W 1993 roku w Katedrze Roślin Ozdobnych SGGW uzyskano mieszańca międzygatunkowego - zwartnicę Chmielą (Hippeastrum × chmielii Chm.). Wyselekcjonowane klony nowego gatunku zwartnicy charakteryzują się piękną barwą kwiatów, obfitym kwitnieniem i bujnym wzrostem. Nadają się do uprawy doniczkowej i na kwiat cięty. Ze względu na spodziewane duże zapotrzebowanie na materiał nasadzeniowy zwartnicy Chmielą niezbędne jest opracowanie wydajnych technik mikrorozmnażania. W tym celu podjęto próbę różnicowania cebulek przybyszowych z pędów kwiatostanowych uzyskanych z cebul (klon 3/7) po trzech, pięciu i siedmiu miesiącach przechowywania w temperaturze 4°C. Stwierdzono wpływ czasu chłodzenia cebul na procent eksplantatów regenerujących cebulki i liczbę cebulek na eksplantat. Pięciomiesięczne chłodzenie cebul i obecność w pożywce 2 mg·dm⁻³ izopentyloadeniny (2iP) oraz 0,2 mg·dm⁻³ kwasu α-naftalenooctowego (NAA) stymulowały różnicowanie cebulek przybyszowych. Wydłużenie czasu chłodzenia cebul o 2 miesiące wpływało negatywnie na procent eksplantatów regenerujących cebulki oraz na liczbę cebulek uformowanych na eksplantacie.
Z liści 50 roślin mniszka lekarskiego wycięto eksplantaty (0,5 cm2), i po odkażeniu w 0,1% HgCl2 (2 minuty) i wyłożono do szalek Petriego na 10 pożywek. Stosowano pożywkę podstawową MS, kombinacje doświadczalne różniły się zawartością kinetyny (od 0,5 do 1,5 mg∙dm-3 KT) i kwasu indolilo-3-octowego (od 0 do 0,3 mg∙dm-3 IAA). Szalki wyłożono na półkach pokoju hodowlanego. Po pięciu tygodniach policzono eksplantaty z pędami, oznaczono liczbę i masę rozetek liściowych. Część pędów (4 x 40) przeniesiono do pożywek ukorzeniających. Zastosowano 4 kombinacje pół-stężonej pożywki MS z różną zawartością NAA (od 0 do 0,2 mg∙dm-3). Ukorzenienie pędów oceniono po trzech tygodniach, 30 roślin wysadzono do doniczek z ziemią ogrodniczą i poddano procesowi hartowania. W całym eksperymencie tylko 23,5% eksplantatów wytworzyło pędy. Najwięcej pędów (11,9) wytworzyły zdolne do organogenezy eksplantaty na pożywce zawierającej 0,3 mg∙dm-3 IAA i 1 mg∙dm-3 KT. Największą średnią masę (21,9 mg) miały pojedyncze pędy na pożywce z 0,2 mg∙dm-3 IAA i 0,5 mg∙dm-3 KT. Pędy mniszka łatwo ukorzeniały się. Najlepsze rośliny otrzymano na pożywce zawierającej 0,1 mg∙dm-3 NAA, miały one największą masę korzeni (116,9 mg) dużą masę pędu (148,8 mg). Rośliny T. officinale dobrze znosiły hartowanie.