Polskie ustawy dotyczące gospodarki przestrzennej, opracowane i uchwalone w okresie transformacji ustrojowej (1994 i 2003) nie przyczyniły się, wbrew zamierzeniom, do tworzenia ładu przestrzennego i zapewnienia uporządkowanego rozwoju zagospodarowania kraju. Kolejne projekty i nowelizacje ustaw, wskazane skrótowo w artykule, nie przyniosły spodziewanej poprawy w tej dziedzinie. Stan ten był przedmiotem krytyki zarówno ze strony samorządów terytorialnych, jak i części środowiska fachowego. Należący do tej drugiej grupy autor uważa, że główną przyczyną peryferyzacji polskiej przestrzeni w ramach UE był i jest brak nawiązania w regulacjach ustawowych dotyczących gospodarki przestrzennej do doświadczeń i ustawodawstwa, funkcjonującego od ponad pół wieku w państwach „starej” UE, oraz ignorowania polityk dotyczących gospodarki przestrzennej formułowanych przez Komisję Europejską. Te ostatnie artykuł skrótowo przedstawia. Dla przełamania występujących tendencji do narastania chaosu w polskiej przestrzeni autor uznaje za niezbędne sformułowanie nowej ustawy. Obejmują one około 40 kluczowych zagadnień oraz zarysowują podstawowe tezy dotyczące każdego z nich; powinny one stać się przedmiotem dyskusji. Artykuł wskazuje również krytyczne kierunki przygotowania projektu nowej ustawy. Wybrana bibliografia obejmuje około 40 pozycji.