Regionalizacja kraju, decentralizacja władzy i samorządność terytorialna tworzą ramy funkcjonowania państwa i społeczeństwa. Regionalizacja wskazuje na trwałe zróżnicowania determinujące rozwój, decentralizacja umożliwia sprawne funkcjonowanie państwa, a samorządność terytorialna wpływa na możliwość kształtowania struktur społeczeństwa obywatelskiego. Warunki te spełnia podział kraju na 12 do 17 regionów.
Będąca przedmiotem rozważań regionalizacja dla celów administracyjnych ma w Europie Zachodniej stosunkowo bogate tradycje. Szczególne doświadczenia ma w tym zakresie Francja. Regionalizacja we Francji, aczkolwiek odbiegająca w swych rozwiązaniach od reform regionalnych innych państw kapitalistycznych, wskazuje na obiektywną potrzebę tworzenia nowych, pośrednich szczebli zarządzania. Regiony wychodzą naprzeciw obiektywnym potrzebom zapewnienia sprawnego systemu zarządu lokalnego. Ich powołanie leży zarówno w interesie władz rzędowych, jak i dotychczas funkcjonujących związków samorządowych. Odciążają jedne i drugie władze. Stwarzają im szanse koncentrowania się na zadaniach dla nich najważniejszych. Stąd też nawet w państwach, gdzie u podstaw regionalizacji legły czynniki polityczne, następuje charakterystyczna ewolucja regionalizmu. Regionalizacja polityczna przeradza się w regionalizację administracyjną. W rezultacie regionalizacja nie tylko nie zagraża samodzielności gminy, ale leży w jej interesie. Region przejmuje bowiem zadania, których realizacją państwo zmuszone było obarczyć już istniejące związki samorządowe, a w tym i gminy.