W warunkach doświadczenia wazonowego wapnowanie gleby bardzo kwaśnej przyczyniło się do przyrostu plonu jęczmienia jarego. Rośliny rosnące na glebie kwaśnej gromadziły większą ilość fosforu zarówno w ziarnie, słomie i korzeniach niż zebrane z gleby wapnowanej. Wapnowanie oraz nawożenie azotem i fosforem przyczyniło się do lepszego pobrania oraz wykorzystania fosforu przez rośliny, które więcej tego składnika pobrały z superfosfatu potrójnego niż z mączki fosforytowej. Wykorzystanie fosforu było również większe z superfosfatu niż z mączki, niezależnie czy nawozy te zastosowano na glebę kwaśną czy wapnowaną.
Fosfor jest niezbędny dla rozwoju wszystkich organizmów żywych i jest elementem reakcji biochemicznych związanych z gromadzeniem lub uwalnianiem energii.. Jest on niezbędny do fotosyntezy i metabolizmu roślin. Fosfor wpływa na wytworzenie obfitego systemu korzeniowego przez rośliny, a tym samym zmniejsza ich wrażliwość na stresy środowiskowe, a także umożliwia intensywne pobieranie składników mineralnych z gleby. Odpowiednia zawartość fosforu w roślinach jest istotna dla uzyskania wysokich i dobrych jakościowo plonów. Wysoką zawartością fosforu przyswajalnego charakteryzuje się ok. 19% gleb Polski, natomiast 48% wykazuje niską zasobność w ten składnik. Jednak nawet na glebach zasobnych w fosfor rośliny mogą wykazywać symptomy jego niedoboru, gdyż pierwiastek ten bardzo łatwo ulega procesowi uwstecznienia i przechodzi w formy trudno dostępne dla roślin. O dostępności fosforu dla roślin, oprócz zasobności gleby, decydują również warunki siedliska oraz stosowana agrotechnika. Ważnym jej elementem jest regulacja zachwaszczenia, gdyż chwasty bardzo często skutecznie konkurują z rośliną uprawną o fosfor Duże znaczenie w zwiększaniu dostępności fosforu mogą mieć również oddziaływania międzygatunkowe w ryzosferze w uprawach mieszanych roślin.