W pracy przedstawiono wyniki badań degradacji kilku przykładowych wyrobów wykonanych z materiałów opisywanych w literaturze naukowej lub fachowej jako biodegradowalne oraz w celach porównawczych materiału trudno biodegradowalnego. Próbki wyrobów eksponowano w ciągu 15 dni na działanie wody i gleby oraz światła w komorze świetlnej. W trakcie eksperymentu badano właściwości mechaniczne oraz rejestrowano zmiany barwy próbek naświetlanych.
Degradowainość można zwiększyć wprowadzając do polimerów syntetycznych polimery naturalne, takie jak celuloza czy skrobia. Największe zastosowanie w opakowalnictwie znalazły takie biodegradowalne polimery jak polietylen, polipropylen i polistyren zawierające skrobię. Ze względu na ilość wprowadzonej skrobi rozróżnia się: tworzywa sztuczne modyfikowane skrobią i tworzywa sztuczne na bazie skrobi.
Folię opakowaniową z polietylenu poddano działaniu promieniowania UV oraz połączonemu wpływowi promieni UV i mikroflory glebowej. Stopień degradacji folii określano na podstawie zmian naprężenia maksymalnego przy zerwaniu. Otrzymane wyniki poddano analizie wariancji. Z przeprowadzonych badań wynika, że: 1) mikroflora gleby wpływa w sposób statystycznie istotny na degradację folii PE, naświetlanej uprzednio UV; 2) naprężenie maksymalne przy zerwaniu jest dobrą miarą zmian właściwości mechanicznych folii PE; 3) model regresyjny, w którym czas naświetlania występuje w postaci wielomianu stopnia trzeciego, najlepiej opisuje trójfazowe zmiany właściwości badanej folii pod wpływem promieni UV.