Celem pracy było zbadanie wpływu rtęci na przeżywalność narybku karpia (Cyprinus carpio L.) w zróżnicowanych warunkach termicznych. Materiał doświadczalny stanowiły karpie o średniej masie 50 g pochodzące z jesiennego odłowu. W doświadczeniu zastosowano sześć różnych stężeń rtęci w wodzie (1x10⁻⁵, 1x10⁻⁴, 1x10⁻³, 1x10⁻², 1x10⁻¹, 1 ppm). Jako źródło rtęci użyto wodnego roztworu HgCl₂. Akwaria podzielono na dwie grupy doświadczalne po sześć akwariów każda. W pierwszej grupie utrzymywano temperaturę około 10 °C - akwaria „zimne”, a w drugiej grupie temperaturę około 22 °C - akwaria „ciepłe”. Analiza czasu przeżycia ryb wskazuje jednoznacznie na wyższą toksyczność chlorku rtęciowego w temperaturze 22 °C. Niezależnie od stężenia rtęci w akwariach „ciepłych”, śnięcia następowały po stosunkowo krótkim czasie (od 9 do 14 dnia trwania eksperymentu). W wodzie o temperaturze 10 °C śnięcia następowały dopiero w 15 dniu eksperymentu. Wynika z tego, że temperatura wody była głównym czynnikiem decydującym o toksyczności rtęci. Natomiast stężenie rtęci w wodzie odgrywało drugoplanową rolę. Toksyczność chlorku rtęciowego ujawniała się w całym spektrum stężeń rtęci w wodzie, poczynając już od lx 10⁻⁵ ppm. Wydłużony bądź skrócony czas życia ryb wpływał na ilość skumulowanej rtęci w strukturach zewnętrznych (łuski, śluz). Na przykład, zaobserwowano, że w wyższej temperaturze śluz był produkowany obficiej niż w wodzie „zimnej”, ale ilość skumulowanej rtęci była wyraźnie mniejsza.