Od przyjęcia Porozumienia Paryskiego w 2015 roku, na każdym spotkaniu sygnatariuszy Konwencji Klimatycznej próbuje się zachęcać kraje uboższe do podejmowania działań na rzecz ograniczenia emisji dwutlenku węgla. Działania te są dobrowolne i w wielu przypadkach nie dają rękojmi na skuteczne jej ograniczenie w sensownej perspektywie czasowej. Tymczasem istnieją instrumenty, za pomocą których kraje zamożniejsze mogłyby ułatwiać krajom uboższym podjęcie działań prowadzących do zahamowania katastrofy klimatycznej. Spotkanie w Madrycie w 2019 roku stanowiło krok w kierunku wdrożenia takich instrumentów w ramach artykułu 6 Porozumienia Paryskiego.
W 2015 roku świat zapoczątkował nowy etap starań o ochronę klimatu. Dotąd przyjmowano, że owe starania stanowiły obowiązek tylko krajów wysoko uprzemysłowionych, tak jak to przewidywał Protokół z Kioto. Natomiast Porozumienie Paryskie obejmuje wszystkie kraje - również te, przed którymi perspektywy uprzemysłowienia dopiero się otwierają. Artykuł 6 tego Porozumienia umożliwia współpracę międzynarodową, która jest w stanie potanić ochronę klimatu, a w konsekwencji ułatwić sygnatariuszom deklarowanie ambitniejszych zadań niż dotychczas.