Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 56

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  plany miejscowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Racjonalne kształtowanie i gospodarowanie zasobami środowiska jest zbyt słabo wykorzystywane w praktyce planowania miejscowego. Bardzo rzadko wykorzystuje się metody zapisu w ustaleniach planów kreatywnych możliwości ochrony środowiska. Stosowane prawie wyłącznie ograniczenia i zakazy znajdują negatywny oddźwięk w społeczeństwie. Ranga i zakres problematyki ochrony środowiska w planie miejscowym określone są przez przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz tzw. przepisy szczególne do wymienionej ustawy, które odnoszą się do ochrony zasobów przyrody i ochrony krajobrazu. Wpływ na sposób ujęcia analizowanej problematyki w planie miejscowym mają też przepisy regulujące zagadnienia ustrojowe nie dotyczące bezpośrednio przedmiotu planu miejscowego, lecz tworzące ramy systemowe dla gospodarki przestrzennej i jej podmiotów. Warto zwrócić uwagę na następujące kwestie wynikające z analizy przepisów prawa: - ład przestrzenny, ochrona środowiska i przyrody, zieleń gminna i zadrzewienia należą do dziedzin interesu publicznego o charakterze lokalnym, za który ponosi odpowiedzialność samorząd, - konsekwentnie realizowana ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym stanowi mocne oparcie dla realizacji ochrony środowi-ska przyrodniczego i krajobrazu, ponieważ plan miejscowy w swym prawidłowym kształcie winien zawierać regulacje problemów dotyczących ochrony środowiska przyrodniczego, krajobrazu i zdrowia ludzi, - postanowienia zawarte w ustawie Prawo ochrony środowiska zobowiązują w planach miejscowych do przyjmowania rozwiązań niezbędnych dla ochrony jakości środowiska, przywracania stanu środowiska czy zachowania walorów krajobrazu, co w powiązaniu z definicją pojęcia ochrony środowiska zamieszczoną w tej ustawie racjonalnego kształtowania środowiska jako kierunku działań ochronnych. W zaprezentowanych poniżej przykładach planów miejscowych zwrócono szczególną uwagę na kreatywne możliwości kształtowania środowiska, mające na celu ochronę jego istniejących walorów i ich wzbogacenie. Projekt planu obszaru Chełm-Zakamycze w rejonie Woli Justowskiej w Krakowie jest przykładem planu, w którym zapis ustaleń planu mial na celu stworzenie komponowanej przestrzeni harmonizującej funkcje przyrodnicze, rekreacyjne i mieszkaniowe. Zachowanie odpowiednich proporcji pomiędzy terenami otwartymi a zabudową, podnoszenie standardu zabudowy oraz atrakcyjności krajobrazowej, a także kształtowanie lokalnych przestrzeni publicznych realizowano w planie przy udziale społeczności lokalnej. Na przykładzie projektu planu centrum Libiąża opisano zastosowanie sposobu zapisu ustaleń planu, w którym tradycyjne treści wzbogacono o ustalenia dotyczące zasad kompozycji urbanistycznej, kompozycji zieleni i formy architektonicznej pozwalające na stopniową realizację spójnej kompozycyjnie całości. W planie centrum Libiąża przewidziano przeznaczenie terenów na zieleń parkową, komponowaną przestrzeń trawiastą "Błonie" oraz system zielonych przestrzeni publicznych, obejmujących również tereny boisk przyszkolnych. Całość uzupełniają otwarcia widokowe na rozległą panoramę otaczających miasto terenów leśnych i zielonych oraz istotne dominanty urbanistyczne. W podsumowaniu podkreślono, że plan miejscowy, który zgodnie z przepisami prawa ma moc prawa powszechnie obowiązującego na obszarze objętym planem i w zakresie ustalonym tym planem jest wiodącym instrumentem sterowania procesami zagospodarowania przestrzeni. Jeżeli precyzyjne ustalenia planu miejscowego będą się odnosić do ochrony środowiska, to staną się skutecznym narzędziem realizacji idei ochrony s'rodowiska na etapie realizacji planu miejscowego. Zaprezentowane doświadczenia planistyczne wskazują, iż możliwe jest inne podejście do tego problemu, polegające na stworzeniu warunków przestrzennych do racjonalnego kształtowania środowiska obok działań o charakterze zachowawczym. Zdaniem autorów, jedynie kompleksowe podejście w rozwiązaniach planistycznych do elementów środowiska i różnorodnych rodzajów działań ochronnych, a w szczególności racjonalnego kształtowania środowiska, w dostosowaniu do specyfiki obszaru objętego planem stwarza warunki przestrzenne do praktycznej realizacji idei ochrony środowiska w postaci komponowanego ładu przestrzennego.
