Za kamień węgielny ekologizmu przyjmuje się rok 1962 - ukazanie się książki Rachel Carson zatytułowanej „Silent Spring", która opisuje współzależność ludzi i otaczającej natury. Z czasem z grupy sympatyków idei ziemi jako organizmu wyodrębniły się ruchy społeczne zrzeszające ludzi, którzy chcą żyć w prosty sposób, blisko natury, świadomie wykorzystując zasoby pochodzące z ekosystemu, a także ruchy polityczne zwane zieloną polityką. Ekologizm podzielić można na fundamentalistyczny, nierzadko łączony ze zjawiskiem eko-terroyzmu, ze względu na radykalną i często nielegalną formę propagowania wyznawanych wartości. Druga koncepcja ekologizmu, zwana realistyczną lub chrześcijańską głosi, że przyrodzie należy się ochrona ze względu na człowieka i zakłada harmonijne współistnienie człowieka z otaczającym światem. Epoka nowego ekologizmu rozpoczęła się z ogłoszeniem przez Teda Nordhausa i Michaela Shellen-bergera poważnych zmian środowisk walczących o ochronę przyrody, dyskusji nad sposobami tworzenia polityki ekologicznej (środowiskowej), jak również polepszeniem skuteczności już istniejących działań zmierzających do wprowadzenia „zielonej" gospodarki.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.