Odpady komunalne, pobrane z wielorodzinnych budynków mieszkalnych nowych dzielnic Lublina, kompostowano z dodatkiem aktywatorów (Compostin, osad ściekowy, obornik, dżdżownice) przez 12 miesięcy. W pobranych próbkach analizowano podstawowe właściwości chemiczne, jak również całkowite i rozpuszczalne w H₂O, CaCl₂, CH₃COOH formy ołowiu i cynku.
Ocena zawartości Zn w glebach Polski nie daje jednoznacznej odpowiedzi co do potrzeb nawożenia cynkiem. Analogiczna analiza zawartości cynku w roślinach przynosi bardziej jednoznaczne wyniki, wskazujące na zmniejszanie się zawartości tego pierwiastka w ziarnie pszenicy o 15% na przestrzeni ostatnich 30 lat. W badaniach, oprócz danych literaturowych, wykorzystano wyniki własne zawartości cynku w próbkach ziarna pszenicy jarej pobranych w latach 1987-1989 z 74 punktów doświadczalnych rozmieszczonych na terenie całego kraju. Na podstawie przedstawionych danych nie można wykluczyć potrzeby nawożenia pszenicy cynkiem na niektórych terenach naszego kraju, szczególnie uprawianej na paszę dla zwierząt.
Od 2218 dzieci w wieku 12-15 lat zamieszkałych w Białymstoku i okolicach pobrano próbki włosów w celu oznaczenia w nich zawartości cynku metodą spektrofotometrii atomowo-absorpcyjnej. Stwierdzono znamiennie wyższą zawartość tego bioelementu we włosach dziewcząt.
W pracy przedstawiono wyniki 6-letniego doświadczenia, przeprowadzonego w wazonach gruntowych. Jego celem była ocena przemian, jakim po 2, 4 i 6 latach ulegał Zn wprowadzony do gleby z osadem ściekowym i wyprodukowanym na jego bazie wermikompoście. Chemiczną specjację cynku przeprowadzono metodą Iu, Pulforda i Duncana w modyfikacji Bogacza. Stwierdzono, że proces wermikompostowania osadu z dodatkiem węgla brunatnego prowadzi do znacznego ograniczenia mobilności Zn zarówno w samym wermikompoście, jak i po wprowadzeniu tego materiału do gleby.
W pracy określono zawartość oraz profilowe rozmieszczenie cynku i miedzi w piaszczystych glebach leśnych oligotroficznych siedlisk po długotrwałym okresie stagnowania wód powodziowych. Badania przeprowadzono bezpośrednio po ustąpieniu wód zalewowych (1998 i 1999 rok) w nadleśnictwach Góra Śląska i Wołów. Prace terenowo-gleboznawcze wykonano w średniowiekowych (60-70 lat) drzewostanach sosnowych występujących na glebach rdzawych bielicowych, z cechami gleb zalewowoglejowych. Uzyskane wyniki badań wykazały, że zawartość, a także rozmieszczenie profilowe form całkowitych cynku i miedzi oraz form rozpuszczalnych w HC1 (o stężeniu 1 mol·dm⁻³) w glebach charakteryzuje się wyraźną współzależnością z odczynem, zasobnością w próchnicę i kationową pojemnością sorpcyjną środowiska glebowego. W poszczególnych powierzchniowych poziomach genetycznych gleb, poza ektopróchnicą, kumulacja cynku i miedzi nie przekraczała dopuszczalnych wartości granicznych dla tych pierwiastków według kategorii zanieczyszczenia gleb (strefa 0).