Przy budowie Systemów Informacji Przestrzennej w zakresie warstwy planów miejscowych najwięcej problemów stwarza niekompatybilność wyjściowych zasobów analogowych z systemami informatycznymi. Polega ona na różnorodności konstrukcji, w wielu przypadkach braku spójności logicznej struktury dokumentów, rysunków planów oraz niepotrzebnej, nadmiernej ich złożoności. Prowadzi to do ograniczenia możliwości łączenia danych w jednorodną warstwę. W większości przypadków powoduje redukcję funkcjonalności analitycznej do prostego wyświetlania pogrupowanych informacji (bez możliwości dokonywania manipulacji i przetwarzania danych za pomocą działań logicznych lub zapytań SQL). Do podstawowych przyczyn powstania tych problemów należą: 1. System planowania wynikający z obowiązujących przepisów prawnych, narzucający ograniczenia dotyczące dostępnych prawnie zespołów narzędziowych, jakie można stosować przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. 2. Procedury wynikające z obowiązującego prawa, określające proces sporządzania planu miejscowego, które z powodu niezbyt logicznego trybu również wprowadzają ograniczenia jakościowe finalnego produktu, jakim jest zatwierdzony plan miejscowy. 3. Brak powszechności stosowania ujednoliconych zasad zapisów planów miejscowych, ich niedostatecznie precyzyjna logicznie wewnętrzna struktura budowy ustaleń i zbyt mały stopień słownikowania narzędzi i definicji. Zbyt duża zawartość otwartego tekstu oraz nikła ilość mierzalnych (liczbowych lub kwantyfikowanych) wskaźników łatwo transferowalnych do systemów baz danych. 4. Niska znajomość zagadnień informatycznych, a w szczególności SIP w środowisku planistów i urbanistów na kierowniczych lub eksperckich stanowiskach. Należy sobie postawić pytanie, czy możliwe jest takie połączenie praktyki planistycznej z informatyką, aby wytworzyć bardziej efektywne systemy zarządzania przestrzenią i w efekcie większy ład przestrzenny, dochód z przestrzeni i poprawę warunków życia mieszkańców wspólnoty gminnej. Jestem przekonany, że istnieje możliwość takiego skonstruowania zestawu narzędziowego stanowiącego zasady zapisu planów miejscowych, na podstawie którego możliwe jest stworzenie logicznie spójnego planu miejscowego i dodatkowo przemyślanej i jednorodnej w swej strukturze bazy danych. Praca nad systemem musi być prowadzona przez wszystkie uczestniczące w procesach zarządzania przestrzenią komórki samorządu lokalnego. Jest to konieczne w celu kategoryzacji, ujednolicenia i usystematyzowania informacji potrzebnej do budowy systemu.Analizując zasoby danych zawartych w planach miejscowych, można stwierdzić, że występują one w dwóch postaciach - analogowej i cyfrowej. Na potrzeby tworzenia SIP należy te dane usystematyzować i ujednolicić, przekształcając zasób przy pomocy narzędzi komputerowych i informatycznych.
