Obserwowany w Polsce wzrost liczebności zwierzyny grubej, której głównym miejscem bytowania są ekosystemy leśne, dostarczające pokarmu i schronienia powoduje określone konsekw encje przyrodnicze i gospodarcze. W niektórych rejonach kraju liczebność zwierząt kopytnych jest tak duża, że może to zagrażać trwałości lasów. Zdaniem wielu leśników zwierzyna stanowi główną barierę dla osiągania celów hodowlanych. Stosowane powszechnie sposoby zapobiegania uszkodzeniom, polegające głównie na mechanicznej (przede wszystkim grodzenia) i chemicznej ochronie upraw i młodników przed jeleniowatymi oraz obniżaniu lokalnego zagęszczenia zwierzyny poprzez odstrzał, nie rozwiązały problemu. Uszkodzenia drzewostanów w ostatnich pięciu latach systematycznie się zwiększają. Najbardziej zagrożone są młodniki i uprawy. Wydatki Państwowego Gospodarstwa Leśnego LP na ochronę lasu przed zwierzyną sięgnęły 150 mln złotych w 2012 roku. Obecnie ogranicza się cięcia rębnią zupełną na rzecz rębni złożonych. Coraz częściej powraca się do idei lasu naturalnego. Presja zwierzyny na środowisko leśne wymusza szukania dróg rozwiązania problemu. Istnieje potrzeba zaakceptowania przez gospodarkę leśną obecności zwierzyny w lesie jako naturalnego komponentu układu ekologicznego i ustalenie celów hodowlanych oraz takie zagospodarowanie lasu, które pozwoliłoby uniknąć koncentracji uszkodzeń a ich poziom uczyniło jednym z czynników naturalnej presji selekcyjnej, możliwy do przyjęcia od strony ekonomicznej.