Ubezpieczenie emerytalno-rentowe jest jednym z głównych narzędzi polityki socjalnej państwa wobec ludności rolniczej. Obecnie funkcjonujący system tego ubezpieczenia został oparty na składce wymierzanej w jednakowej wysokości i oferuje rolnikom szeroki zakres świadczeń. Udostępniane jednak nim emerytury i renty są znacznie niższe niż oferowane z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Podstawowym mankamentem analizowanego ubezpieczenia jest drastyczny brak zrównoważenia wpływów i wydatków funduszu emerytalno-rentowego i oparcie wypłat świadczeń na dotacjach budżetowych państwa. Od pewnego czasu podejmowane są działania mające na celu ograniczenie niesamodzielności finansowej systemu. W połowie bieżącej dekady zaostrzono przepisy określające dostęp do systemu, a w bieżącym roku podwyższono kwoty składek dla ubezpieczonych z gospodarstw rolnych o największej powierzchni. Efekty finansowe wywołane wprowadzeniem ostatnich zmian przepisów prawnych mają jednak charakter marginalny. Badania wskazują jednak na możliwości zwiększenia wpływów ze składek w przychodach funduszu emerytalno-rentowego.