W artykule przedstawiono rozwiązania zawarte w planie miejscowym gminy Raciechowice, sporządzonym w dostosowaniu do warunków funkcjonowania samorządu lokalnego w latach 90. Stanowią one autorską próbę podejścia do tego problemu, a zarazem uwzględnienia wymagań nowej ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.
Przygotowywana reforma planowania miejscowego przewiduje standaryzację opracowań planistycznych, o czym mówi art. 9 ust. 3, projektu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym: "minister właściwy do spraw gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady sporządzania planu rozwoju przestrzennego gminy, w tym zawartość projektu planu, rodzaje materiałów planistycznych i materiałów kartograficznych, skale opracowań, stosowane oznaczenia, nazewnictwo, rodzaje standardów oraz sposób dokumentowania uzgodnień". Wprowadzenie szczegółowych zasad sporządzania planów miejscowych nie jest w praktyce planistycznej zagadnieniem nowym. Wszystkie dotychczas funkcjonujące przepisy związane z zagospodarowaniem przestrzennym, w mniejszym lub większym stopniu definiowały m.in. zawartość projektu planu, rodzaje materiałów planistycznych, skale opracowań itp. (Giedych, Szumański, 2000). Należy jednakże podkreślić, iż jedynie zapisy Zarządzenia nr 47 Przewodniczącego Komitetu Budownictwa Urbanistyki i Architektury z 1968 roku, definiowały oznaczenia stosowane w rysunku planu. Przepisy tego zarządzenia, choć już nie obowiązują, silnie utrwaliły się w praktyce urbanistycznej. Zakres ujednoliconych oznaczeń urbanistycznych jest dziś nie wystarczający, co szczególnie łatwo zauważalne jest na przykładzie systemu wypoczynkowego. Dla pełnego opisu struktury funkcjonalnej i przestrzennej systemu wypoczynkowego potrzebne jest stworzenie nowych oznaczeń, które winny być rozszerzeniem tych, które zostały wypracowane przed laty, co realizuje zasadę dobrej kontynuacji, stanowiącej jeden z warunków poprawy ładu przestrzennego, o której mowa m.in. w Programie Rządowym Gospodarka Przestrzenna, Nieruchomości, Budownictwo Mieszkaniowe. W artykule zawarty jest autorski projekt ujednoliconych oznaczeń urbanistycznych w rysunku planu, właściwych dla kształtowania struktury funkcjonalnej i przestrzennej systemu wypoczynkowego.
Mapa odgrywa istotna rolę w planowaniu przestrzennym, ponieważ umożliwia czytelne zobrazowanie ustaleń opracowań planistycznych w przestrzeni geograficznej. Jednak charakter map, sposób ich opracowania oraz przyjęte założenia metodyczne powinny odpowiadać funkcjom oraz głównym celom poszczególnych opracowań planistycznych. Tymczasem w Polsce sposób podejścia do wykonywania map do studium oraz rysunku planu miejscowego w praktyce jest bardzo zbliżony. Niniejszy artykuł stanowi krótką ocenę pod kątem kartograficznym graficznego zapisu ustaleń studium oraz planów miejscowych, która może stanowić przyczynek do dalszej dyskusji na temat jakości oraz graficznego wyrazu tych map.
Poznan, in seven years has consistently implement a public consultation on the draft of local development plans. The article is a description of good practices undertaken by the city authorities, which aims to involve residents in the process of making important, spatial decisions for Poznan. These actions minimize conflicts arising on the background of planning. The article describes the assumptions and examples of implementation of the program.
The article analyses the issue of admissibility of submission of a complaint to the local plan of spatial management to administrative courts. The question is first of all concerned with entities that are entitled to submit complaints because they have to disclose violation of the legal interest. The prerequisite is not met if only factual interest is violated. Basically, such interest is possessed by the owner of the property with which the complaint is concerned. However, as indicated in jurisdiction, such interest may also be possessed by the owners of neighbouring properties if the local plan directly influences their rights and liabilities. Social organisations acting on behalf of the community do not have this right because a complaint to a local legal act is not an actio popularis. Another issue that was analysed are the strictly procedural questions of necessity of preceding the complaint with a claim for removal of law infringement.
