W latach 1995-1997 badano zachwaszczenie pszenicy jarej w 4 gospodarstwach ekologicznych i 4 konwencjonalnych na terenie byłego województwa toruńskiego. Wybrano bardzo dobre gospodarstwa o zbliżonych warunkach siedliskowych. W gospodarstwach ekologicznych zwalczano chwasty bronowaniem, a w konwencjonalnych herbicydami. Zachwaszczenie oceniano dwukrotnie w ciągu okresu wegetacji. Pierwszy raz w fazie krzewienia zboża, przed zastosowaniem herbicydów w gospodarstwach konwencjonalnych, określono liczbę i skład gatunkowy flory segetalnej. Drugi raz w fazie dojrzałości mlecznej pszenicy jarej ustalono skład gatunkowy i powietrznie suchą masę chwastów. W obu terminach badań stwierdzono większe zachwaszczenie pszenicy jarej z upraw ekologicznych niż z konwencjonalnych. Lista gatunków chwastów z upraw ekologicznych była bogatsza niż z pól konwencjonalnych. W okresie krzewienia pszenicy jarej wynosiła ona odpowiednio 46 i 39, a w fazie dojrzałości mlecznej 52 i 28 taksonów. W dojrzałości mlecznej pszenicy jarej z upraw ekologicznych liczba (203 sztuki ) i powietrznie sucha masa chwastów (41,5 g·m⁻²) była ponad 4-krotnie większa niż z upraw konwencjonalnych. W tym okresie badań dominującymi gatunkami chwastów w pszenicy jarej z gospodarstwach ekologicznych były: Chenopodium album, Vicia hirsuta, Veronica persica, Stelaria media i Viola arvensis, natomiast w uprawach konwencjonalnych Poa annua, Stellaria media, Chenopodium album, Matricaria maritima ssp. inodora oraz Agropyron repens.