Przełom XIX i XX wieku to okres silnego rozwoju turystyki tatrzańskiej, a także lata, w których Zakopane jako ośrodek tego ruchu staje się konkurencją dla Krynicy, Rabki, Szczawnicy, czy też licznych kurortów w Karpatach Wschodnich. Dokonania pionierów turystyki tatrzańskiej stanowiły temat zainteresowania lokalnej prasy, której dynamiczny rozwój następował wraz ze zwiększającą się frekwencją odwiedzających Zakopane. W latach 1891–1914 w Zakopanem ukazało się ogółem dwanaście czasopism, w których oprócz spraw związanych z rozwojem społeczno-gospodarczym Zakopanego wiele miejsca zajmowało propagowanie turystki, sprawozdania z odbytych wycieczek górskich, działalność Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Na łamach zakopiańskiej prasy odbywała się dyskusja na budzący kontrowersje temat dotyczący budowy kolejki na Świnicę. Początkiem XX w. w lokalnej prasie publikują swoje artykuły propagatorzy sportu i rekreacji: Leopold Świerz, Stanisław Będzikiewicz, Eugeniusz Piasecki, Stanisław Barabasz i Mariusz Zaruski.
Celem artykułu było przedstawienie rozwoju sportu szermierczego we wschodniej Słowacji. Szermierka swym pochodzeniem sięga zamierzchłych czasów, określano ją jako rycerską sztukę władania białą bronią. W czasie, kiedy wiele dyscyplin sportu było w stadium początkowego rozwoju, europejska szermierka miała już rozwinięty system metodycznego nauczania, który był wzbogacony obszerną literaturą. Dzieje szermierki wschodniej Słowacji nie doczekały się dotychczas pełnego i synte-tycznego opracowania, chociaż ta dyscyplina odegrała w rozwoju słowiańskiej kultury fizycznej do-niosłą rolę. Artykuł przedstawia fakty historyczne szermierki sportowej we wschodniej Słowacji – w Koszycach. Metodę badawczą oparto o bezpośrednie i pośrednie ustalenie faktów, wykorzystując wyjaśnienia deskrypcyjne i kauzalne. Dokonano analizy dostępnych źródeł drukowanych, ikonogra-ficznych i innych materiałów źródłowych. Rozwój szermierki na Słowacji nastąpił w pierwszej po-łowie XIX wieku w drugim co do wielkości mieście monarchii austro-węgierskiej w Bratysławie. W 1844 roku fechmistrz Ferdynand Martinengo nauczał szermierki w prywatnej Bratysławskiej Akademii Szermierczej. Sport szermierczy w regionie wschodniej Słowacji swoje istnienie i usta-wiczny rozwój zawdzięczał zaangażowaniu i ofiarności prof. Pačenovskiego oraz fechmistrzów, któ-rzy potrafili podnieść poziom sportowy swoich zawodników w kraju i w skali międzynarodowej.