W doświadczeniu symulowano epizody wysokich stężeń SO₂ w komorze klimatyzacyjnej. Fumigacji dwutlenkiem siarki poddano: plechy porostów Hypogymnia physodes i Parmelia sulcata oraz organy asymilacyjne (igły) sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) i świerka pospolitego (Picea abies (L.) H. Karst.). Dodatkowo, dla porównania, igły sosny i świerka traktowano roztworami wodoro-siarczanu(IV) sodu NaHSO₃ i siarczanu(IV) sodu Na₂SO₃ na płytkach Petriego. Przeprowadzone badania wykazały wyższą wrażliwość obu gatunków porostów na SO₂ w porównaniu z organami asymilacyjnymi sosny i świerka. Fotobionty porostów reagowały na najwyższe stężenia SO₂ silną degradacją chlorofilu a + b (45,0-85,2%), a objawem zewnętrznym tej reakcji było bielenie plech. Igły sosny i świerka podobnie reagowały zarówno na gazowy SO₂, jak i na roztwory NaHSO₃, natomiast roztwory Na₂SO₃ powodowały znacznie słabsze uszkodzenia. Można zatem uogólnić, że zawartość chlorofilu oraz stopień jego feofitynizacji okazały się przydatnym wskaźnikiem reakcji roślin na związki siarki czterowartościowej.