Funkcjonowanie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym na szczeblu lokalnym. Procedura formalno-prawna sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Doświadczenia zdobyte podczas opracowywania planów miejscowych. Propozycja wprowadzenia zmian do obowiązujących przepisów prawa w zakresie planowania miejscowego. Wnioski do procedury legislacyjnej.
Wykonywanie prognoz oddziaływania na środowisko miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego odgrywa ważną rolę w rozstrzyganiu konfliktów, które wynikają ze ścierających się przeciwstawnych tendencji do swobodnego dysponowania własnością oraz ochrony przed lokalizowaniem w danym terenie jakichkolwiek uciążliwości. Możliwości prognozowania skutków planów są różne w różnych sytuacjach pod względem dokładności i możliwości wymiarowania przewidywanych oddziaływań. To zróżnicowanie nie musi oznaczać, że prognoza jest wykonana dobrze lub źle. Związane jest to przede wszystkim z charakterem ustaleń planu, ale również z mogącą wystąpić niewystarczającą dostępnością do potrzebnych danych. Najistotniejsze ograniczenia wynikają z samej istoty ustaleń planu, które rzadko przesądzają jednoznacznie i precyzyjnie sposób zagospodarowania danego terenu. Na przykład w ramach określonego przeznaczenia i warunków zagospodarowania mogą powstać obiekty usługowe, które będą bardziej lub mniej wpływały na warunki życia w otoczeniu. Dane o środowisku wykorzystywane do sporządzania prognozy pozyskuje się przede wszystkim z istniejących dokumentacji i opracowań. Bardzo rzadko ze względów czasowych, finansowych czy metodycznych można wykonać badania czy pomiary. Kompletność informacji o środowisku w dużym stopniu zależna jest od stopnia zbadania danego terenu, położenia w stosunku do punktów monitoringu czy nawet praktycznej dostępności do danych istniejących. Przedstawiono przykłady pokazują trzy różne sposoby podejścia w prognozie do problemu uciążliwości związanych z ruchem samochodowym. Prognozy, z których pochodzą przykłady wykonane były przez ten sam zespół dysponujący w każdym z omawianych przypadków podobnym czasem oraz środkami finansowymi. Zróżnicowanie sposobu ujęcia podobnego zagadnienia spowodowane było różnymi warunkami planistycznymi, które stwarzały zarówno różne możliwości uzyskania danych pozwalających na oszacowanie zagrożenia, jak i różne możliwości wykorzystania uzyskanych wyników do prac planistycznych. W stosunku do istniejących ulic możliwe jest oszacowanie zasięgu uciążliwości i sformułowanie ustaleń planu pozwalających na dostosowanie sposobu zagospodarowania terenu do lokalnych warunków. W przypadku ulic projektowanych nie zawsze istnieją możliwości oszacowania w prognozie poziomu i zasięgu uciążliwości i konieczne może być ograniczenie wyników prognozy do sformułowań opisowych. Przepisy wprowadzone przez Ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska umacniają funkcje prognoz w planowaniu przestrzennym. Dodatkowo wprowadzają też regulacje pośrednio związane z tymi dokumentami. Jako najistotniejsze można wymienić następujące przepisy: - obowiązek sporządzania planów w oparciu o opracowania ekofizjograficzne, - regulacje dotyczące dostępu do informacji o środowisku, - wprowadzenie pojęcia standardów środowiska.
Na przykładzie Łomży przedstawiono analizę szczegółowości zapisów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego w kontekście ochrony zabytków, dziedzictwa kulturowego i obszarów chronionych. Charakterystyka uchwał miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz konfrontacja przepisów prawa lokalnego zdefiniowanych w planie miejscowym ze stanem istniejącym przyczynią się do określenia stopnia ochrony i zachowania krajobrazu kulturowego w gospodarce przestrzennej.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.