W artykule zaprezentowano wybrane kwestie związane z kapitałem ludzkim w rolnictwie, w tym kwestie jakości tego kapitału oraz problemy pomiaru. Wskazano na rolą kapitału ludzkiego jako podstawowego nośnika i tworzywa kapitału intelektualnego gospodarstw. Omówiono cechy tego kapitału typowe dla gospodarstw rolnych, a zarazem wyróżniające je spośród innych podmiotów rynkowych. Przedstawiono cząstkowe wyniki badań kapitału ludzkiego w gospodarstwach o różnym kierunku produkcji.
W artykule zarysowano problem jakości czynnika ludzkiego w rolnictwie polskim na tle UE. Jako miernik jakości wykorzystano formalny poziom edukacji ludności. Wskazano na perspektywy zmian zatrudnienia w rolnictwie. Omówiono wykształceniu ludności wiejskiej w porównaniu do ludności miast i Polski ogółem. Podkreślono znaczenie edukacji dla zwiększenia absorpcji środków pomocowych, zwłaszcza w kontekście postulowanych zmian WPR. Wskazano na istotną rolę dotychczas stosowanych narzędzi poprawy jakości życia ludności obszarów wiejskich.
Podstawowym warunkiem konkurencyjności zasobów ludzkich na obszarach wiejskich w Polsce jest relatywnie korzystna struktura wiekowa ludności wiejskiej, szczególnie rolniczej. Konkurencyjność obszarów wiejskich w coraz większym stopniu zależy od jakości czynnika ludzkiego, jakim jest wykształcenie. Podstawowe znaczenie w tym zakresie ma system edukacyjny. Wydajny system szkolnictwa ma szansę przygotować młode społeczeństwo obszarów wiejskich do rywalizacji na konkurencyjnym rynku pracy.