U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek (pnn) występuje szereg komplikacji klinicznych wynikających z utraty funkcji nerek. Zaburzenia elektrolitowe, a wśród nich wahania poziomu magnezu, należą do jednych z częstszych zjawisk. Ilość wchłoniętego magnezu z przewodu pokarmowego i regulacja jego wydalania przez nerki zapewnia stałe stężenie tego jonu we krwi. Utrata funkcji nerek prowadzi najczęściej do zatrzymania magnezu w ustroju. U pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek, leczonych terapią nerkozastępczą bardzo duży wpływ na stężenie magnezu we krwi ma jego zawartość w płynie dializacyjnym. Hipermagnezemia do wartości 1,5 mmol xdm-3 zwykle jest asymptomatyczna. Wyższe wartości magnezu w surowicy krwi u pacjentów dializowanych często są przyczyną niekorzystnego oddziaływania na kości, funkcję przytarczyc, jak i zaburzenia lipidowe.