samples (445) and also for 12 different tuber size classes. The highest mean values (above 100 mg·kg⁻¹ fresh matter; FM) were detected in two classes of the smallest tubers of average weight 20-30 and 30-40 g. The biggest two classes (ranging within 120-130 and 130-154 g) contained smallest TGA amounts: 29 and 39 mg·kg⁻¹ FM, respectively. Divergence of cTGA content was slight (48 to 60 mg·kg⁻¹ FM) in remaining 8 tuber classes (40-120 g) including 90% tested tuber samples in total. Following reciprocal regression describes in the best way the relationship between mean tuber weight and cTGA content in particular classes: cTGA = 18.3 + 2754.3/m; r = 0.900; significance level = 0.01, n = 12. Only the tendency to diminishing TGA content with increasing weight of the tubers was shown at regression analysis for all 445 tested samples without division of tubers size classes. Dangerous TGA level (above 200 mg·kg⁻¹ FM) was observed only in 2% tested tuber samples; 52% showed cTGA content lower than 50 mg-kg-1·kg⁻¹ FM.
W latach 1988–1995 prowadzono na 44 odmianach ziemniaka pomiary ubytków wody z odcię­tych liści. Określano ubytki masy liści w ciągu pierwszej i drugiej godziny po odcięciu z rośliny oraz stosunek obu tych wielkości jako wskaźnik sprawności aparatów szparkowych (W). Ubytki masy liści i wskaźnik (W) były największe przy pomiarach porannych i zmniejszały się istotnie w ciągu dnia. Wartości te były również istotnie zależne od wilgotności i temperatury powietrza. Stwierdzono wysoce istotne zróżnicowanie odmian pod względem badanych parametrów. Metoda ta może być przydatna do pośredniej oceny genotypów ziemniaka pod względem zdolności do obrony przed utratą wody z tkanek.
Oceniono różnice odmianowe pszenżyta ozimego (Dagro, Bolero, Ugo, Malno, Tewo, ród CZR103/85) metodą porównywania diagramów elektroforetycznych gliadyn. Udział procentowy poszczególnych podjednostek gliadyn posłużył do wyznaczenia schematu diagramu badanych odmian pszenżyta. W oparciu o polimorfizm białek gliadynowych określono względne indeksy odmienności dla par odmian. Wartości tego indeksu zawierały się w granicach od 20 do 70%. Znajomość takich wskaźników można wykorzystać do oceny stopnia zróżnicowania genetycznego między odmianami i sprawdzenia efektywności krzyżowania.
W latach 2009/10–2011/12 przeprowadzono ścisłe dwuczynnikowe doświadczenie polowe, którego celem było określenie reakcji mieszańcowych odmian rzepaku ozimego na zróżnicowaną ilość wysiewu nasion, tj. 40 oraz 60 szt.·mˉ². Liczba roślin przed zimowym zahamowaniem wegetacji była zbliżona do zakładanej, a ubytki roślin po zimie wyniosły średnio 14%. W okresie wegetacji istotnie więcej roślin zanikło na obiekcie z gęstszym wysiewem nasion w porównaniu do rzadszego. Plon nasion wyniósł średnio 3,7 t·haˉ¹ dla normy wysiewu 40 szt.·m-2 i 4,3 t·haˉ¹ dla normy 60 szt.·mˉ². Różnicę tę potwierdzono statystycznie. Spośród składowych plonu jedynie liczba łuszczyn na roślinie była istotnie zróżnicowana w wyniku zmiennej normy wysiewu. Liczba nasion w łuszczynie i MTN nie podlegały istotnemu zróżnicowaniu. Zastosowanie wyższej normy wysiewu powodowało wzrost zawartości tłuszczu surowego i zmniejszenie białka ogólnego w nasionach. Uzyskane różnice mieściły się jednak w granicy błędu statystycznego. Na obiekcie z większym zagęszczeniem łanu odnotowano istotny wzrost wydajności tłuszczu z ha. Badane odmiany nie różniły się istotnie składowymi plonu. Odmiana Primus F1 przewyższała istotnie odmianę Visby F1 zawartością tłuszczu w nasionach.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.