Jednym z ważniejszych czynników powodujących proces erozji wietrznej gleby jest jej mechaniczna uprawa, podczas której do gleby wnoszona jest duża ilość energii. W warunkach niskiej wilgotności powoduje to silną destrukcję gleby, polegającą na zmianach w wielkości agregatów glebowych. Energia uprawy przekazywana jest glebie dwiema drogami: przez koła jezdne ciągników i maszyn rolniczych oraz przez elementy robocze maszyn i narzędzi rolniczych. W niniejszej pracy przedstawiono całkowite, roczne ilości energii wnoszone do gleby (kJ/m²) przy uprawie ziemniaków oraz zbóż jarych. Stwierdzono przy tym znaczny udział energii wnoszonej do gleby przez koła jezdne. Przedstawiono również koncepcję zmniejszenia energii ugniatania, a przez to także zmniejszenia podatności gleb na erozję wietrzną, przez zastosowanie oryginalnego, taśmowego mechanizmu jezdnego zamiast tradycyjnych kół jezdnych.
W pracy zaproponowano oryginalne określenie powierzchni współpracy opony z glebą. Przedstawiono model matematyczny opisujący powierzchnię współpracy opony z glebą w kontekście parametrów konstrukcyjnych i eksploatacyjnych, a w szczególności nacisków jednostkowych.
W pracy określano wpływ stanu gleby (wyrażony stopniem jej ugniecenia przejazdami ciągnika), wymiarów ogumienia i obciążenia osi ciągników rolniczych na zmiany wartości jednostkowych nacisków powstających na powierzchni kontaktu opony z podłożem. Badania przeprowadzono w warunkach polowych, dla 12 różnych stopni zwięzłości gleby uzyskiwanych wielokrotnymi przejazdami ciągnika tym samym śladem, dla sześciu opon stosowanych w trzech typach ciągników rolniczych: MF 255, Ursus 4512 i Ursus 1234.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.