Orlik grubodzioby Aquila clanga jest najrzadszym i najsłabiej poznanym gatunkiem orła w Europie. Niepokojące zmiany biotopowe, związane głównie z osuszaniem torfowisk – podstawowych terenów łowieckich – są jedną z najważniejszych przyczyn zanikania tego gatunku. Wnikanie pokrewnego gatunku – orlika krzykliwego Aquila pomarina – w zmienione biotopy orlika grubodziobego i coraz częściej zachodzące zjawisko hybrydyzacji między tymi bliźniaczymi gatunkami są poważnym zagrożeniem dla egzystencji populacji. Kotlina Biebrzańska jest obecnie jedyną krajową ostoją gatunku. Od 1992 r. prowadzony jest przez polsko-niemiecką grupę ornitologów monitoring populacji z wykorzystaniem telemetrii satelitarnej. Wyniki badań uzyskane za pomocą telemetrii stanowiące podstawę do prowadzenia działań ochronnych. Komitet Ochrony Orłów wspólnie z Biebrzańskim Parkiem Narodowym i administracją Nadleśnictwa Rajgród utworzył 48 stref ochronnych wokół gniazd obu gatunków orlików. Na terenie parku narodowego zbudowano 90 sztucznych platform gniazdowych, rozpoczęto proces odkrzaczania i wykaszania żerowisk. Podjęto też pierwsze działania zmierzające do podniesienia poziomu wód w kotlinie.