Przeprowadzono badania zawartości cynku w wodach gruntowych, źródlanych, strumieni, drenów, rowów, oczek śródpolnych, odpływów z jezior i rzeki Łyny. Stwierdzono, że zawartość cynku w wodach powierzchniowych terenów rolniczych waha się w granicach 0,02-0,39 mg/dm³, przy średniej 0,10 mg/dm³. Najwyższą zawartością charakteryzowały się wody drenów i rowów. Wody powierzchniowe i gruntowe zawierały 2,5 krotnie więcej cynku niż wody głębinowe. W okresie wiosennym wystąpił wzrost o 50% zawartości cynku w wodach powierzchniowych i o 133% w wodach gruntowych w wyniku spływu i infiltracji topniejącej pokrywy śnieżnej (zanieczyszczonej 0,09 - 0,28 mg Zn/dm³). Rolnicze użytkowanie terenu powoduje wzrost zawartości Zn w wodach o 25% a intensyfikacja rolnictwa podwoiła ilość Zn w wodach. W zlewniach o glebach ciężkich wody zawierały o 20% cynku mniej niż w zlewniach o glebach lekkich. Zawartość cynku w wodach kwaśnych była o 25-60% wyższa niż w wodach obojętnych i lekko zasadowych.
Całkowite zawartości miedzi i cynku w glebach ornych Dolnego Śląska przedstawiono w oparciu o wyniki analityczne 2351 próbek glebowych, pobranych z terenów byłych województw: jeleniogórskiego, legnickiego, wałbrzyskiego i wrocławskiego przez Okręgową Stację Chemiczno-Rolniczą we Wrocławiu. Zróżnicowanie gleb regionu dolnośląskiego pod względem genetycznym, typologicznym i gatunkowym w wyraźny sposób oddziaływało na niejednolitość ich właściwości fizycznych i chemicznych. W większości (60%) gleby należały do bardzo kwaśnych i kwaśnych, ale jednocześnie charakteryzowały się szerokim przedziałem zawartości próchnicy. Pod względem kategorii agronomicznych dominowały gleby zaliczane do ciężkich i średnich. Całkowita zawartość miedzi zawierała się w przedziale 1,0-725,0 mg·kg⁻¹ przy średniej 19,0 mg·kg⁻¹, natomiast cynku w przedziale 8,2-460,0 mg·kg⁻¹ przy średniej 63,6 mg·kg⁻¹. Wartości te były odpowiednio 3 i 2-krotnie wyższe od średnich krajowych zawartości tych metali w glebach użytków rolnych. Uwzględniając wytyczne IUNG dotyczące oceny zawartości metali w glebach, wykazano znaczny udział gleb wykazujących podwyższoną zawartość miedzi (32%) i cynku (24%). W występujących w regionie typach gleb stwierdzono stosunkowo niewielkie zróżnicowania w zawartości miedzi i cynku, najwyraźniej widoczne w madach. Natomiast wyraźnie zaznaczył się wzrost zawartości tych metali w glebach kompleksów pastewnych i górskich. Analiza statystyczna wykazała niewielkie, na granicy istotności dodatnie korelacje zawartości miedzi z badanymi cechami gleb oraz wyraźny wpływ próchnicy (R = 0,45) i części spławialnych (R = 0,31) na poziom zawartości cynku. Regresją wielokrotną wykazano kumulujący wpływ badanych właściwości gleby na poziom zawartości cynku (RZn = 0,51) i miedzi (RCu = 0,23). Wykazano także istotność różnic wyraźnie wyższych zawartości miedzi i cynku w poziomie orno-próchnicznym gleby w stosunku do zawartości w podglebiu, co świadczy o wpływie czynników antropogenicznych i biogennych na zachowanie się tych metali w profilu glebowym.
Badania geobotaniczne w dolinie Poru prowadzono w latach 1992-94. W roku 1993 na łąkach środkowego odcinka doliny pobrano z poziomu darniowego 30 prób z organicznych gleb węglanowych. Oznaczono w nich pH, substancję organiczną, CaCO₃ oraz ogólną zawartość Cu i Zn. Ogólna zawartość Zn i Cu w badanych glebach była zróżnicowana, ale najczęściej wysoka. Prawdopodobnie miało na to wpływ nadmierne uwilgotnienie siedlisk, rodzaj zbiorowiska roślinnego, a także występowanie namułów. Nie stwierdzono wyraźnego wpływu zawartości substancji organicznej i CaCO₃ na zasobność gleby w Zn i Cu.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.